Bitch Trip
Door: Paulien
Blijf op de hoogte en volg Ruben
20 Oktober 2013 | Australië, Perth
Bitchtrip
Update due two months and counting. Yes I know I’m late with this report, and yes I know, Its probably old news by now. Er zijn meerdere redenen hiervoor; de belangrijkste was dat ik niet stond te springen om dit verslag te schrijven is dat het een zware trip is geweest, gevuld-met-hoge-ups-en-diepe-downs en vele leermomenten. Maar bovenal: Ik ben bijzonder onaangenaam geweest tijdens de reis. That’s right, I said it.
Zoals altijd, start bij het begin.
Niet zoals altijd, is het verslag geschreven door Paulien, de zus van Karen. Ik vond het beter om de eer eens aan iemand anders te laten. En Paulien zag dat wel zitten. Bloed,zweet en typblaren hebben dit geschreven, evenals één van de meest enthousiaste mensen die ik ken.
( als jullie dachten dat ik lange verslagen schreef, good luck ;) nee nee, het is interessanter geschreven dan ik dat doe, Enjoy! )
‘Ere we go:
23/06 – 23/07 2013
Bye Bye Belgium:
Tijd om afscheid te nemen in België… Ookal is het maar voor een maandje! Bye bye Lucas, mama, Michael, David en papa… Tot snel, hopelijk ;) Annemie en ik vertrekken, allebei met massa’s zenuwen, naar Australië… AAAAAH!!!
Vliegtuig
Wat een aanpassing qua tijd(sgevoel)! Dit is het eerste waar ik en Annemie versteld van staan. De nacht van de 23e op de 24e zitten we samen op het vliegtuig richting Singapore… Voor beiden de langste vlucht ooit en daarbij ook nog eens verder dan mijn papa ooit in zijn leven is geweest, maar wel de meest confortabele. Iedere stoel heeft televisies waar je films kan kijken, alle soorten muziek kan beluisteren, spelletjes kan spelen… en ja, zelfs talen kan leren! Ik heb me aan Japans gewaagd – en kon wel degelijk tot 10 meetellen – maar helaas was ik ook alles snel vergeten. Enfin, de vreemde tijd: In België zou het ondertussen 8u ’s ochtends moeten zijn, dus verwachtten wij een lekker ontbijt, maar in Singapore was het ondertussen half 2 in de namiddag! Binnen een paar uur landden we daar dan en moesten we weer overstappen naar Darwin, waar het nog een paar uur later was, DUS wanneer het voor ons ergens middag zou moeten zijn, was het eigenlijk al lang tijd om weer te gaan slapen… Zéér verwarrend allemaal!
Aangekomen in Singapore wachtte ons onze eerste beproeving: vind de juiste vlucht naar Darwin! (Singapore airport is HUGE) En ja hoor, de eerste paniek slaat toe: onze vlucht staat nergens op de borden! Nog een uurtje en de vlucht zou vertrekken… Maar gelukkig, nadat we iets verder hadden gekeken dan onze neus lang was, zagen we inderdaad dat we op het verkeerde bord hadden gekeken, van de verkeerde terminal. Oeps! Klaar voor de laatste vlucht… Australia, Karen, here we come! (Met een stinkende man naast ons en tictacs als avondeten ;))
Hello Australia!
25 juni, 5 uur ’s ochtends en eindelijk aangekomen in Darwin! Wat een zaaalig weerzien, Karen en Ruben stonden ons op te wachten aan de vlieghaven, in short en topje.. ’s Nachts was het daar nog heerlijk warm! Na een hoop knuffels en eerste kennismaking met Ruben vertrokken we met onze campervan – die we later tot Gay Bruno” hebben gedoopt (Sorry Ruben, mijn verslag ;) ) naar Mindil Beach, de plek waar Karen en Ruben al een tijdje overnachtten. Die nacht zijn we niet meer gaan slapen, maar hebben we op het strand gelegen en de zon zien opkomen… Heerlijk. No stress, meteen vriendschap om je heen en zalig in de natuur… Annemie en ik hebben onze tanden gepoetst terwijl in de meest helderblauwe zee stonden die we OOIT hadden gezien! On-ge-looflijk. Wanneer de zon goed op was, zijn we dan naar Darwin vertrokken. Meer bepaald naar de bibliotheek, voor internet. Die ochtend heb ik trouwens ook mijn eerste les over aboriginals gehad: “we noemen ze zombies, walkers of abo’s.” Oké Ruben! ;) En zo zien ze er inderdaad wel uit. Eerste indruk (ik citeer uit mijn dagboek): “Abo’s zijn zwart, altijd zat en zien eruit als zombies.” Een beetje oppervlakkig, ik geef toe. Want later hebben we aboriginals ‘ontmoet’ in Kakadu national park, maar dat komt later wel aan bod!
Tegen het einde van de dag was het natuurlijk wel tijd om uit Darwin te vertrekken en onze reis langs de West Coast te beginnen. Maar eerst nog even een stopje aan East Point waar we in de zee hebben gezwommen… En ja hoor: een tijdje geleden was hier een krokodil gesignaleerd. ;) spannend!! Karen, stoer als ze is, had geen schrik en liep meteen de zee in, Annemie en ik hadden er toch wel iets meer moeite mee… Maar, grenzen zijn verlegd! Maar er is meer… Die nacht hebben we doorgebracht in een – volgens mijn dagboek – “gigantisch gevaarlijk bos in Kakadou National Park, met schorpioenen ( ja hoor!) en hagedissen en vieze dikke spinnen en krokodillen!” Tijd om te gaan slapen… Met 3 naast elkaar op de zetels in de campervan. Oh ohhhh…
Sfeerbeeld
Na een ietwat vermoeiende nacht met weinig plaats was het tijd voor het gewone ontbijt: oats met confituur en thee! Vandaag was de eerste dag dat het moeilijk begon te worden voor mij. Je kon je hier soms 5 dagen niet wassen, zweette in dezelfde kleren, geen bereik, muggen die zonder gêne je mond en ogen in en uit kropen… Brrr! Back to basic voelde het voor mij. Hoewel een campervan natuurlijk al een énorme luxe is! Maar we stonden ons mannetje. Ruben mocht in geen geval denken dat wij deze reis niet aan zouden kunnen, dat we ‘trutjes’ zouden zijn… ;) Vandaag was onze eerste kleine wandeling in Mamukala een feit! “IK STINK.”
De volgende 2 dagen waren vooral lange ritten door de outback en slapen in een campervan VOL muggen… Dit was niet meer uit te houden. S’ Avonds werd je aangevallen als je buiten zat, voor we gingen slapen moesten we 100 muggen doodslaan en s’ ochtends werden we nog wakker met 50 bobbels op ons lijf… En dan te bedenken dat ik van mijn papa een muggennet had gekregen, maar het niet had meegenomen omdat ik dacht dat dit niet nodig zou zijn… Yeah right!
Crocodile safety!
Maar dit was het allemaal waard op de avond van de 28e, heerlijke dag! We zijn doorgereden naar een rivier waar je blijkbaar krokodillen kon zien… en ja hoor, 2 of 3 grote beesten, van heel dichtbij, met uitpuilende ogen en grote, gevaarlijk uitziende stekels op hun rug! Brrr…. En dan te bedenken dat we iets daarvoor een groot moddergevecht hebben gehouden met de klei vanop de oever… Daarna zijn we naar de plek Ubirr gegaan, grote rotsen met aboriginal art en ’s avonds een van de mooiste zonsondergangen die ik ooit heb gezien. De kunst was wel mooi, maar heel simpel, voor mij geen topper… Maar die zonsondergang, met dat uitzicht vanop die rots, za-lig. Zo zo zo mooi! Dit ga ik nooit vergeten.
