End of walla Begin of Darwin

Gegroet koukleumen in het Belgenland,

Bij het typen van dit verslag is er weer een heleboel gebeurd, maar ik ga toch proberen het verslag wat aan de korte kant te houden. (alvast een waarschuwing; want dat is niet gelukt) Op dit moment zit ik in Blackened en is Karen de laatste honderden kilometers naar Darwin aan het afleggen. (tijdens het typen van "het einde van Wallaville" toch) en ondertussen zit ik al een hele dikke week in Darwin. Warm dat het hier is… Elke dag minstens 30 graden, tot nu toe al elke dag zon gehad en al heel veel liters gezweet…

Begin bij het begin Ruben,

Zoals jullie wel gelezen hebben was ik ten tijden van het laatste verslag in Wallavile, Queensland en had ik het immens naar mijn zin. Ik ben in totaal een dikke maand en half in Wallaville geweest en het was een héél leuke ervaring geweest boordevol leuke mensen, goeie ervaringen en geweldige herinneringen. Ik kan met moeite beschrijven hoe leuk ik het gehad heb en hoezeer ik genoten heb van de mensen. Het zou me teveel tijd en moiete kosten om op een juiste manier weer te geven hoe leuk en geweldig de tijd daar was. En ook omdat mijn verslag dan wéér te lang zou worden… :p Maar één ding wil ik jullie toch niet besparen: Het afscheid uit Wallaville.


Gedurende de laatste week voordat ik Wallaville zou verlaten om naar het Noorden te reizen, was ik de laatste losse eindjes aan het vastknopen. De auto een onderhoud gegeven, een nieuwe speakerset geïnstalleerd met enkele locale handige harry’s (of eerder Shannon :), de laatste grote voorraden aangekocht, de route bestudeerd en ga zo maar verder. Tijdens de voorbereidingen merkte ik dat de meeste Wallavillians (de term die we aan onszelf hebben gegeven als tijdelijke inwoners van Wallaville) mij kwamen “storen”. Storen is een groot woord maar ze kwamen me actief opzoeken terwijl ik druk in de weer was. een afleiding voor de voorbereidingen en wat tijdsverlies maarjah, wat ging ik doen? Ik was in mijn hoofd al wilde plannen voor afscheid aan het maken, een alle-remmen-los BBQ met vuurwerk, of een mega party discostyle, of een spelletjesavond, of ga zo maar door,… Maar dat was natuurlijk allemaal overdreven en veel te duur. :p ook was ik met woorden aan’t spelen waarmee ik van sommigen afscheid zou nemen, omdat ik vrienden heb gemaakt in Wallaville en vrienden laat je nu eenmaal niet zomaar achter. (check de mijn Belgische familie en vrienden, die ik best wel mis) Maar zoals gezegd werd ik constant betrokken bij het reilen en zeilen in Wallaville en had ik tussen werk en voorbereidingen niet veel tijd over. De laatste dag in Wallaville werd in beslag genomen met auto onderhoud en de laatste BBQ –weer last minute- in elkaar te flatsen. Terwijl Lukas en ikzelf de hele BBQ bijna alleen aan het voorbereiden, begon ik me wat te irriteren… verdorie, ik vertrek morgen en ik ben hier wéér alles aan’t voorbereiden en aan’t klaarmaken… Ze zouden me best wel eens mogen komen helpen. Maar pas toen alles prakisch klaar was kwamen de meeste Wallavillians binnengedruppeld. Niet getreurd, BBQ time, and Ruben likes to BBQ… :) Voor de verandering (en vooral het gemak) hadden we de BBQ op het balkon geïnstalleerd zodat we maar gewoon moesten opscheppen en eten. Easy peasy… :)

