Darwin en dergelijke

Gegroet waarde lezers en lezeressen,

Oepsie ik sta momenteel wel 3 maanden achter op het updaten van mijn reisblog. Vervelend. Bijwerktijd zou ik zo zeggen. Probeer jullie mee te verplaatsen in de tijd, we gaan 3 maanden terug, stap voor stap worden we dichter bij het heden gevoerd, woord voor woord, zandkorrel per zandkorrel, langzaam door de mist van de tijd… blablabla, begin juli zijn we, ik en Karen zijn juist aangekomen in Darwin. And… Action:

Darwin you fickle bitch. Het moet gezegd zijn. Het is een gezellige stad, maar echt een welkome plaats voor backpackers is het absoluut niet. Overprijste, overboekte hostels, overal verbodsbordjes voor overnight-stays of camping, overijverige rangers die overdreven boetes uitschrijven,… desondanks heeft het stadje mijn hart wel een stukje gestolen.
Maar zoals altijd zal ik weer bij het begin beginnen. En ja: lang. Houdt u maar vast aan de takken van de bomen. Lees het of lees het niet, see what I care… ;) Medailles voor wie het allemaal tot nu toe gelezen heeft. Restecpa!


Vorige keer was ik geëindigd met de aankomst in Darwin. Darwin ligt in aan de noordwestelijke kant van Australië. Redelijk dicht tegen de evenaar. En de temperaturen gedragen zich ernaar. Al vanaf s’morgens vroeg is het hier heet. En heet is echt heet: in de schaduw is het nog wel te doen, als je stilligt of wanneer je niks doet cava. Eens in beweging, of gewoon al uit de schaduw dan begint het zweet te stromen… warm dus. Maar we zijn in het goeie seizoen gekomen blijkbaar… geen monsoenregens, of bijna 100% luchtvochtigheid, maar gewoon constante warmte. Achjah. Ik klaag niet, of toch niet te hard. :)
De eerste dag in Darwin hebben we besteed met het zoeken naar een goedkope parkeerplaats, geen eenvoudige zaak overigens, het plaatselijke informatiecentrum bezocht en inlichtingen gevraagd. Aangezien we beiden moe waren en niet veel zin hadden om veel te doen hebben we de eerste namiddag besteed met het liggen aan een soort artificieel strand, veilig voor in de zee zwemmende krokodillen, dodelijke boxjellyfish en natuurlijk haaien. ‘the Beachfront’ wordt het hier liefdevol genoemd, de enige plaats waar je ‘mag’ zwemmen, al de andere stranden wordt het ten sterkste afgeraden en soms zelfs verboden omdat de kans te groot is dat je gestoken wordt en sterft. (my my my, got to love ‘Stralia) Het water in het Beachfront voelt wat slijmerig aan aangezien het een bijna stilstaande waterplas met een stuk strand is, ingesloten door een landarm. Achja, het was verfrissend. :)
De mogelijke- gratis slaapplaatsen die er hier te vinden zijn, zijn op 1 hand te tellen, en we hebben gehoord dat de rangers overal rondrijden op zoek naar Backpackers om te pakken. Tof. S’avonds een plaatsje gevonden naast een stuk strand en naast een soort van grote vijver. Nodeloos om te zeggen misschien, maar het stikte er van de muggen. Bweurk. Hatelijke wezens.

Na een korte, hete en rusteloze nacht zijn we, onder Karen haar leiding, onmiddellijk op zoek gegaan naar werk. Zowel online als door middel van job agencies. “ yeah, just give your resume and we’ll let you know if we find a job for you.” Tot op de dag van vandaag nog niks van die job agencies gehoord. Luie honden. Ook hadden we affiches gemaakt voor mijn mooi zwarte auto te verkopen.