Stinky hoogtevrees
De ochtend na dit prachtig schouwspel was ook fantastisch leuk. We sliepen op een camping (weliswaar vol muggen, zoals overal in Kakadu), maar konden voor de eerste keer douchen! Die irritante beesten met hun lange trompetten zaten zelfs dààr. We hadden er dan niets beter op gevonden dan dat Karen bij mij in de douche gekropen is, om alle muggen dood te slaan zodat ik veilig onder de douche vandaan kon komen om mij af te drogen. She is my hero! Daarna hebben we nog een grote rots: Anbangbang, beklommen samen met Sebastian en Max die we hebben leren kennen. Een vermoeiende maar heel mooie tocht met prachtig uitzicht! Jammer genoeg konden we niet helemaal naar boven omdat we anders in het donker terug moesten keren… En daar heb ik ook een stukje van mijn hoogtevrees overwonnen. Op een uitstekende rots gaan staan met de diepte onder mij en heel hard schreeuwen! Zalig, met voor mij kilometers en kilometers uitgestrekt bos en achteraan in de verte een groot rotsplateau… Gotta love Australia! S’ avonds nog een avondje gevuld met gitaar, bier en rum-cola, gelach en een prachtige sterrenhemel. Annemie en ik mochten slapen bij Sebastian in zijn tent: openlucht, enkel een muggennet als bescherming! Wij dachten, YES. Maar, openlucht of niet, zijn tent stonk verschrikkelijk… Oeps! En ’s ochtends heeft Ruben van mij een volleerde kampvuurmaakster gemaakt! Jep, een leerkrachtdiploma heeft zo zijn nut ;)
Crocs…. En spaghettie!
De bedoeling was om die ochtend naar Gunlom te vertrekken, een plek waar we watervallen zouden kunnen zien. Maar helaas was het unsealed road en kon onze Bruno dat niet aan… Jammer! Dan zijn we maar doorgereden naar de camping waar Ruben en ik de volgende ochtend een nieuwe uitdaging zouden aangaan… zwemmen door een poel met krokodillen! Ik houd jullie nog even in spanning… Het was een gezellige avond: Karen en Ruben waren zich als kleine kinderen aan het amuseren met jongleerballen, en ik en Annemie – harde werksters, zoals altijd – waren spaghettie aan het koken! Nee dat is niet waar. Annemie was aan het koken, ik zat vooraan een beetje te dromen bij de zonsondergang en een muziekje op de achtergrond. En ik moét zeggen. Die spaghetti rook al lekker, maar smaakte fe-no-me-naal! Annemie’s spaghettie ga ik nooit vergeten, een van de toppunten van Australië. Het moest worden gezegd!! De look in de saus had zijn werk gedaan… Na een gezellig gesprek over babies en menstruatie zijn we in slaap gevallen op het grasperkje langs de parking… Zonder muggen!
En dan nu… ons avontuur! De poel had aan de zijkanten een rivier die erin uitliep en helemaal achteraan een watervalletje: Edith Falls. Ruben en ik dachten, laten we naar de waterval zwemmen! Het zag er dan ook zo aanlokkelijk uit, grote rotsen rondom zodat het leek op een klein paradijsje. En ook het infobord zei dat we op eigen risico mochten zwemmen van 7 uur ’s ochtends 7 uur ’s avonds… Dus waarom niet?! We stonden in het water, en waadden verder tot ongeveer aan ons middel. Daar veranderde de bodem plots in een zwart gat… MEGA freaky! We zagen niets… We besloten het erop te wagen, allebei met zeer veel zenuwen! En daar gingen we, zwem zwem zwem… Tot ik het plots niet meer zag zitten, schreeuwde en terugzwom naar de oever! Oepsie… Angst werkt aanstekelijk, en ook Ruben stond plots terug naast mij uit het water. Oke, moed verzamelen. We keken naar elkaar en ja! daar gingen we terug… Ditmaal vastberaden naar de overkant te zwemmen! Ruben dan toch… Mijn angst overwon weer en ik deed hetzelfde als de eerste keer. Ruben zwom moedig door – zo snel als hij kon – en bereikte met succes de overkant!! Zonder opgegeten te zijn! Wauw. Gelukkig kwam er nog een man aan die ook naar de overkant ging, en hij wist me te overtuigen dat het echt wel veilig was. Dus ben ik met die meneer naar de waterval gezwommen.. en ik heb het ook gehaald!! (Duh, anders kon ik dit verslag niet schrijven) Uitgeput zaten we op een rots langs de waterval, maar natuurlijk moesten we na een tijdje ook wel terug… we konden er niet eeuwig blijven zitten! Nu moesten we van de eerste keer springen in dat zwarte gat! Dus ik telde: 1,2,3 GOOOO !!!!!! En ik heb nog nooit zo gezwommen, gezwommen voor mijn leven! (en ik kan al niet zwemmen, je moet niet vragen. Moet nogal een zicht geweest zijn zo aan het hijgen op mijn rug!) Buiten adem en vol adrenaline en overwonnen angsten stonden we terug op de oever. YES!!!! Het avontuur van de maand! (voor mij toch ;))
Lange ritjes door de outback…
29 juni, al zoveel meegemaakt en nog maar een weekje in Australië. Vandaag was een rustige dag. Een van de vele autoritten, met muziek, koekjes, mooie uitzichten en af en toe (lees: in elke stad) een stop voor een maaltijd in de McDonalds! Deze keer had de McDo in Katherine de eer. Yummie, dit was heerlijk. En een keertje internet! Ook nog naar de winkel geweest en af en toe een stinkende geur van een roadkill… Dat brengt ons ook op het meest interessante, maar ook ergste deel van de dag: een grote vogel vliegt imposant door de lucht voor ons, maar juist op dat moment knalt hij ook tegen de elektriciteitsdraden en stort naar beneden… We zijn onmiddellijk gestopt en er naar toe gegaan. Ruben – held van de dag, zoals meestal – is over de draad gesprongen en naar het dier toegegaan. Zijn ogen draaiden weg, hij reageerde niet meer, het kokhalsde bloed… Dus hebben we de beslissing genomen om het dier uit zijn lijden te verlossen. Helaas… Het positieve van de dag waren onze juist aangeschafte campingstoelen die we die avond hebben gedoopt tot stoel van Boss Bitch (=Karen), Babe Bitch (=Annemie), Blonde Bitch (=ikke) en Ruben (=bitch) (Ruben hier, dit laatste is niet waar, maarkom ;). Prachtige camping trouwens! ‘Tamme’ walabies, fancy douches en wc’s, mega grote vleermuizen en tortillas als avondeten. Yummie…
Oppassen! Dropbears!
Een week verder en enkele frustratie van het continu samenwonen komen naar boven. Ik, die nogal vaak eens domme uitspraken kan doen, had voor de zoveelste keer weer eens iets verkeerd verstaan. De typische Australische bomen heten Gumtrees en niet counters… Met het gebruikelijke gelach natuurlijk. Op het moment zelf had ik in mijn dagboek geschreven (niet lachen): “Gumtrees zijn eucalyptus bomen en daar zitten koala’s en dropbears in!” Dropbears. Yeah right! Een van de zoveelste mopjes van Ruben, dat Annemie en ik toch 3 weken hebben geloofd. Zijn theorie: “Zoveel jaren geleden is er een genetische fout gebeurd bij de koala’s, waardoor de dropbears zijn ontstaan. Deze zijn super gevaarlijk! Als je dus in een bos komt met hoge bomen moet je heel de tijd omhoog kijken, want als er een dier of mens voorbij komt, laten die zich vallen, priemen hun nagels en tanden in je nek en vallen je kei hard aan! Oppassen geblazen dus.” Voor alle duidelijkheid: Dropbears bestaan dus niet. GRRR!!!!