Naarmate de BBQ wat op gang kwam en het eten langzaam aan wat gereed kwam, kwam er precies meer en meer volk op het balkon, mensen die wij helemaal nog nooit gezien hadden… in het totaal waren er zeker een twintigtal mensen extra (boven op de 30 Wallavillians) die we nog nooit gezien hadden. Thomas en Sarah kwamen naar de gril toe en zeiden, “who are all these people? There’s so many people here today? Whats going on?” Blijkbaar is het nieuws van de weekelijkse BBQ in het Wallaville Hotel rondgegaan op de verschillende farms waar de Wallavillians werkten, en wouden er nog meer mensen mee genieten. Best wel een compliment nu ik er over terugdenk, maar die avond hadden we maar net net genoeg te eten voor iedereen (na een heen en weer gechipoteer met herverdelingen van groenten en vlees). Na een vermoeiende avond was ik blij dat ik terug in de zetel kon zitten en het laaste stukje vlees van mijn bord kon eten. Ik keek tevreden rond en zag dat het goed was :p hahaha… Ik was blij met het verloop van mijn laatste avond en ik was blij met het goede afscheid van mijn vrienden. Dat was, tenminste, totdat Liam op een zetel sprong, zijn handen in de lucht stak en riep “ Can I please have everyones attention?” Ik moest lachen, want Liam haalt nog al vaak van die fratsen uit en ik vroeg me af wat hij nu weer ging uitspoken. “Tomorrow, we are losing a big member of our family here..” ging hij verder terwijl hij met pretoogjes naar mijn verbaasde gezicht keek. “Ruben is leaving tomorrow and for those who don’t know who Ruben is , there he is…” Ik moest gaan rechtstaan om iedereen te laten zien wie ik was (de nieuwe vreemde mensen tenminste) en terwijl ik rond keek zag ik dat niemand verbaasd was wat er nu gebeurde, allemaal blije lachende gezichten die aan het genieten waren van de domme uitdrukking op mijn gezicht. De smeerlappen wisten hier allemaal van!flitste door mn hoofd… “ Ruben is leaving tomorrow so everything is going to descend into chaos from now on. So as a little thank you…” “ and we don’t want you forget about Wallaville!” ging Sarah verder “ or about all of us, so we got you a little present.” En ze gooit me een plastieken zak met daarin een soort van wit T-shirt met op de voorkant ‘I love Wallaville’ en op de achterkant al de namen van de Wallavillians… Ik kwam volledig uit de lucht gevallen en wist even niet goed wat er aan de hand was. Terwijl ik een applaus kreeg van iedereen moest ik het aandoen en de verplichte foto’s laten nemen. Ik was zodanig van men saus (als dat een uitdrukking is) dat ik heel de ‘danku speech’ die ik had voorbereid vergat en alleen maar kon zeggen: “ I just want to thank you all for beiing my family away from home, so euhm.. yeah… let’s just get drunk!” En dat hebben we dan ook maar gedaan. :) Op een gegeven moment was er zoveel volk, en was er zoveel feestgedruis dat een deel van het balkon half ingestort was, en we voor de veiligheid dat deel maar hebben afgezet. Naarmate de avond steeds later (of vroeger) werd druiptten de meeste mensen één voor één of in duo’s af. Maar niet voor eerst nog heel hartelijk afscheid van me te komen nemen, me een knuffel en kussen te komen geven. Bijna allemaal zeiden ze dat moest ik ooit in hun land op bezoek zijn dat ik maar en seintje moest geven en dat ik dan een slaapplaats had. Dit is wat reizen is, dit is wat reizigers tegen komen voor mij om draait. Korte intense momenten, fijne momenten en met de goeie karakters een blijvend contact of een slaapplaats aanbieden. Een beter afscheid had ik niet kunnen voorstellen of wensen van deze mensen… en terwijl ik de volgende ochtend wegreed kon ik nog steeds niet geloven hoeveel geluk ik toch wel niet heb gehad met Wallaville. Het was begonnen als weer één van de zovele verwijzingen voor en naar werk, en uiteindelijk is het een tweede soort rare familie geweest. Liefde en leed gedeeld, maar vooral vele goede herinneringen. Thanks guys…