Zaterdag namiddag/avond was er een multicultureel event in Darwin en we hadden geen plannen dus, hupsake, naar the beachfront it is! Aangekomen was er een enorme drukte, verschillende standjes, tentjes, eetkraampjes en een podium waar dat verschillende volksdansen van over de hele wereld werden opgevoerd. De culturele dag werd geopend met,hoe kan het ook anders, traditionele Aboriginal dansen, en alhoewel ik veel respect heb voor de ‘echte’ Aboriginals was de dans precies een beetje ter plaatse geïmproviseerd. Na de korte openingsceremonie werden er een heleboel verschillende volksdansen opgevoerd. Grieken, Indiërs, Italianen, Fransozen, Nepalezen, verschillende Aziatische landen,… Er heerste een heel ontspannen sfeer en de dansen waren (bijna allemaal) stuk voor stuk mooi om te zien en verrijkend om mee te maken. Relaxen , de bijna lege batterijen na de lange trip terug opladen en genieten!
Hongerig gingen we de verschillende eetstandjes rond, kijken bij welk land we het meeste waar voor ons geld zouden krijgen. Nepal it is. Hmmm heerlijke kip met rijst, curry gestoomde groenten en een soort van naanbrood-crossover-oversized nacho. Simpel gezegd: overheerlijk eten voor een redelijke prijs. Karen hield zelfs wat over voor de volgende dag. Ik daarentegen, niet. :)
Er was een lantaarnwedstrijd waardat iedereen een lantaarntje kon vouwen dat om 8 u s’avonds ter water gelaten werd. Je mocht het decoreren hoe je wou, op schrijven wat je wou enfin, creatieve vrijheid alom. De origineelste werden dan beloond met een prijs. Voor de arme, onvoorbereide luizen (Karen en Ruben) waren er te vouwen papieren lantaarns. De plaatselijke scholen en enkele fanatiekelingen hadden kostte noch moeite gespaard en hadden tipi’s, lotusbloemen en zelfs grote schildpadden gefrabriceerd. We were impressed. Terwijl er om 8 uur s’avonds vuurwerk werd afgeschoten werden de lantaarns ter water gelaten. Een prachtig zicht om te zien. Honderden dobberende lichtjes op het strand, vuurwerk in de lucht en op de achtergrond nog steeds muziek van de optredens. Hmmm romantiek hing in de lucht,of was het buskruit? Anyway een magische avond.