Kajakken met vampieren
Maar we gaan even terug naar de ochtend op de speciale camping met walabies. Ruben vond het nog om mij en Annemie wakker te maken door als een wilde op de camper te springen en er als een beest aan te trekken en te schreeuwen alsof hij een kangooroo was met moordneigingen. Dat was SCHRIKKEN. Maar zoals wij meisjes nu eenmaal zijn: alles vergeven en vergeten. Het was tijd om te gaan kajakken in Katherine Gorge! Een ZALIGE dag. Eerst een kleine wandeling, waarna we moesten terugkeren om op onze afspraak te zijn met de meneer die de kajakrit e.d. zou uitleggen. (Hij stonk naar zeewier.) En daar ontmoetten we wederom de vampierfamilie!! Jaja, u leest het goed. Enkele dagen ervoor was het enge kind met zijn (letterlijk) bloeddoorlopen ogen Karen heel de tijd aan het staren. We vermoedden dat het toen kwam door het ijsje dat ze aan het opsmullen was, maar nu deed het kind het wéér. Heel creepy. Maar ook de vader was lang en smal, met een grote zwarte jas (hoewel het 30 graden was ofzo) en rechtopstaande kraag. Daarbij was hij nog eens super wit, met massas zonnecreme! Brrr… Ik krijg de kriebels als ik eraan terugdenk! Alleszins, Katherine Gorge was prachtig. Een grote kloof met hoge rotsen aan de zijkant en prachtig water (ook hier was krokodillengevaar). Het kajakken was dan ook heel ontspannend – voor sommigen meer dan voor anderen ;) – hoewel we het niet lang hebben gedaan. Al snel zijn we gestopt aan een oever en hebben we een platte rots gevonden die iets over het water uitstak. Karen, Annemie en ik hebben ervan geprofiteerd om na enkele sprongen van de rots in de rivier wat zon op slurpen. Wat een heerlijke namiddag. Super rustig, prachtig uitzicht, warm, … En Ruben kon zich ondertussen even van die – af en toe toch wel irritante – meisjes distanciëren om zich als een echte Tarzan/bosaap/Runeb uit te leven door op rotsen te klimmen en er weer af te springen. Wiehoew! Jammergenoeg was het uiteindelijk wel tijd en zijn we terug gekajakt naar het beginpunt. We hebben wel van partners gewisseld deze keer….
Na deze zware sport moesten we natuurlijk ook wel goed uitrusten! Dus onze volgende en - op de McDonals en de winkel waar we geribbelde condooms hebben gekocht na – laatste bestemming waren de hot waterfalls. Zo hot waren ze niet, maar toch! Het was heel gezellig tot Ruben Karen (nasty boy) ontvoerde naar een vies plekje in die rivier waar de varens en planten je vastgrepen en niet meer loslieten en waar HUGE spinnen klaar stonden om elke prooi die ze maar te pakken konden krijgen met grote happen en gif konden verslinden! (Niet overdreven.) (Ruben hier; wel dus. )
1/7: het oversteken van de grens tussen Northern Territory en Western Australia
Die mensen hebben ons eten afgepakt. En een uur van onze tijd!
Romantiek…
Gerookt rijst. BAH. Klinkt niet zo romantisch he? Maar dat was het wel. Door Ruben. WAT? Ik hoor jullie al denken. Jaja! Door Ruben! Meligaard dat hij diep vanbinnen is. Hij heeft zijn hele verhaal verteld van hem en Karen, hoe hij meteen verkocht was, haar zo graag ziet… ooh!!! Maar na dit leuke verhaal, zijn we ook vroeg gaan slapen. We waren allemaal doodop en het was daar al donker tegen half 7… Als je dan constant in de buitenlucht zit.. Amai!
Die ochtend en de dag erna hadden we voor de eerste keer te kampen met Ruben die een heel klein beetje slechtgezind was, maar zoals een goede man dat behoort is hij de dag erna wel sorry komen zeggen. Flink zo ;) En iedereen is weleens slechtgezind natuurlijk, als je elke minuut samen doorbrengt. Zeker als jongen met drie meisjes om je heen! Die avond heb ik ook voor de eerste keer Tim-Tams geproefd… WOOW. Beste koekjes ever!!!!! Ontdekking van mijn leven. Hoewel ze minder lekker proeven in ons Belgenlandje… Waarschijnlijk omdat het de sfeer hier ontbreekt en je hier aan een stuk door koekjes kan eten… Terwijl het daar een zeldzaamheid was.
Dikke babies
We waren ondertussen al 9 dagen in Australië, en ‘vandaag’ was het tijd om nog eens een gorge te ontdekken. Gaikee Gorge! Eerst een lange wandeling door los zand met verstopte beesten (mega vermoeiend), waarna we gelukkig terug konden lopen langs de oever van de rivier. Hier hebben we wel degelijk opnieuw een krokodil gespot! Een dikke babykrokodil, aan het zonnen op een rots. Wie weet welke prooi hij net had verslonden… Gaikee Gorge was heel mooi. Ondanks al het losse zand, was er er ongelooflijk groen! Het groenst dat ik tot nu toe in Australië had gezien. Hoge bomen, struiken gras… ongelooflijk! In het regenseizoen komt normaal het water van de rivier ook veel hoger, en je zag echt de grens in de rotsen staan… Maar het was wel minder mooi dan Katherine Gorge, vond ik. Katherine Gorge was rustgevender. Achja, een mens kan niet alles hebben natuurlijk ;)
Autopech? Noooooo!
Achteraf was weer een lange rit door de outback, op weg naar Broome, wat we juist niet hebben gehaald. ‘Morgen’ – zo hadden we besloten – zouden we eens een rustdagje nemen. Beetje chillen aan de kust vlakbij Broome, een beetje zwemmen… Zo gezegd zo gedaan. Na een van de eerste echt koude avonden arriveerden we in de stad en zijn we meteen naar Cable Beach gegaan. Een heel mooi, weliswaar smal, strand met een helderblauwe zee. Uiteraard hebben we die middag McDonals gegeten en zijn we tegen de avond gaan winkelen in de Coles. MAAAAR het onmogelijk gebeurde… Toen we met al onze inkopen toekwamen aan onze camper en terug wouden vertrekken, startte hij niet meer op. Damn! We zagen onze portefeuille al afslanken in onze gedachten… Snel Travellers Autobarn gebeld (de organisatie van wie we Bruno huurden), die irritante vragen aan het stellen waren voor de verzekeringen… En gelukkig waren we verzekerd. Pfieuw. De wegenwacht = RAC is dan gekomen, heeft een beetje zitten kloppen aan de onderkant van Bruno en dit ook aan Ruben geleerd, en ja hoor! We konden weer vertrekken. Op naar de camping met echt zéér onvriendelijke mensen! Die hebben zomaar onze wasdraad door geknipt! Wat een verschil met de andere Australiërs die ik tot nu toe al had ontmoet. Australiërs zijn zo vriendelijke mensen, zo open en hulpvaardig! Wat een verschil met de Belgische mentaliteit… Maaar deze camping had wel badkamers, wat een luxe!