Zo tot zover Wallaville. En de reden dat ik daar wegging was natuurlijk omdat ik helemaal in het noorden van Australië een heel leuk meisje terug ging zien. :) en daar had ik een rit van meer dan 1400 km gedurende 2 dagen voor over. Lang verhaal kort: veel kms, veel tijd, veel te veel stilzitten, veel te weinig slaap en vele mooie verschillende landschappen die voorbijraasden. Cairns ligt redelijk Noordelijk in Australië en, anders dan bij ons, hoe Noordelijker je gaat, hoe warmer het wordt. En met warm bedoel ik dagtemperaturen rond de 28-30 graden, nachttemperaturen rond de 20-25 graden. En aangezien je hoe Noordelijker hoe tropischer gaat, wil dat zeggen dat de luchtvochtigheid enorm stijgt. Lekker broeierig warm dus, voor diegene die niet verstan wat ik wil zeggen (Robrecht, en Levi waarschijnlijk ;) )… Wanneer ik eindelijk in Cairns aankwam zocht ik eerst naar een geschikte overnachtingsplaats (want zomaar slapen in een auto is niet altijd toegelaten) want ik wou ook wel een mooi uitzicht hebben en ging ik daarna maar wachten op de luchthaven. Toen de vlucht eindelijk landde en ik die lichtblauwe ogen terugzag was ik de lange rit en lange uren helemaal vergeten. En om niet te melig te worden stopt het verhaal hier en besluiten we gewoon dat het weerzien best wel euhm… leuk was. :) en is natuurlijk… Nadat we enkele dagen gerelaxed hadden in Cairns (dag één al direct Guinnesskes drinken en strandniksen) en uiteindelijk wat terug gewoon waren aan elkaar( en aan het slapen in best wel een krappe, broeierige auto) besloten we wat vaart in onze reis samen te zetten. We wouden allebei heel graag snorkelen in het GBR (Great Barrier Reef) omdat dat nu eenmaal, dankzij de klimaatsveranderingen en de vervuiling die wij als mensen met ons meebrengen, niet eeuwig gaat blijven bestaan. Naar een infocentre gegaan, en een snorkeltrip vastgelegd. Voor mij best wel spannend want ik had nog nooit op een echte oceaan een boottrip gedaan. Geen idee of ik zeeziek zou worden of niet. Enkele dagen later was het zover, de condities waren optimaal: veel zon, kalme zee, weinig wind dus boot op en JU! De weide oceaan in voor een dagje snorkelen. We zouden naar een drietal duiksites gaan en van alles zien. Stiekem –en minder stiekem- hoopte ik op haaien en schildpadden en inktvissen, maar die kansen waren maar klein werd ons verteld. … Gewapend met mijn Gopro (en het juiste klepje) en een extra batterij stapten we de boot op. Karen had een pilletje tegen zeeziekte genomen en ze had er extra bij moest ik last krijgen. Ik genoot in eerste instanties van de bergzichten vanop de boot en al gauw was er geen land meer te zien in de weide omtrek. En daarna genoot ik van de onverwachte reuzegolven die over ons heen werden gespashed… heerlijk was het… zeeziek? Niet den deze… de zon die brandde, de verfrissing van de golven, de cake en de hapjes die ons werden aangeboden, ik voelde me net een luxetoerist… wat ik op dat moment wel was, maar goed… just enjoy Ruben, after all, we paid for it!