We besloten om de volgende dag een uitstapje te maken naar Litchfield National park. Een kleine 100 km zuidwaarts van de stad ligt het, en aangezien het Kakadu National Park( een beroemd/berucht NP ter grootte van België ) op ongeveer dezelfde afstand oostwaarts van Darwin ligt, een vaak overkeken NP. Een relatief klein park, maar er zouden krokodillen in (kunnen) zitten. Ikzelf was niet onmiddellijk overtuigd, maar mn kleine blonde opdonder wou perse gaan en ik ben gemakkelijk te bespelen door haar blauwe ogen. ’S Morgens vroeg vertrokken en rond een uur of 9 aangekomen, op ons gemakje ontbeten bij de “magnetic termite mounds” een reeks van indrukwekkende termietenheuvels die allemaal in een noord-zuidelijke richting gebouwd zijn. (stel u een soort platte schijf voor die met de ene punt naar het noorden en de andere punt naar het zuiden gericht is.) van de ‘kleinere’ exemplaren die rond de meter hoog zijn, tot de wel 5 m hoge bouwsels best wel indrukwekkend. Zowel de vormen als de afmetingen die deze minuscule wezens gebouwd krijgen; respect voor deze kleine kruipers. We zetten onze reis verder dieper in het Park, en kwamen na een korte rit aan bij een reeks van waterholes, diepe uithollingen in een rivier. Het was weer warm dus bikini/zwembroek/onderbroek aan en jupla! Plonskes doen. Heerlijk verfrissend dat water in wat toch wel één van de betere settings moet zijn: overal natuur, eucalyptusbossen, rotsen,… Love it! Een van de waterholes was zo diep dat Karen en ikzelf eerst niet tot aan de bodem geraakten, totdat we beiden nipt een steen van beneden naar boven konden meegritsen. Enige nadeel was dat het weekend was en er dus wel wat volk mee lag te dobberen. Van zatte, idiote Australische jongeren tot enkele (Belgische) waaghalzen die geflipte salto’s en sprongen maakten. We zette onze trip verder en kwam na enkele minuten bij een prachtige dubbele waterval. Florence falls, een absolute must-see in Lichfield. Vanaf de hoogste waterval (gemakkelijk hoger dan 13 m, maar moeilijk in te schatten) waren enkele zotten aan het springen, en omhoog aan’t klimmen om vanaf de nabijgelegen rotsen terug in het water te springen. De grote diepe poel was gevuld met weer zatte ‘Straliërs en we kwamen enkele Duitsers tegen die we voordat we in Darwin aankwamen, bij nog een andere magische waterval zijn tegen gekomen. Ze waren wat aan’t grappen de vorige keer omdat ze, volgens mij, nog nooit een meisje in haar BH hadden gezien. Seuten. Nu had het 3-tal hun eigen vrouwen bij. Natuurlijk moesten zowel ikzelf als Karen ook een sprongetje wagen van de hoge waterval. De klim naar boven vanuit de waterpoel was interessant; kletsnat naar boven op een mix van rots en boomwortels, spannend als een mannenstring. De sprong zelf was best wel kicken, alleen het neerkomen was wat minder. De slag van het water duwde mijn zwembroek/onderbroek strak tussen mijn billen. Jammie… Over een mannenstring gesproken. :p
Ik heb het al eens gezegd, maar dat Karen-mens heeft even grote ballen als mij. En zonder veel gedoe klom ze omhoog en sprong ze er af. :p Nodeloos om te zeggen dat er van de bikini niet veel overbleef en ze ook getrakteerd werd op een zeer oncomfortabele neerkomst.
Om de een of andere reden moesten de Duitsers hun ‘dates-ladies-bitches’ onder de indruk brengen en besloten ze om vanaf een (3 m hoge) rotspartij af te springen, kwestie van geen domme of gedurfde dingen te doen denk ik. De klim naar boven duurde al een lang, maar voordat de mof eindelijk sprong oh man. Zo grappig… :p de stoere Duitser stond te zuchten, te zweten en met zijn armen te zwaaien gedurende wel 15 min voordat hij eindelijk de sprong waagde. Gelachen dat ik heb. Hahaha.. Ze werden door ons onmiddellijk omgedoopt van Duitsers naar ‘Dutsekes’… Ik denk dat vele jongens-mannen nog iets kunnen leren van die kleine blonde schoonheid. Nadat we nog wat verder gedobberd hadden tussen de vissen en mensen zijn we dan naar het volgende stoppunt gereden. Een wandelingetje door bush-land naar een lookout punt dat uitkijkt naar ( weer )een waterval. Tolmer falls, ook een prachtige waterval. Bovenaan was het net een soort van spa resort; overal stromend water, ondiepe poelen waar je in kon relaxen en het uitzicht… pfft te prachtig voor woorden. Nadat Karen en ikzelf het een beetje verkend hadden en ikzelf een klimmetje gewaagd hadden (een redelijke idiote klim op blote voeten waar dat de val me gemakkelijk 25 m lager had te pletter kunnen vallen) ging de tocht verder. Doorgereden tot aan een kampeerplaats bij de Wangi falls (jaja, wéér een watervallenpartij) waar we wouden overnachten. De camping zelf was echter volledig volzet en we zetten dan maar ons tentje op aan een vuurplaats tussen de sprinklers( you know, die dingen die uit het gras komen en alles natspuiten). Nadat de tent opstond zijn we naar de waterval gaan kijken. Potverdorie, wat een traktatie is Litchfield toch! Een reusachtige waterpoel, diep en donker, en –weer- een dubbele waterval. De avondzon scheen recht op de watervallen. Pfffttt… wat een zicht… hupsake kleren uit en… hola, wacht eens… een bord met daarop…” Warning; saltwater crocodiles have known to move in to this area. Attacks may cause injury and or death.”.. euhm, are you kidding me? Wel, er zitten nog mensen in de poel dus… foert, erin.. al was het met de nodige voorzichtigheid en argwaan. Het hielp niet dat de poel afliep tot een pikzwarte poel waarin je de bodem niet kon zien. Brrr… doorgezwommen tot aan de waterval, genoten van de laatste zonnestralen van die dag, gedobberd en dan maar teruggezwommen. Amai, wat zijn we deze dag getrakteert op spektakels. Terwijl Karen aan het eten begon, ben ik de aanliggende bosjes ingekropen op zoek naar hout, of slangen. Na wat gesleep, geen zicht van de slangen, was er genoeg houd voor de avond. Karen was ondertussen aan het praten met een rondtrekkend Australisch koppel dat van de ene kant van Australië naar de andere kant verhuisde. Ze hadden hun spullen al overland gestuurd en deden de grote toer rond Australië. Sightseeing en verhuizen in 1 slag, wel waarom niet! Na een heerlijk maal begon Karen te zingen en gitaar te spelen. Argh… I swear, life does not get better than this! Tegen het einde van de avond kwam ere en man uit het niets, zo leek het, en vroeg of er iemand misschien enkele blikken bonen en dergelijke wou hebben. Euhm, yeah man! Hij kwam er even bijzitten en bleek dat hij een piloot was die de volgende dag terug moest gaan werken, hij en zijn vrienden hadden nog eten over en dat moest op of werd weggegooid. Een geschenk uit de hemel leek het wel, want als rondtrekkende arme luizen die op bijna alles besparen zijn enkele blikken extra altijd mooi meegenomen. Na een korte nachtrust, verstoort door, inderdaad, de sprinklers die elk half uur op de tent spoten. Urf, thanks for that. De volgende ochtend kregen we van de piloten een overdreven grote zak met blikken, vers fruit, ECHTE kaas ( de kaas die wij eten, is moeilijk kaas te noemen, maar het is wel ‘lekker’ op brood, gemakkelijk te bewaren en goedkoop)… kortom een feest voor onze cheap-asses. ;) Nadat we hun uitgebreid bedankt hadden reden we verder naar de cascades (een serie van watervallen en rotspartijen). Daar hebben we in de brandende zon en op verkeerd schoeisel (Karen op flipflops en ikzelf op blote voeten)een wandeling gedaan over rotsige ondergond. De hele grond was gloeiend warm, de rotsen scherp en de kans op slangen spinnen en dergelijke blijft bestaand (after all, it IS Australia). Het was een ongemakkelijke tocht voor mij maar, de mensen die mij goed kennen weten dit, ik ben het liefst op blote voeten, dat hoort er bij. Blij dat ik was toen er terug relatief vlakke ondergrond onder mn voeten was.. amai… :p
Na de cascades was het terug richting Darwin om verder werk te zoeken.