De avond was uiteindelijk dan toch min of meer positief geëindigd, maar ik bleef zitten met enkele ‘verstoppingen’. Karen had al enkele malen misosoep gedronken en ik dacht… Laten we dit zogezegd zuiverende middeltje eens proberen! Grootste vergissing van mijn leven. Ik kreeg het niét binnen! Ik was net een klein kind dat zijn groenten niet wou opeten, maar echt, ik moest kokhalzen van de geur alleen al. Karen en Ruben waren als twee volwaardige ouders een beetje ‘lastig’ aan het worden omdat ik het niet opat, maar van Annemie – geweldig als ze is – mocht ik het laten staan. YES! Dan heeft Ruben deze gore soep maar opgedronken. Bah! Nooit meer! Hoewel ik als straf geen McDonalds meer mocht eten… Gelukkig ben ik hier sluw aan kunnen ontsnappen. Een maand geen dubbele big mac meer? NO WAY.
Autopech? Not again
Ja hoor, de volgende dag viel Bruno wéér stil. En deze keer kregen enkele klopjes onderaan hem niet meer in gang. Duuus is een garagist hem komen halen om een nieuw onderdeel te plaatsen. Gelukkig had hij dat in huis dus konden we hem die avond al terug gaan halen. De garagist was ook zo vriendelijk om ons af te zetten aan Cable Beach, waar we weer een dagje hebben geluierd en gespeeld in de zee! (Achteraf wist Annemie ons te vertellen dat Cable Beach op de lijst van de 10 gevaarlijkste stranden ter wereld staat… oeps. Niet dat we daarvan schrokken, natuurlijk. Ruben had ons al genoeg ingewijd in alle dodelijk(st)e beesten van Australië.) En ja hoor, ook hier in de zee zwom plots een eng ros vampiermeisje… Brr. Invasie. Uiteindelijk bleek de verzekering de camper te betalen, zijn we naar een gezellige camping op een voetbalveld gereden en liep de dag ontspannen en plezant ten einde. Jep, this is life!
Paarden en krekels
Na een geweldige nacht slapen was het tijd om ons nog een keertje te wassen. (Ahja, dat moet ook af en toe eens gebeuren he.) MAAR, wat troffen we aan op het douchegordijn: een meeeega groot beest! Volgens Ruben een krekel, totaal ongevaarlijk dus, maar dat wist hij ons achteraf pas te vertellen. En dat beest wou niét verplaatsen! Op de een of andere manier hadden we ervoor gezorgd (of beter gezegd: Karen), dat het beest op de grond in de douche terecht kwam, maar toen kroop het onder de kier in de muur, waar het niet meer uit kwam… Tot het tijd was aan de volgende om zich te gaan douchen. Paniek! Uiteindelijk is Karen er gelukkig in geslaagd om het beest in het dopje van haar deodorant te krijgen, en heeft ze het zo buitengezegd… Ach. Vrouwen!
Ruben was die ochtend ook weer een beetje ambetant… Er is deze maand veel gebeurd tussen Ruben en Karen, wat heel vaak een domper op de maand betekende. Deze dag was daar een van. Annemie, Karen en ik zijn die dag naar de paardenraces in Broome geweest – super om eens mee te maken! Eindelijk eens een kijkje in Karen haar wereld… En nu kunnen we zeggen dat we naar een paardenrace zijn gaan kijken, in Australië! Wat het van het is hier… Ruben heeft zijn eigen ding gedaan. Een ‘mannendag’. Natuurlijk begrepen wij dat ook en hadden er alle respect voor, alleen opperde hij om alleen verder te gaan. Dat was natuurlijk helemaal geen goed nieuws… En dat wilden we ook niet. Oké, de reis verliep zeker met ups en downs door de ruzies en koppige Ruben, maar Ruben is leuk! En daarbij, samen uit, samen thuis. We zouden deze reis samen maken, en het zou ook veel fijner zijn om hem samen weer af te sluiten… Gelukkig is hij niet vertrokken, maar bleef er toch nog wel veel spanning. Hij had een kaartje geschreven, maar weinig feedback, blablabla. Een heel goedoe! Zeker toen we ’s avonds ook nog naar een Australische film over Aboriginals (Satelite Boy) waren gaan kijken in een openluchtcinema. Wat btw super leuk was! Een heel fijne, maar best wel koude ervaring. Alles was ook in de sfeer ingericht. Aan de muren hingen posters van oude acteurs en actrices, oude filmapparatuur, achteraan was een echt ouderwets snoep/popcornwinkeltje en zelfs de ticketverkoop en de stoeltjes waren uit oud hout vervaardigd. Maar de sterrenhemel maakte het natuurlijk wel àf.
Jammer genoeg was het na dit zalige weekend tijd om de reis naar onze eindbestemming Perth voort te zetten. Broome was een heerlijke stad en een heerlijke tijd, zeker een van de plekken en momenten uit Australië die ik nooit zal vergeten!
Stinken en zweten
En wéér een lange autodagen… een van deze avonden kwamen we ’s avonds op een parking langs de weg terecht waar we de nacht zouden doorbrengen. Met 4 hadden we ons in de camper gepropt, deuren en ramen toe, want het zat buiten weer boemvol muggen! En we hadden onze potie bulten ondertussen al wel gehad in Kakadu. Dus je kan het je al voorstellen… 2 prottende varkens (lees: Annemie en Karen, zeker NIET Ruben en Paulien), een beetje rum en bier, stinkende adem en zweetlucht die geen uitweg vond en hete soep die de aanmaak van lichamelijk vocht nog meer stimuleerde. Not good. Maar we hebben het overleefd! En guess what, het was een imméns gezellige avond! We hebben toen ook nog een deel ‘Snowwhite and the huntsman’ gezien (iedereen viel in slaap), maar het was niet zo een goede nacht. Karen verhuisde steeds van camper naar tent…
De volgende dag wéér een lange autorit en iedereen voelde zich vies en plakkerig. Ik zat ook nog steeds in mijn pyjama in de auto en het was echt een van die ellendige dagen. Je kent dat wel, als je ’s ochtends wordt, je haar plakt tegen je hoofd van de elektriciteit, je bent slecht gezind, moet heel de tijd pipi doen, voelt je vies en wil douchen maar bent langs de andere kant te lui om uit je zetel te kruipen. Zo een dag dus! Gelukkig was het lot ons goed gezind, en kwamen we langs een tankstation met douches. Joehoew!
Kruip, kruip, kruip, stiekem op die arm
Een dag verder waren we alweer Port Hedland voorbij. Een klein mijnstadje waar men ook ijzer en zout ontgint. Hier was niet zoveel interessants, behalve het informatiecenter met super veel mooie boeken! Daar kon je uren blijven rondhangen. We hebben ook even op internet en op het toilet gezeten in de bib, maar daarna zijn we doorgereden tot een rest area waar we bij zonsondergang lekker hebben geaperitieft en hamburgers hebben gegeten. De avond begon rustig en onschuldig tot het wat later werd… Ik citeer. Annemie: “Oh my god…” (heel traag lezen he) “Paulien… Volgens mij… zit er een soort van… wandelende tak… op uw schouder!” AAAAAHHH panieeeekkkkkk, helemaal in shock, op mijn schouder zat een lang smal beest met voelsprieten die bijna in mijn mond zaten, lange kriebelige poten en vleugels. Dat ding was zeker 15 cm groot! Wtf. Het was wel degelijk een wandelende tak, en Ruben heeft dat beest nog vastgehouden ook. Brrr… Iedereen had de slappe lach en toen ik eindelijk van de shock bekomen was, was het tijd om een beetje tipsy te gaan slapen… amai.