Toen we uiteindelijk aankwamen aan de eerste duikplek bleek dat we een soort van wetsuit moesten aandoen. Een veel te strak pakje dat koud en plakkerig aanvoelt. Jak! Het ergste was het aandoen, zeker als je wat… euhm… gevulder bent op bepaalde plaatsen, dan spant dat daar nog al vervelend. Het was nodig omdat er hier in Australië nogal wat gevaarlijke ‘stingers’ zijn. Kwallen die je heuse brandwonden kunnen geven en sommige zelfs je dood kunnen betekenen. Dus wetsuit maar aandoen en eens in het water was het als een tweede huid. Time to fly, euhm dive! Eens in het water hadden we al direct prijs: Prachtig helderblauw water, schitterende koraalriffen, waterplanten, vissen, kleuren die er volledig uitsprongen, schitterende vormen… pfft, woorden doen geen rechtvaardigheid aan de dingen die we gezien hebben, maar de filmpjes spreken boekdelen. Ik zal mijn best doen om filmpjes op te laden maar zoals jullie ondertussen we weten: Australië = derdewereldland op gebied van internetverbindingen. Alhoewel ik eerst afgeleid was door de sierlijkheid en de souplesse waarmee Karen door het water bewoog, bedacht ik me dat ik niet hiervoor gekomen was naar dit rif. Focus man, FOCUS! Al gauw was in helemaal betoverd in de onderwaterwereld van Fin’s reef (eerste duiklocatie). Verschillende reuzeschelpen (zo groot als mijn hele lijf) en een grote vis hadden mijn aandacht helemaal opgeslorpt. Karen stootte me aan en wees naar iets wat aan het rondzwemmen was een eindje verder… WOW! Een schildpad! Zo snel als we konden zwommen we er naartoe en maakten allebei prachtige filmpjes van de schildpad… Voor een dier wat de reputatie heeft om zo traag te zijn, verdorie, we moesten toch snel zwemmen om erbij te blijven… Sierlijk en enorm wendbaar trok het zich maar weinig van ons een en zwom rustig verder.
Hebben jullie de film ‘Finding Nemo’ gezien? (in English ofcourse) Wel, de schildpad (Crush)in de film lijkt écht op de schildpadden in het wild… heerlijk om te zien… in mijn hoofd was ik met die stem aan’t praten tegen de schildpad “duuuudddeeee, you’re looking aaawweesooommeee maaaannn! Stop swimming sooo faastt dude…” achjah… wat een uitweiding weer... Karen en ikzelf genoten van de omgeving en van elkaar. Toen we beiden best wel moe waren en terug naar de boot zwommen, waren we bij de laatsten om terug aan boord te komen. (waar voor ons geld hoezee!) Bij de volgende duiksite kregen we te eten. En niet zomaar eten… Foei, zelden zo lekker en uitgebreid gegeten als op de boot: Sushi, verschillende soorten rijst, sauskes, verschillende soorten vlees, brood, groenten, vis, garnalen…. Hmmmm kbegin al terug te kwijlen... Terug in het water wees Karen opeens naar een schim die wat verder zwom. Ik keek nog eens en inderdaad! EEN HAAI!!!! Yessssssss, adrenaline schoot door me heen en met de Gopro in de aanslag zwom in er achter aan. Zo snel als ik kon probeerde ik zo dicht mogelijk in de buurt te komen om maar goeie beelden te maken, maar de haai was echt wel snel… en net wanneer ik dicht in de buurt kwam, sloeg het mormel enkele keren met zijn staart en verdween… Wohohooooowwww… een Haai! Een echte haai! Ok wel niet de grootste van Australië of de meest gevaarlijke, maar desalniettemin een echte haai!!! Hahahahahahahahaha!!!! Helemaal buiten adem van mijn achtervolgingsverhaal kwam ik terug boven water en merkte ik dat ik helemaal van de groep afgezonderd was… shit, terugzwemmen en Karen vinden gaat niet gemakkelijk worden, maar als twee magneten vonden we elkaar vlug terug… Helemaal in de wolken klommen we terug aan boord en terwijl we wat bekwamen vaarden we naar de laatste duiksite.
Nu, misschien heb ik dat al gezegd, maar ik zie graag wat er onder me bevind in het water, en ik voel me heel ongemakkelijk als dat niet het geval is. En terwijl ik insprong en keek onder mij zag ik niks. Helemaal niks, geen zand, geen stenen, geen vissen, geen koraal. Niks. Het water was troebel of het was zo diep dat je de bodem niet meer kon zien. Voor hetzelfde geld zat er een haai, krokodil of ander zeebeest nu naar me te loeren en werd ik binnen de kortste kerel gebeten of als lunch opgeslorpt… Geweldig. En terwijl ik deze leuke gedachten had en ik lichtjes in paniek begon te slaan, bedacht ik me dat in hier in Australië was om deze onrealistische angsten te overwinnen en gewoon te genieten van alles rondom mij. Adem in, adem uit Ruben, en (nogmaals een Finding Nemo referentie;) “Just Keep swimming, swimming, swimming,…” Terwijl ik me concentreerde op gewoon te zwemmen kwam het eerste rif langzaam in zicht. Eenmaal een referentiepunt om me op te concentreren was alles terug in orde en was het weer één en al ontdekken en duiken wat de klok sloeg. Na een ontmoeting met een stingray ( pijlstaartrog), de Gopro aangevallen te worden door een vis die zijn huisje bedreigd voelde en wat boven een groepje duikers hangen om door de luchtbellen te zwemmen, klom ik moe maar tevreden aan boord. Wat een dag, wat een dag…