De zoektocht naar een geschikte slaapplaats bleek overigens niet van en leien dakje te gaan. Want, na nog geen week in Darwin hadden we het al aan ons been. We hadden door de dag een geschikt plekje gevonden waar we ongestoord konden overnachten. Bovenop een heuvel met uitzicht op Mindil beach, verscholen tussen de bomen. We stoorden werkelijk niemand, zelf niet het uitzicht. Wij na een drankje en wat gitaarspel gaan slapen, maar al vroeg in de ochtend werd er op ons raam geklopt. “G’morning, would you mind stepping out of the car please?” Urf, met een slaapkop, en weinig goesting maar uit de auto gekropen. De rangers (vervloekte rotzakken) gaven ons een preek over dat het verboden was om te overnachten in de stad, dat er overal bordjes stonden en dat ze ons nu wel een boete zouden moeten geven. Hoezo een waarschuwing? Zelfs Karen haar reuze smekende ogen kregen de stenen harten van de koele kikkers niet overtuigd om ons te laten gaan voor deze ene keer. Terwijl ze onze gegevens noteerden en we verder protesteerden en zeiden dat we niets verkeerd deden was het wel duidelijk dat ze medelijden hadden. We kregen een heel verhaal te horen over Franse backpackers die hier een jaar geleden het zo bot gemaakt hadden dat de stad besloten had om geen waarschuwingen meer te geven. Bam huppakee 141 dollar ELK! En we moesten ons adres opschrijven. Ik moet eerlijk bekennen dat ik bijna Levi Calcagnile’s adres had opgegeven, maar ik ken het niet vanbuiten verdorie. Achja, wat kunnen ze ons doen met ons buitenlands adres? Brieven sturen? Boze brieven sturen? Oh neen… ach we zien wel. Tot nu toe hebben we beiden de boete nog niet betaalt. We will see… Een relatief veilige slaapplaats vonden we even buiten de stad, een 10 tal km vanaf Mindil beach. Een soort van Truckerstopplaats waar dat nog enkele backpackers overnachten. Lawaaierig, toch nog muggen, en wanneer er geen zatte Aboriginals rondzwierven waren het wel politiemannen die ons kwamen vragen of we geen problemen hadden met de Aboriginals. Urrghh… dit deel van Darwin ben ik blij niet meer te moeten doen. Vreselijk. Het gebrek aan een fatsoenlijke nachtrust zou zich weldra beginnen te wreken, maar dat volgt nog.