Wiehoewiehoewiehoe!!!!
We reden door Karijini. Volgens vele Australiërs een prachtig natuurpark, maar zoals meestal konden we maar 1 plek bezoeken met onze campervan… Dit was zo jammer. We hadden al veel moeten laten vallen. Bepaalde grote watervallen, de Horizontal Waterfalls, nu dit… Echt balen. Maar de plek die wij hadden bezocht, was natuurlijk ook wel mooi. Het was wederom een kloof: Dailes Gorge. Aan het begin was een klein watervalletje met een poeltje beneden en ijskoud water! Maar dat weerhield ons er natuurlijk niet van om erin te duiken ;) We zagen toen een meisje aan de andere kant van de poel liggen met een gebroken been ofzoiets… het zag er heel erg uit, maar er stonden al redelijk wat mensen rond dus we vermoedden dat er ondertussen wel al hulp onderweg zou zijn. Door de kloof was een mooie tocht met veel groen, rode rotswanden en af en toe eens een plek met veel water… Heel erg mooi, maar helaas moeilijk om op de camera vast te leggen! Ongeveer 2 uur later kwamen we bovenaan de kloof uit, en daar bevonden we ons net in het paradijs… Mijn eerste gedachte was: als er een hemel bestaat, zou die er zo uitzien. Een prachtige geheuveld en uitgestrekt landschap met zilvergroene grassen, af en toe eens bomen en een weggetje dat erdoor heen liep… De zon die ondertussen al lager stond gaf ook een speciale gloed die de grassen en struiken er extra helder en speciaal deed uitzien… wauw. Maar tegen het einde van de rit kwamen we een vrouw van een ambulance tegen die zei dat er beneden aan de waterval een meisje was die naar boven moest komen, met een gebroken been… Datzelfde meisje lag daar dus al 3 uur, terwijl de hulp nog niet eens bij haar was. Schandalig! Uiteindelijk is Ruben samen met veel andere mannen naar beneden gegaan en hebben ze samen, doormiddel van een doorschuifsysteem het meisje terug naar boven gekregen. Dit was heel mooi om te zien, zoveel samenwerking om 1 meisje te redden… en ook niet gemakkelijk. Eerst moesten ze door het water en over super gladde stenen, en daarna nog via een smal bergpaadje naar boven. Ja hoor, Ruben was de held van de dag! Er waren ook 2 stagiairs, een meisje en een jongen. Echte pummels. Precies 2 pubers, zoals ze hun helm niet wouden aandoen en schichtig om zich heenkeken. Man man!
Na deze heftige dag zijn we in het donker op onze rest area vlakbij Tom Price aangekomen, die ’s ochtends prachtig bleek te zijn: een hoger gelegen plekje met een prachtig uitzich eromheen. Daarbij was het een R.I.P. lookout. Een soort herdenkingsplaats waar overal stenen liggen met boodschappen voor gestorven mensen, heel erg speciaal om hier wakker te worden.
Autopech. Jep, agaaaain
Na nog een dag rijden waren we dan eindelijk aangekomen in Coral Bay. Wat een avontuur! De chauffeurs hadden niet op tijd getankt en ja hoor… We vallen stil, in the middle of nowhere. Geen idee hoe lang we nog zouden moeten rijden tot in Coral Bay en of daar überhaupt brandstof aanwezig was! Ruben had natuurlijk al meteen enkele noodplannen klaar die hij stiekem had uitgewerkt. Gelukkig stopte de eerste auto die langskwam al om ons hulp aan te bieden, en Karen en Annemie konden met hen meerijden tot in Coral Bay. Daar hebben ze dan een ‘barrel’ gevuld met brandstof en teruggelift naar Bruno. Het was maar een halfuurtje rijden, lucky us! En Vroem vroem daar gingen we weer op naar een nieuw en onbekend strand van de indische oceaan!
Coral bay!
Coral bay was een droom. Een gezellig, niet zo groot stadje met een mooi strand en vieze toilet accomodaties. Enkele winkeltjes waar je stiekem ijsjes kon kopen (sorry Annemie en Ruben :D) en snorkels!! Dat is dan ook het eerste wat we hebben gedaan. In de zee aan dit strand moest je maar enkele meters zwemmen vanaf het strand om koraal en allerlei leuke vissen te zien. Super fijn! En mooi ook, hoewel het water vrij troebel was en het koraal redelijk grijzig van kleur. Dat is wat we de eerste 2 dagen ginder gedaan hebben. Gezond, gezwommen, gesnorkelt, stiekem ijsjes gegeten en ’s avonds een plekje gezocht in de duinen om te overnachten. Het was trouwens best eng hier, zeker met al Ruben zijn spookverhalen! Brr… Maar deze keer had ìk het kampvuur wel zelf gemaakt! Jaja, wees maar trots! En wat mag er natuurlijk in geen geval ontbreken bij kamperen met een kampvuur in de duinen… Marshmellows. MMMMHHHHHH!
Net de kleine zeemeermin…
De derde dag in dit paradijsje verliep met ietsje meer actie en avontuur… We gingen op snorkeltocht! Maar niet zomaar een snorkeltocht, we zouden zwemmen met Mantarays en bultrugwalvissen spotten. En dat hebben we ook gedaan. Eerst 2 duiken gedaan waar we prachtig koraal hebben gezien met ongelooflijk veel vissen in alle kleuren! Het koraal was redelijk donker van kleur, maar had wel de meest uiteenlopende vormen. Echt prachtig om te zien. En de vissen kon je bijna aanraken! Daarna hebben we nog 3 verschillende duiken gedaan om met de Mantaroggen te zwemmen, die helikopters op voorhand hadden gespot. Deze dieren zijn zo groot, maar ongevaarlijk. Ze draaiden rondjes onder ons, waardoor ze soms op een meter afstand kwamen… Spectaculair om te zien. Ze hebben ook allemaal een bepaald aantal stippen op hun ruggen waardoor onderzoekers ze kunnen identificeren, en aan hun buik (waar ook hun ogen liggen), hangen lange vissen door zuignapjes vast. Dit was echt een ervaring om nooit te vergeten. Achteraf zijn we dan verder de zee in gevaren, waar we inderdaad een hele kudde walvissen hebben gezien. Enkele maar van heel dichtbij, maar dan nog konden we hen heel mooi zien: hoe hun rug het water uitkwam, en daarna hun prachtige staart die super goed zichtbaar werd en het water terug in spatte… WAUW. Na nog één gewone snorkelduik liep de trip normaal gezien ten einde, maar omdat we nog geen schildpadden hadden gezien heeft de kapitein speciaal voor nog enkelen van ons een stop gemaakt. Super fijn, en de moeite waard. Daarna hebben we zelfs nog dolfijnen gezien en zeekoeien! Enkele speciale personnages die de trip afmaakten: Annemie op haar noedel en de verliefde kapitein ;) en natuurlijk Ruben met zijn go pro die alles heeft kunnen vastleggen! Wiehoew!