Nu dat al onze “business” in Cairns afgerond was, was het plan om zo hoog mogelijk Noordelijk door te rijden, liefst tot Cape York. Maar dat bleek al gauw niet mogelijk zonder 4W drive. Vele van de vrienden die ik heb ontmoet op mijn reis, hadden me al heuse horrorverhalen verteld over hoe hun 4Wdrive auto vast kwam te zitten en achter gelaten moest worden. Dus met Blackend was doorrijden al helemaal geen optie. Cape Tribulation is het hoogste wat je kan rijden, en dat hebben we dan ook maar gedaan. Mosmann Gorge was de eerste stop, een nationaal park en zelfs een heilige plaats van Aboriginals. We gingen een soort van wandeling door tropisch regenwoud doen en dan doorrijden naar Cape Tribulation. Die dag was het een beetje regenachtig, wat we best perfect vonden om door een regenwoud te trekken. We waren nog geen half uur aan’t wandelen of we kwamen aan een brede rivier met prachtig kristalhelder lichtgroen water. Grote dikke vissen zwommen op aanraak afstand van de ronde rotsen die op de oevers en de rivier lagen. Er was een soort van stroomversnellinkje en zelfs een mini (rivier)zand strandje. Heerlijk… Natuurlijk moesten we een plonsje wagen in dit stukje aards paradijs. Het enige was dat we een beetje onvoorbereid waren vertrokken, en zonder zwemgerief onderweg waren. Toch helemaal geen probleem voor iemand die zo graag bloot rondloopt als gij Ruben? Hoor ik jullie al zeggen. Ja natuurlijk, alleen waren we niet alleen en lopen er nogal wat kleine kinderen en oude mensen rond. (wie ik geen trauma voor het leven of hartaanval wil geven.) Dus Ruben maar in zen onderbroek het heerlijk verfrissende water in… Heerlijk… En het goeie aan een vrouw als karen is dat ze zich evenweinig aantrekt van de mensen rondom ons en gewoon in haar ondergoed het water indook… I love people like this… :) Dat het wat regende maakte het alleen maar leuker. Natdat we terug semi-opgedroogd waren maakten we de tocht af met als hoogtepunt een reusachtige wurg-vijgenboom die er vanuit ons standpunt uitzag als één of andere reusachtige woud/boom man. De tocht was best wel mooi al was het wat te toeristerig en was het pad wat te goed begaanbaar naar mijn goesting. Het was per slot van rekening een regenwoud. Niet geklaagd natuurlijk en we reden in de namiddag richting aintree. Hier zouden we de ferry nemen die ons over de Daintree River zou nemen. (omdat er krokodillen in de rivier zitten, er geen brug is en dus vooral omdat de Australiërs zo wat extra geld kunnen kloppen uit reizigers) De raampjes bleven niet lang open omdat er onmiddellijk een 10-tal muggen binnenvlogen en vervelend begonnen te doen. Eens over de rivier waren we echt in een tropisch woud aan het rijden; de bomen, planten en lianen langs de weg waren bijna exact wat je ziet als je aan een regenwoud denkt: hoog, verwilderd en in alle mogelijke kleuren groen. Heerlijk om te zien. We reden wat verder en stopten vervolgens in een tropische ijsjes standje. Bolletjes ijs met tropische vruchtensmaak. Zo lekker! Hmmmm… :) Got to love Australia… Na ons verfrissende tussenstopje in de tropische hitte stopten we bij een soort van kampeerplaats/vakantieparkje om de nacht te spenderen. De avonden vallen hier heel snel en het is in een uur van daglicht bijna stikdonker. We zagen dus niet te veel van onze omgeving. De tent opgezet omdat dat wat frisser is dan de auto (niet te vergeten minder werk met het heen een weer gesleur van al onze spullen), filmpje gekeken en gaan slapen. De volgende ochtend ontwaakten we echt op een prachtige plek. Regenwoud achter ons, en een soort van dorpje voor ons. Overal waar we keken was wel iets nieuws kleurrijks te ontdekken. Van reusachtige Golden Orb spinnen (zo genoemd omdat het web niet wit, maar goudkleurig is, staat bekend dat de grotere exemplaren zelfs vogels vangen en opeten en waarvan het lijf en de lange sierlijke poten zo groot zijn als mijn schuppen van handen!!!! ) tot kleurrijke vlinders tot gifgroene grote bidsprinkhanen… Graaarrrhhhh!!!! In mijn nopjes was ik amai… zoveel te zien, zoveel te ontdekken… achter elk blad, boom of steen was wel iets wat ik nog maar zelden of nooit gezien had… Prachtig! Achter het dorpje was er een padje dat door een mangrovewoud naar het strand liep via een houten bruggetje. Voordat we op het strand terecht kwamen was er een groot bord met daarop “ warning marine stingers may be encountered in these waters” en dan een hele lijst wat te doen als je gestoken werd en een fles azijn. Slik. Toch maar geen ochtend zwemmetje doen zeker? Toen we door de begroeing terecht kwamen op het strand werden we overdonderd door het perfecte vakantieplaatje: wit strand, helder lichtblauw water, palmbomen en andere tropische begroeiing aan de zijkant. Dat dit het punt is waar het Great Barrier Reef samenkomt met het oerwoud was te merken aan de verschillende koraal en rifresten die op het strand lagen. Na wat rondkijken ontdekte ik een kokosnoot, en nog één en bij nader onderzoek een hele hoop kokosnoten. Met brute kracht (bij gebrek aan een machete of een fatsoenlijk mes) da kokosnootschil eraf gescheurd en in totaal een 10tal kokosnoten verzameld. Free extra food!!! Woehoe!!!