We waren s’avonds bijna altijd op dezelfde plaats, Mindil Beach. Een prachtig strand waar dat je de meest adembenemende zonsondergangen kunt zien. Wanneer de avond valt en de zon richting horizon gaat zijn er de meest diepe kleuren te zien aan de hemel. Een echt schouwspel bijna elke avond. Gegarandeerd dat er dan ook een menigte mensen op het strand staat op foto’s te trekken, te smoezelen en te genieten. It really is a wonderful place and thé place to bee for backpackers in Darwin. Elke vrijdag rond een uur of 9 kwam/komt er daar een ute langs, gevuld met grote zakken brood. Dat brood is perfect in orde, het is alleen die dag niet verkocht, en kan dus de volgende dag niet meer verkocht worden. Dus wordt het verdeeld onder de backpackers door mensen van een of andere liefdadigheidsinstelling. Ideaal voor ons, want ‘goed’ brood kost hier gemakkelijk tussen de 5 tot 7 dollar. Met ‘goed’ brood bedoel ik brood van redelijke kwaliteit, want Australiërs zijn geen echt brood gewoon. Maar een gegeven paard kijkt men niet in de bek, dus aannemen die handel! :)
2 keer per week is er een reusachtige markt op de parking/BBQplaats van Mindil Beach. Een markt zoals ik nog nooit eerder gezien heb; kleuren, geuren en geluiden die langs alle kanten op je afkomen. Van de felgekleurde typische hippiewinkels, naar de diepe oer kleuren van de Aboriginal art en didgeridoo’s. Van heerlijk Aziatisch eten, pizza’s, kebabs, gefrituurde aardappels, fish’n chips, gesuikerde noten,… Van traditionele didgeridoo muziek naar hedendaagse busking artiesten. Met een vaste plaats voor 2 verschillende vuurspuwer/vuuracrobaten shows (very hot!), een podium waardat er elke keer verschillende artiesten te zien zijn, vrij podiumpje voor de eenmalige durvers, en last but not least; de GEWELDIGE Emdee. Emdee, één drummer en één didg speler die met een vlotte mix heden en verleden mengen. Een soort van drum and Bass ensemble van opzwepende beats en diepe oergeluiden. Ow man, we wisten eerst niet wat er aan de hand was de eerste keer dat we ze aan het werk zagen. Sprakeloos stonden we beiden te kijken en op de beats aan het meebewegen, vol ongeloof over de longinhoud die de didgespeler kon uitpersen. Vreemd als het misschien klinkt maar het is een combinatie die echt werkt, en vooral live. Het duurde niet lang voordat er iemand een grote cirkel vooraan kwam maken om een soort van danspodia te maken voor de opgehitste (zatte) Aboriginals. Heerlijk om ze zich te zien amuseren (en eens niet luid moord en brand te horen schreeuwen tegen elkaar) en te bewegen op de muziek. Het was alsof de combinatie van drum and didge de Aboriginals in hun oergevoel raakten en ze niets anders konden dan dansen. Als ik jullie iets kan aanraden is het een optreden van Emdee op de Mindil Markets mee te maken. Live, want op film, groot scherm of cd is het absoluut niet hetzelfde. Top sfeer! Ik zal ergens na dit verslag een filmpje posten, maar echt de sfeer en de beleving weergeven doet het toch niet…
De Mindil Beach experience werd volledig gemaakt door de hele reeks interessante (en soms minder interessante) medereizigers die er daar bijna elke avond vertoefden. Backpackers, dakloze Australiërs, rond de wereld trekkende eenzaten, muziekanten, en natuurlijk Ruben en Karen. Praktisch elke avond was er rond de BBQ op Mindil een grote groep die samen kookten, muziek maakten, urenlang gesprekken voerden en ervaringen, lief en leed samen deelden. Vriendschappen werden gesmeed, supertoffe avonden gehouden en vollop genoten van de goede mensen rondom ons.