Alsof de dag nog niet perfect genoeg was geweest, kwam er ’s avonds nog een visser aan ons vragen ofdat we niet de laatste resjes van zijn pas gevangen vis wouden hebben. Dat lieten we ons geen twee keer vragen! Ruben heeft dan als aperitiefje deze vis klaargemaakt op toast op een bbq op de dijk, en achteraf hebben we nog pizza gegeten op het strand met een beetje gitaar op de achtergrond… En de verleiding was groot: naakt – nachtzwemmen. Het water was warm, de sterrenhemel was prachtig en ons huis was in de buurt, perfecte condities dus! Ik vertrok, en Ruben – macho – wou zich niet laten doen dus vertrok, lichtjes tegen zijn goesting ook, al hield hij zijn onderbroek aan. Dit gevoel was zo zalig. Ik lag daar, vrij, met die sterren boven mij, ik moest mij over niets zorgen maken, enkel genieten… Op dat moment voelde ik mij één met… met wat? Met de natuur? Ik weet niet met wat. Maar ik voelde mij evenwichtig, één. Een moment van puur geluk! Hoewel ik opeens besefte dat ik dit niet echt met iemand kon delen. De rest was ondertussen al terug op het strand, en van het ene op het andere moment voelde ik me ergens ook eenzaam. Geluk voelt zo veel beter als je het kan delen met iemand, besefte ik toen. Ik miste Lucas! Een iets moeilijker einde van een prachtige dag.
Toch geen visje voor de dolfijnen…
Aangekomen in Denham! Mag ook we na weer 2 dagen rijden. ’s Ochtends leuke camping geboekt en doorgereden naar Monkey Mia, waar we normaal gezien visjes konden geven aan dolfijnen! Maar helaas pindakaas (Karen at dit graag met confituur, wtf), dat was die ochtend om 8 uur al gebeurd. + daarbij was het nog eens 8 euro inkom! Wij dachten, dat doen we niet hoor, we hebben toch al massa’s dolfijnen gezien! En reden toch wel een beetje teleurgesteld dezelfde weg terug. Waar we uiteraard wel even gestopt zijn op Little Lagoon, waar we volgens het infobord konden snorkelen. Maar helaas… was het water maar 20 cm hoog. Dus tenzij we geïnteresseerd waren in het bestuderen van de korrels zand, hebben we dit maar gelaten. Ook Ruben was even in een niet-zo-goede-mood, dus nadat hij wat rondjes rond de lagoon had gelopen vond hij het tijd om terug te keren naar de camping. Ja baas! ;) Daar hebben Karen, Annemie en ik als kindjes nog schelpjes zitten zoeken (Karen heeft een lelijke groene meegenomen) en daaaarna hebben we Rapunzel gekeken! Eindelijk. Hier keek ik al een hele mand naar uit… (Zonder Ruben uiteraard, shame on you! Ik eis dat als je terug bent we een disney – reunie - filmavond houden.)
De winter begint
Wakker geworden, iedereen was wat slecht gezind. Daarbij regende het en was het een van de eerste koudere dagen. Na onze kleren een keertje te hebben gewassen en gedroogd zijn we – allemaal een beetje down – doorgereden naar Shell Beach. Een prachtig strand dat enkel gemaakt was miljarden kleine schelpjes. Super mooi! Onderweg hebben we ook bruus moeten remmen voor een Enchidnah (egel) en ’s avonds hebben we in het bos langs onze rest area nog kangooroos gezien! Het was best een enge nacht. Er woedde een storm en Ruben met zn tent vloog om de vijf voeten weg. We hebben dan maar gekozen voor een filmpje en vroeg gaan slapen, want iedereen was doodop.
De laatste 5 dagen
En daarmee ook onze laatste gorge in Kalbarri National Park. Mooi, maar niet zo mooi als de anderen die we hadden gezien. De rotsen hier waren wel prachtig. Ongelooflijk hoog, iets naar voor hellend en je zag duidelijk de verschillende lagen in de steen. Impressionant! Daarbij ontdekte Karen plots hele rijen van omhulsels van grote waterlarven (volgens Ruben). Hierna ging onze route verder langs de kust en een van de mooiste lookouts die we tot dan toe hadden gezien: Eagle Bluff. We stonden op hoge rotsen langs de kust, hadden daardoor een prachtig uitzicht en hebben hele kuddes dolfijnen gezien, springen en zwemmend in de golven… Zo ongelooflijk mooi!
Eindelijk aangekomen in Geralton was iedereen gelukkig weer vrolijk en hebben we onszelf getrakteert op avondeten in de McDonalds! (What a surprise) Hier hebben we twee Duitsers bang gemaakt met de meest stinkende prot van deze vakantie, massages en kraaksessies uitgedeeld en kaka gedaan met bloed erbij! Een klein probleempje kwam echter op ons pad… Nergens was een slaapplaats te bekennen. Woepsie! Een optie was om te kamperen op de McDonals parking, maar dat hebben we dan toch maar niet gedaan. Na eventjes zoeken kwamen we in een sjieke villawijk terecht, en hebben we ons daar op een parkinkje gezet naast het strand… tegenover een huis met een enge starende oma. Bijna heel de avond was ze door haar gordijnen naar ons haar het gluren, terwijl wij met 4 in de camping zaten gepropt (het was super koud buiten!). Ook kregen we keer op keer een angstaanval als we een auto hoorden aankomen, want als je wild kampeert, bestaat de kans dat je de politie op je dak krijgt… Gelukkig is er niets ergs gebeurd, en hebben we een super leuke avond gehad! Lekker soepje met noedels, veel gelachen door de zuurstof die ontbrak en uiteindelijk met 4 in de camper geslapen… Dat was gelukkig eenmalig, niemand had veel uren rust gehad :D
SHOPPEEEEEN
De volgende ochtend was weer suuuper koud, DUS zijn we maar gaan shoppen! Ja, Ruben heeft zelfs schoenen én een pul gekocht! (Weliswaar met Karens hulp, fantastische vriendin dat ze is ;)) Ruben zijn verjaardag kwam ook steeds dichterbij, dus was het tijd om verrassingen voor te bereiden en spulletjes te kopen… Helaas waren we (zoals meestal) niet subtiel genoeg en had hij àlles door. “Ik zal wel eventjes al naar buiten goed?” zei hij met een klein-kind-dat-kattenkwaad-uitspookt-grijns. En zeker toen we met een grote doos aankwamen die overduidelijk uit de alcoholshop kwam.
Hierna weeeral (sorry voor de herhaling) een lange autorit richting Perth! We kwamen steeds dichter en dichterbij… Gelukkig hadden we een leuk tijdverdrijf gevonden: galgje! En ja hoor, ik heb Ruben verslagen. MWOEHAHAHA. We kwamen tijdens onze rit ook steeds meer en meer terug in de bewoonde wereld terecht. Zo vreemd! Net terug in Europa, je zou bijna vergeten dat je eigenlijk nog steeds aan de andere kant van de wereld zat… ’s avonds aan het kampvuur was het weer ongelooflijk koud, hoewel we zalige spaghetti hadden om ons te verwarmen. Jummie! Dit was het begin van de meest verschrikkelijke nacht ever…
En ja hoor, amper geslapen. Annemie en ik bevroren van de koude en hebben alles geprobeerd om warmer te krijgen. Valiezen langs ons gelegd om de koude buiten te houden, extra dekens genomen, extra sokken… Maar niets hielp! De volgende dag hebben we dan maar een warmwaterzak gekocht, die we de laatste dagen nog continu overal naartoe hebben meegesleurd…
Perth
Met ‘Perth’ van Bon Iver op de achtergrond reden we deze prachtige stad binnen. Van ver zagen we al de hoge, moderne gebouwen de grond uit rijzen, de zee langs ons, … Maar al snel moesten we de muziek afzetten omdat het verkeer te druk was. Daar gaat het mooie, dramatische moment! Wat een schitterende stad – alleszins, dat is mijn mening, ik hou van steden. Temidden van al de drukte hadden we eindelijk een parkeerplaats gevonden en zijn we op zoek gegaan naar een informatiecenter en toilet, sommigen al meer aangekleed en frisser ruikend dan anderen. Heel veel straatmuzikanten, mensen in alle soorten en maten, een Australiër die plots Nederlands blijkt te spreken… speciaal! Nadat we dan ook gegeten hadden (je mag 1 keer raden waar) en campings hadden geboekt voor de laatste nachten, waren alle primaire behoeftes eindelijke vervuld en konden we op zoek naar een tattooshop voor Pinna! Maar wat een prijzen… (En vreemde mensen achter de balie en het stonk daar, een beetje eng. Ik was blij toen we er weggingen). Nog enkele dagen hebben we ideetjes zitten bedenken voor haar tattoo, maar uiteindelijk is het zetten ervan omwille van bepaalde omstandigheden niet meer doorgegaan. Dus zijn we maar naar onze camping gereden waar we zalig hebben gedouched, waar Karen en ik werden aangevallen door een stortvloed van woorden van een of andere (vriendelijke) Australische vrouw en naar de Woolies konden! Hier hebben we spek en cake gekocht voor Ruben zijn verjaardag! Maar wéér had hij het door.. Sneakerd. ’s Avonds hebben we zalige sushi en lasagne gegeten en the hangover gekeken met warme melk! Mmmh…. ‘s nachts is er een van ons nog zo lomp geweest om tegen de wasdraad te lopen, maar daar ga ik niet verder op ingaan.