Auto in en hup, zo ver mogelijk doorgereden, tot aan een bordje dat zegt “only 4WD past this point” en zelfs nog wat verder totdat een rivier onze weg helemaal versperde. De rivier was op dat moment een 10tal m wijd en er zouden (volgens weer een zoveelste bordje) krokodillen inziten. Hier is ergens een soort van ‘waterhole’ waar er veilig in gezwommen kon worden (zonder vervelende krokodillen die je steeds proberen op te eten, ‘niet nu, ik probeer te zwemmen’). Karen en ik onze rugzak gemaakt en de jungle in. Nog voor we goed en wel de jungle in waren liep ik al achter een boomslang aan, die als en snelheidsduivel van mij weg schoot. Yes, de dag was al goed. Ik had stom genoeg geen fatsoenlijk bush-knife gevonden op mijn reis en was dus genoodzaakt werpmessen, mijn klimmesje en een vismes van armzalige kwaliteit mee te nemen. Beter dan geen mes zeker, al werd al gauw duidelijk dat een machete geen overbodige luxe zou geweest zijn: zelfs de gewone planten naast het pad hadden weerhaken, doorns of zelfs naalden die zich vastgrepen in kleding, huid en haar… Ge-Zellig… (maar even eerlijk: GENIETEN!!! Hahaha : ) ) na een korte wandeling kwamen we aan de rivier, diezelfde die vol krokodillen zou zitten. Een touw hing tot over het midden van een diep deel in de rivier en het zag er wel veilig uit. Na een korte omgevingscheck besloten we op de sprong te wagen. Hup kleren uit (onderbroek aan) touw gepakt, teruggeslingerd naar de grote boom waaraan het touw vastgemaakt was en een namiddag vol met slingeren en heerlijk zwemmen in het verfrissende water. Schitterend. Nadat Karen in haar bikini aan het opdrogen was op een boomstam in de rivier, zag ik vanuit mijn ooghoek een herkenbare beweging in het water : een zwemmende slang! Al was het een klein exemplaar, toch schoot ik ernaar toe. Nu even ter verduidelijking, een gifslang is meestal van bij geboorte af giftig, dus een kleine slang is een even giftige slang als een grote. Vaak zijn kleine slangen nog gevaarlijker, omdat zij hun gif-output bij een beet nog niet goed kunnen controleren, en nog niet goed kunnen inschatten wanneer ze nu effectief moeten bijten en wanneer niet. Na dit korte informatieve intermezzo: Ik schoot dus richting slang, die rustig naar de oever aan het zwemmen was. Een slangetje, ongeveer twee handen groot, lichtbruin met een lichtgrijs-bruine strook achter zijn kop, met grote ogen bewoog zich sierlijk voort in het water. Nadat ik de slang en de omgeving bestudeerd had (ik zou niet de eerste idioot zijn die door alleen maar geconcentreerd te zijn op een kleine slang, de grote agressieve slang niet zie) en de beweging van de slang in me opgenomen had waagde ik de gok. Zorgvuldig mijn hand uit de buurt van de kop te houden pakte ik de staart van de slang vast en hief het lichaampje langzaam omhoog. Snel als een pijl uit een boog had de slang zich losgewerkt uit mijn greep en kroop verder op de oever. Hmmm dat zou niet werken. Dan de slang maar terug in het water gekregen en ervoor gezorgd dat mijn hand onder haar lichaam was en ze zo uit het water gehoffen. Yessss!!! De slang zat op mijn hand, en in plaats van boos/agressief naar mij te kijken of me aan te vallen, leek ze zich uit te strekken en de warmte van mijn had te absorberen en even te ‘zonnen’… Woooowww, Karen kijk! Ik heb een slang vast! Yesss!! Eindlijk!!!Karen zei dat ik de slang nu maar moest laten gaan, en een andere zwemmer die er met zijn vrouw was zei me dat ik die slang beter zou weggooien. “That’s probably a Brown snake, mate. They are poisonous. Better get rid of it, but don’t throw it in the water, throw it in the bush.” En zo gezegd zo gedaan… Heerlijk, één van mijn grootste doelen hier in Australië is verwezenlijkt: hou een giftige slang vast in het wild.(niet in één of ander gecontroleerd reptielenhuis) yeah!!! De rest van die namiddag heb ik gezwommen, geklommen in de bomen, geslingerd en een visspeer gemaakt van bamboe (maar niks gevangen omdat de vissen t klein waren ;) ). Na deze ervaring zijn we de auto ingesprongen, nog wat rondgereden bij Cape Tribulation, genoten van de natuur en elkaar en naar een ander ijsjesbedrijf gereden. Hier hadden ze zelfs Guinness ijs! Maar omdat ik niet naar de andere kant van de wereld gekomen ben om iets te proeven wat je overal kan eten heb ik maar een tropisch ijsje gegeten( Goij Berry, rainforest honey, yoghurt icecream). Met spijt in het hart moet wel gezegd worden. De dag eindigde in de buurt van Cairns terug waar we bij een strand geslapen hebben. Nadat we een heerlijk noedel-avondeten genuttigd hadden gingen we nog even van de volle maan genieten. Prachtig hoeveel licht de maan geeft aan de wereld en hoe anders alles eruitziet. Na onze nachtelijke avonturen doodmoe gaan slapen, want de volgende dag zouden we richting Darwin vertrekken.