Ondertussen ging de zoektocht naar werk verder. We gingen dagelijks langs bij de bib (gratis internet), we haalden onze RSA kaart (nodig om in bars of restaurants te werken) en we gingen nog langs bij een laatste jobagency; Skilled. Een vriendelijke vrouw stond ons te woord en toen we uitlegde wat we wouden doen (anything, alles is goed!) zei ze dat we eerst een inductie moesten doen. Zo kon ze zien wat voor jobs we aan zouden kunnen. Een saai informatieffilmpje gevolgd door even saaie vragenlijst, een lichamelijk onderzoek en we werden als “heavy’s” benoemd. euhm excuseer? Karen was al bijna in haar sexy kontje gebeten, maar Heavy betekent in deze kont-text (aah, de hilariteit! Hebt-ge-m?) dat we praktisch alle fysieke werk aan kunnen. Ideaal, maar niks wat ik niet wist. Het was nog afwachten tot er werk zou zijn, maar dit jobagency heeft tenminste al de moeite genomen om ons fatsoenlijk in te schrijven. Tegen het einde van ons verblijf in Darwin hebben zij ervoor gezorgd dat we konden werken op een groot event dat 1 keer per jaar plaatsvindt hier. De V8supercars, een motorsport event met pimped-up drag race cars die meer lawaai en co2 uitstoten dan gezond is. Een groot event, omdat bijna heel Darwin hier wel één of meerdere dagen naartoe lokt.druk dus, maar wel een heel fijne werksfeer. We hebben er in totaal een goeie 38 u gewerkt op 3 dagen tijd. vermoeiend, heel vermoeiend,maar wel heel leuk werk. Karen verkocht aan de ingang de toegangstickets, en ik was een gate-keeper bij de poort van de auto-piloten. Nieuwe contacten leggen was zeer leuk aangezien ik met een security kerel werkte die we later nog zouden tegenkomen.

Zoals ik al eerder zei, was het gebrek aan slaap een groeiend probleem. We sliepen wel, maar de nachten werden vaan verstoord door muggen, Aboriginals, politiemannen, grommende road-train aircondition, en dergelijke irritante geluiden. Dat in combinatie met de warme, drukkende dagen waarin we vruchteloos op zoek naar werk waren heeft ons wel even op de proef gesteld. Volgens de Australiërs die we gesproken hebben in Darwin is dat echt geen lachertje, de hitte. Je wordt vanzelf grumpy en krijgt er (nog) langere tenen van. We leven dag in dag uit op elkaars lip, je reist immers samen in een auto, en we kenden niet echt andere mensen waardat we even bij konden luchten. En na het vermoeiende lange weekend op de V8s was het even te veel voor ons. Onderhuidse spanningen en ‘issus’ die niet besproken werden kwamen tot een escalatie en we besloten om beiden een dagje alleen door te brengen. Karen ging shoppen, en ik ging wat beach-bolderen in de brandende zon. Niet ver van waar ik was heb ik een gevecht gezien tussen twee Aboriginals. Een regelrechte grap, want in plaats van te vechten waren ze beiden aan het brullen als apen en in plaats van elkaar tegen de grond te slaan sloegen ze dmv dwaze bewegingen zelf tegen de grond. Zo spijtig om te zien hoe de originele bewoners van Australië zo laag gevallen zijn. Maargoed. Na dat dagje alleen was de spanning wat verholpen en konden we er weer tegenaan.