FEESTVARKEN
20/7 Ruben verjaart!!!!! ’s Ochtends heel stiekem (maar niet heus) ballonnen en slingers ophangen zonder dat hij het door heeft!!! (mislukt) MAAR. Hij mocht natuurlijk wel niet weten dat we hoedjes hadden en wélke kleuren de slingers en ballonnen hadden, dus moest hij in zijn tent blijven tot we een signaal gaven dat hij eruit kon. Maar zoals dat gaat bij mannen was hij ongeduldig en moest hij super dringend pipi doen. Wat was de oplossing… Pipi doen in een fles schweppes. Vieze Ruben!! En dat op uw verjaardag. Na een heerlijk ontbijt met partyhoedjes en al, zijn we naar de bib geweest voor internet en naar de nieuwe camping geraced. Hier hebben we lekkere cake gegeten en Ruben heeft al zijn kaarsjes in een keer kunnen uitblazen! Joepiee (de wind heeft wel geholpen, maar niet tegen hem vertellen, want dan komt zijn wens niet uit). Ook heeft hij zijn cadeautje, Guinness gekregen dat we ’s avonds met veel smaak hebben opgedronken. WANT we gingen uit! Maar daarvoor moesten we nog even naar de winkel op suiker te kopen, anders hadden we de volgende dag geen ontbijt… Alleen hebben we de winkel niet gevonden. We hebben letterlijk een uur rondgereden, maar nee, geen supermarkt te bekennen! Damn, dan maar oats zonder suiker. (Niet aan te raden). Eenmaal teleurgesteld terug in de camping hebben we ons klaargemaakt, ingedronken, de taxi gemist, er achteraan gerend en dan maar een andere taxi genomen, en blij vertrokken naar Perth! Maaar, Australiërs weten duidelijk niet wat een goed feestje inhoud. Ten eerste mochten we al bijna niet binnen in het Belgian Beer Cafe omdat we onze paspoorten niet bij hadden (wel onze ID, dus hij kon duidelijk zien dat we wel degelijk BELG waren). Hier was het best wel gezellig maar immens duur! Daarna zijn we doorgegaan naar een ander cafeetje waar live muziek bezig was, en waar de drank niet te drinken was. Klinkt onlogisch, I know. Ook hier was het maar saai, dus zijn we iets gaan eten in de Hungry Jacks (applause!) en daarna aangeschoven tot we eindelijk binnenkonden in nog een soort van café, waar wat meer te doen was. Iedereen was er wel super marginaal, en niemand was echt nog in de mood om te feesten… Dus we hebben daar wat gedanst, op de stoel gezeten, gedronken, … Het was geen toppertje! Maarja, weer een ervaring. Alleen jammer dat het juist op Ruben’s verjaardag zo moest gaan. We hebben ook een ier moeten wegjagen ‘IREN GO BRAG’ en zijn dan terug naar huis gekeerd. Balen! Maar wel heel goed geslapen btw, de meisjes in Perth zijn niet normaal: om 11 uur ’s avonds al strontzat, zelfs in de winter mega korte rokjes, diep uitgesneden bloesjes…. Margi!
Voorlaatste dag…
Was een rustige dag. Ontbijt zonder suiker, uitgeslapen, koffers gepakt, Bruno opgeruimd, naar de winkel geweest… Van dat gedoe. EN we hebben Struikeltje ontmoet! Een super schattig, mankend eendje dat een beetje eten kwam bedelen! ’s Avonds hebben we dan nog gezellig geBBQed, en Ratatouille gekeken!
Laatste dag
Allerlaatste volledige dag in Australië. En hij bestond uit: ontbijten, veeeel te lang dan gepland souvenirs kopen en Bruno poetsen. De plakband eraf krijgen was moeilijker dan verwacht! ’s Avonds hebben we dan de restjes opgegeten en nog tot heel laat gepraat… Allemaal een beetje triest.
23/07 vertrek
Vroeg in de ochtend hebben Karen op het vliegveld afgezet en hebben zij en Ruben voor nog enkele maanden afscheid moeten nemen. Geen gemakkelijk moment… Ruben, Annemie en ik zijn dan teruggekeerd naar de camping, hebben nog verder gepoetst en hebben dan fastfoodrestauranten bezocht, totdat het ook voor ons tijd was om naar het vliegveld te gaan. Het afscheid was ook niet leuk, maar ja, aan alle mooie verhalen komt een eind…
Het was een zalige maand, weliswaar met ups en downs. Voor ons 4 niet zoals we het hadden verwacht, maar absoluut geweldig. Iedereen heeft – volgens mij – veel over zichzelf geleerd in het zo intensief samenleven. Ik persoonlijk heb het negatieve gevoel waar ik mee zat kunnen achterlaten in Australië, ik ben zeker sterker thuisgekomen. Verder heb ik er een goede vriendin bij, een geweldige grote broer, en mijn zusje… Tja, die blijft geweldig. Danku Karen, dat ik dit met jou mocht doen, ik hou van je! En natuurlijk, mijn papa en mama… Dankjullie wel!
<3
Paulien.
Applaus! :)
Zo, goed gelezen allemaal.
Foto's volgen op facebook ergens vandaag of morgen,
Volgende verslag hopelijk ergens vlug.
Cheers!
Ruben
Update due two months and counting. Yes I know I’m late with this report, and yes I know, Its probably old news by now. Er zijn meerdere redenen hiervoor; de belangrijkste was dat ik niet stond te springen om dit verslag te schrijven is dat het een zware trip is geweest, gevuld-met-hoge-ups-en-diepe-downs en vele leermomenten. Maar bovenal: Ik ben bijzonder onaangenaam geweest tijdens de reis. That’s right, I said it.
Zoals altijd, start bij het begin.
Niet zoals altijd, is het verslag geschreven door Paulien, de zus van Karen. Ik vond het beter om de eer eens aan iemand anders te laten. En Paulien zag dat wel zitten. Bloed,zweet en typblaren hebben dit geschreven, evenals één van de meest enthousiaste mensen die ik ken.