De reis dwars door Australië zou een lange, vermoeiende, dure onderneming worden. Daar hadden we allebei wel op gerekend, en we hebben het niet fout gehad. De reis op zich was echt wel een hoogtepunt voor mij. De Outback is prachtig, de kleuren zijn daar fenomenaal: het dieprood van het zand en de rotsen, afgewisseld van oranje, geel tot oker… De lucht is daar blauwer dan al de andere plaatsen waar ik al geweest ben en de avondkleuren zijn gewoon niet te beschrijven. Pfftt zelfs de foto’s doen geen recht aan de luchttaferelen die we daar gezien hebben, geel, groen, blauw, paars, rose, oranje, rood, blauw, regal blue,… elke avond prachtige uitzichten vanuit de auto. Genieten! De natuur verandert dramatisch elke 100-tal km. Van eucalyptus bosland tot steppetaferelen met lang hoog gras en de occasionele hoge steppeboom, van vlaktes met helemaal niks op dan gras en stenen naar heuvels en berglandschappen en rotstaferelen waar een klimmer maar van kan dromen. De wegen zijn daar beter dan in de rest van Australië, zelfs snelheden van 160 km/u gaan daar zonder problemen. Al liggen de wegen bezaaid met road-kill; wallaby’s, kangoeroes, possems, koeien, en zelfs vogels. Kraaien, valken en arenden zijn dan ook in zwermen te zien en soms is het de karkassen en de vogels ontwijken geblazen. De road-trains hebben geen genade voor de Australische wild-life die op hun pad komen. Een road-train is een soort van reusachtige camion met een oplegger vanachter. Maar niet één of twee, maar meestal van 4 tot 5 opleggers en in totaal langer dan 50 m! Een reusachtige Bull-barr van voor op de auto die meer wegheeft van een bulldozerblad maakt korte metten van kangoeroes en koeien. Tijdens de lange autoritten kwamen we af en toe een kangoeroo tegen en zelfs een dingo en en emu hebben ons pad gekruist. Meer nieuwe ervaringen hebben we ook nog beleefd op de meest wonderlijke plaatsen. In een soort van droge woestijn wat de outback toch wat is, hebben we de nacht doorgebracht bij een stuwmeer, net naast het water, tussen de paperbark bomen. Bij een prachtige bijna volle maan, langs een kampvuur aan het genieten van elkaar. Ik die helemaal los mag gaan met het hout zoeken, breken en stapelen een heerlijk vuurtje mag bouwen zonder dat iemand klaagt. Koken op het vuurtje, helemaal voldaan zijn van het lekkere simpele eten. Karen haar prachtige stem en gitaarspel die voor dit soort situaties gemaakt zijn. Of die nacht dat we onder de blote sterrenhemel geslapen hebben omdat de grond te hard was voor een tent. De duizenden sterren die boven ons hoofd fonkelden terwijl er naast ons een heerlijk vuurtje knapperde. De vele vallende sterren die ik die nacht gezien had (Karen was al aan het slapen)… Ideaal… of toch niet helemaal… In het totaal over de 3000 km, waarbij de tankstations ver van elkaar liggen, en bovendien belachelijk duur geprijsd zijn, hitte en de verveling van de lange dagen rijden wogen allebei wel op ons. Komt daar bij dat de auto lichte mechanische problemen heeft gehad (alternator riem vervangen) en een klapband in het midden van niks, maken van de lange reis, een nog langere. Reizen met elkaar is elkaar gedurende elk moment zien, ervaren en continu met elkaar omgaan. Ook op de mindere momenten waarop verveling, hitte, stilzitten en niks doen een aangenaam mens minder aangenaam maken. En ik ben al niet altijd een aangenaam mens bij normale temperaturen. Maar ondanks de tegenslagen en de irritaties zijn we sterker uit de ervaring gekomen (al zegt’emet zelf zeker :p) De band die vervangen was op 1-2-3 geklaard door Karen en mezelf die als een geoliede machine tewerk gingen, het feit dat de riem vervangen moest worden was opeens minder erg. Karen zorgde/zorgt ervoor dat ik kalm bleef/blijf in situaties waar dat ik normaal gezien niet kalm in blijf. Irritaties worden minder belangrijk, frustraties worden weggelachen en situaties waar dat ik normaal gezien boos ben/lastig ben worden volledig omgedraaid. Ik weet niet hoe of wat ze doet, maar ze weet mijn donkere kanten tot lichtgrijze kanten te trekken… Een nieuwe en positieve ervaring voor mij. In ieder geval, we zijn aangekomen in Darwin een tijdje geleden, zonder al te veel problemen en allebei in goede gezondheid. Ondertussen hebben we weer een heleboel avonturen beleefd in Darwin en in de omstreken, maar deze zijn voor de volgende keer… :)