We naderden het einde van ons verblijf in Darwin, weldra zouden Karen haar zus Paulien en haar vriendin Annemie aankomen, en zouden we met een gehuurde campervan de westkust van Australië verkennen. De tijd die overbleef om mn auto te verkopen werd steeds korter en korter. Blackened was nog steeds niet verkocht. De affiches die we gemaakt hadden werden week na week aangepast naar een lagere prijs, vervangen waar ze waren afgehaald, en met pijn in mijn hart zag ik hoe de auto steeds minder zou opbrengen. Urf… ondertussen was het de verjaardag van Karen. Hoeraa! Eindelijk werd ze een beetje volwassener :p hahaha… na een leuke ochtend vol chocolade toestanden (she’s a girl after all!) hebben we diezelfde avond een superfeest gehouden. Amai, met enkele van onze reisvrienden hebben we Darwin tot in de vroege uurtjes onveilig gemaakt. Hoh wat was dat een goeie avond. Hmmm… ik denk dat het tegen half 5 was toen we terug in de auto waren, en tegen 5 zijn we gaan slapen. Karen was bezig aan een miso-kuur, een soort van japanse soep die je lichaam zou zuiveren en die heel goed zou zijn voor je. Best wel lekker, ware het niet dat een zeer vervelende bijwerking is dat Karen er elke ochtend zeer dringend van naar de wc moet gaan. En de volgende ochtend was dat niet anders. Om 7 spurtte ze de auto uit,maardat kwam eigenlijk best wel goed uit, want we zouden die dag naar de Dalai Lama gaan kijken, en we moesten nog tickets hebben. Nadat ze deed wat ze moest doen, heeft ze dan maar de tickets gaan halen. (what a trooper!) dan is ze nog even bij mij gekropen. Hmmm I love that girl…de nacht was zeer kort en dezelfde dag rond de middag zijn we naar de dalai Lama gaan luisteren. Hij was vaak wel wat simpel in zijn woorden, en hij had niet echt iets nieuws om te vertellen, basic truths eigenlijk. Ik merkte vooral hoe oud hij zich eigenlijk voelt, en dat het vele reizen precies op hem weegt. Maar hij was best wel grappig (spreekt als een soort starwars master Yoda-accent en lacht op exact dezelfde manier) en het was leuk om hem in’t echt te zien van zo dichtbij.

De dag voor Annemie en Paulien aankwamen was er, na wéér een verlaging van de prijs van blackened eindelijk een koper. Een(vuile) Ier heeft de auto voor een véél telage prijs gekocht, maar we waren bijna genoodzaakt de auto voor een weggeefprijs te verkopen. De volgende dag zouden de dames aankomen en anders moest ik meerijden met Blackened terwijl zij in de camper zouden reizen. De prijs van de huur zou, voor hun, omhooggaan, en ik zou wat meer benzine moeten betalen. Dus met pijn in mijn hart, en achteraf veel spijt heb ik mn auto verkocht. Good car, great travels, awesome memories. We moesten een nachtje in de bush slapen met AL onze spullen. Dat bleek vrijwel onmogelijk aangezien we echt wel veel rommel hadden verzameld, en we staken de tent vol met spullen en sliepen dan maar op het strand. De volgende dag konden we de camper gaan halen. En wat een luxe zeg!!! Zoveel ruimte, zo groot! Een frigo! Zelfs een microgolfoven!!! Shit… niet normaal. Nadat we onze spullen in de auto hadden gestampt waren we er klaar voor… of toch niet?

En toen kwamen de dames aan. Diep in de nacht stonden we te wachten aan de luchthaven toen er twee andere belgen verfrommeld uit het vliegtuig kwamen. Na het blije weerzien met Karen en een korte kennismaking met mij was het op naar Mindil beach voor een avondje strand bij een vuurtje, wat acclimatiseren en vooral véél getetter… bloody hell… what happened to Karen? Van stoer oerwoud chick was het oppeens tetteren en roddellen… urf… this will take some getting used to…
Eerste indrukken waren best verwarrend, na zo een lange tijd alleen te zijn geweest met Karen, was het in eerste instantie moeilijk om haar terug te delen. Klink verkeerd misschien maar zo was het wel voor mij. En aan de andere kant kwamen er twee toffe dames bij, en waren we een grotere ‘familie’. Meer zielen meer vreugd! Het feit dat ik als enige man tussen 3 vrouwen zou moeten leven stoorde me niet echt, en ze waren best wel tof… maar dat is voor een ander verslag.

Dus bij deze: ga iets anders doen, recht uw rug, wrijf in uw ogen, drink een glas water, sta recht en spring eens in de lucht. (goed voor de bloeddoorstroming na dit megaverslag)…
Voor degene die het volgehouden hebben, Beest! Held(in)!!Ik hou van u!!! :p

Tot de volgende keer!

Catch you on the flip side!!!

Ruben out.

p.s. schrijvvouten,opmerkingen,kritiek kunnen altijd bij mij gemeld worden. ook wel voor vragen en zo.

Karen haar versie (korter en beter ;) )
http://kanerdownunder.waarbenjij.nu/reisverslag/4552763/cairns-cape-trib-to-darwin

Foto's: http://picasaweb.google.com/108841674062075524172/CairnsCapeTribToDarwin?authuser=0&authkey=Gv1sRgCJXX-fmS4NjiXQ&feat=directlink