Ik heb alweer teveel getyped, waarvoor mijn diepste excuses.
Ik weet dat velen van jullie de avonturen van Ruben in Australië wellicht al beu zijn, en waarschijnlijk na het eerste verslag al afgehaakt zijn door de lange tekst en gezaag, maar voor mijn familie waarvan ik weet dat ze het lezen doe ik graag deze moeite. (want geloof het of niet, maar dit verslag typen is soms echt wel een opgave en er kruipt veel tijd en moeite in… :p )

Bij deze: Familie ik begin jullie toch echt wel te missen, ook al zagen jullie soms, of ben ik niet altijd veel aanwezig geweest op de familiefeesten (in de bossen of buiten). En voor de vrienden die dit lange verslag lezen; er zijn veel momenten dat ik denk was die of die maar hier, dan was dit NOG vetter geweest, en ja ik begin jullie echt wel te missen. Ik ben op het moment aan het spelen om nog veel langer in Australië te blijven, omdat het hier gewoon zo cool is en er niet heel veel is wat me in België zou houden (no offence family and friends). Het leven is hier in vele aspecten mooier, kleurrijker, interessanter en uitdagender voor iemand als ik. Maar ik besef ook eens te meer dat ik iemand ben die goede mensen om me heen moet hebben om te groeien en om me goed te voelen. (jah, voor de mensen in mijn directe omgeving, dat zijn jullie en ja, dat is een oprecht compliment) en aangezien Karen binnen anderhalve maand al naar huis gaat en ik hier dan weer alleen zou zijn, is de overweging niet gemakkelijker voor me.

Voor het moment is de keuze nog onbeslist, omdat ik het gewoon echt nog niet weet. Continu wordt ik van het ene naar het andere gesleurd. Ten tijden van het volgende verslag hoop ik jullie een keuze te kunnen geven.

Bij deze:

Adjeu veur neu…

Catch you on the flip side!!!!

Ruben OUT.