( als jullie dachten dat ik lange verslagen schreef, good luck ;) nee nee, het is interessanter geschreven dan ik dat doe, Enjoy! )
‘Ere we go:
23/06 – 23/07 2013
Bye Bye Belgium:
Tijd om afscheid te nemen in België… Ookal is het maar voor een maandje! Bye bye Lucas, mama, Michael, David en papa… Tot snel, hopelijk ;) Annemie en ik vertrekken, allebei met massa’s zenuwen, naar Australië… AAAAAH!!!
Vliegtuig
Wat een aanpassing qua tijd(sgevoel)! Dit is het eerste waar ik en Annemie versteld van staan. De nacht van de 23e op de 24e zitten we samen op het vliegtuig richting Singapore… Voor beiden de langste vlucht ooit en daarbij ook nog eens verder dan mijn papa ooit in zijn leven is geweest, maar wel de meest confortabele. Iedere stoel heeft televisies waar je films kan kijken, alle soorten muziek kan beluisteren, spelletjes kan spelen… en ja, zelfs talen kan leren! Ik heb me aan Japans gewaagd – en kon wel degelijk tot 10 meetellen – maar helaas was ik ook alles snel vergeten. Enfin, de vreemde tijd: In België zou het ondertussen 8u ’s ochtends moeten zijn, dus verwachtten wij een lekker ontbijt, maar in Singapore was het ondertussen half 2 in de namiddag! Binnen een paar uur landden we daar dan en moesten we weer overstappen naar Darwin, waar het nog een paar uur later was, DUS wanneer het voor ons ergens middag zou moeten zijn, was het eigenlijk al lang tijd om weer te gaan slapen… Zéér verwarrend allemaal!
Aangekomen in Singapore wachtte ons onze eerste beproeving: vind de juiste vlucht naar Darwin! (Singapore airport is HUGE) En ja hoor, de eerste paniek slaat toe: onze vlucht staat nergens op de borden! Nog een uurtje en de vlucht zou vertrekken… Maar gelukkig, nadat we iets verder hadden gekeken dan onze neus lang was, zagen we inderdaad dat we op het verkeerde bord hadden gekeken, van de verkeerde terminal. Oeps! Klaar voor de laatste vlucht… Australia, Karen, here we come! (Met een stinkende man naast ons en tictacs als avondeten ;))
Hello Australia!
25 juni, 5 uur ’s ochtends en eindelijk aangekomen in Darwin! Wat een zaaalig weerzien, Karen en Ruben stonden ons op te wachten aan de vlieghaven, in short en topje.. ’s Nachts was het daar nog heerlijk warm! Na een hoop knuffels en eerste kennismaking met Ruben vertrokken we met onze campervan – die we later tot Gay Bruno” hebben gedoopt (Sorry Ruben, mijn verslag ;) ) naar Mindil Beach, de plek waar Karen en Ruben al een tijdje overnachtten. Die nacht zijn we niet meer gaan slapen, maar hebben we op het strand gelegen en de zon zien opkomen… Heerlijk. No stress, meteen vriendschap om je heen en zalig in de natuur… Annemie en ik hebben onze tanden gepoetst terwijl in de meest helderblauwe zee stonden die we OOIT hadden gezien! On-ge-looflijk. Wanneer de zon goed op was, zijn we dan naar Darwin vertrokken. Meer bepaald naar de bibliotheek, voor internet. Die ochtend heb ik trouwens ook mijn eerste les over aboriginals gehad: “we noemen ze zombies, walkers of abo’s.” Oké Ruben! ;) En zo zien ze er inderdaad wel uit. Eerste indruk (ik citeer uit mijn dagboek): “Abo’s zijn zwart, altijd zat en zien eruit als zombies.” Een beetje oppervlakkig, ik geef toe. Want later hebben we aboriginals ‘ontmoet’ in Kakadu national park, maar dat komt later wel aan bod!
Tegen het einde van de dag was het natuurlijk wel tijd om uit Darwin te vertrekken en onze reis langs de West Coast te beginnen. Maar eerst nog even een stopje aan East Point waar we in de zee hebben gezwommen… En ja hoor: een tijdje geleden was hier een krokodil gesignaleerd. ;) spannend!! Karen, stoer als ze is, had geen schrik en liep meteen de zee in, Annemie en ik hadden er toch wel iets meer moeite mee… Maar, grenzen zijn verlegd! Maar er is meer… Die nacht hebben we doorgebracht in een – volgens mijn dagboek – “gigantisch gevaarlijk bos in Kakadou National Park, met schorpioenen ( ja hoor!) en hagedissen en vieze dikke spinnen en krokodillen!” Tijd om te gaan slapen… Met 3 naast elkaar op de zetels in de campervan. Oh ohhhh…
Sfeerbeeld
Na een ietwat vermoeiende nacht met weinig plaats was het tijd voor het gewone ontbijt: oats met confituur en thee! Vandaag was de eerste dag dat het moeilijk begon te worden voor mij. Je kon je hier soms 5 dagen niet wassen, zweette in dezelfde kleren, geen bereik, muggen die zonder gêne je mond en ogen in en uit kropen… Brrr! Back to basic voelde het voor mij. Hoewel een campervan natuurlijk al een énorme luxe is! Maar we stonden ons mannetje. Ruben mocht in geen geval denken dat wij deze reis niet aan zouden kunnen, dat we ‘trutjes’ zouden zijn… ;) Vandaag was onze eerste kleine wandeling in Mamukala een feit! “IK STINK.”
De volgende 2 dagen waren vooral lange ritten door de outback en slapen in een campervan VOL muggen… Dit was niet meer uit te houden. S’ Avonds werd je aangevallen als je buiten zat, voor we gingen slapen moesten we 100 muggen doodslaan en s’ ochtends werden we nog wakker met 50 bobbels op ons lijf… En dan te bedenken dat ik van mijn papa een muggennet had gekregen, maar het niet had meegenomen omdat ik dacht dat dit niet nodig zou zijn… Yeah right!
Crocodile safety!
Maar dit was het allemaal waard op de avond van de 28e, heerlijke dag! We zijn doorgereden naar een rivier waar je blijkbaar krokodillen kon zien… en ja hoor, 2 of 3 grote beesten, van heel dichtbij, met uitpuilende ogen en grote, gevaarlijk uitziende stekels op hun rug! Brrr…. En dan te bedenken dat we iets daarvoor een groot moddergevecht hebben gehouden met de klei vanop de oever… Daarna zijn we naar de plek Ubirr gegaan, grote rotsen met aboriginal art en ’s avonds een van de mooiste zonsondergangen die ik ooit heb gezien. De kunst was wel mooi, maar heel simpel, voor mij geen topper… Maar die zonsondergang, met dat uitzicht vanop die rots, za-lig. Zo zo zo mooi! Dit ga ik nooit vergeten.
Stinky hoogtevrees
De ochtend na dit prachtig schouwspel was ook fantastisch leuk. We sliepen op een camping (weliswaar vol muggen, zoals overal in Kakadu), maar konden voor de eerste keer douchen! Die irritante beesten met hun lange trompetten zaten zelfs dààr. We hadden er dan niets beter op gevonden dan dat Karen bij mij in de douche gekropen is, om alle muggen dood te slaan zodat ik veilig onder de douche vandaan kon komen om mij af te drogen. She is my hero! Daarna hebben we nog een grote rots: Anbangbang, beklommen samen met Sebastian en Max die we hebben leren kennen. Een vermoeiende maar heel mooie tocht met prachtig uitzicht! Jammer genoeg konden we niet helemaal naar boven omdat we anders in het donker terug moesten keren… En daar heb ik ook een stukje van mijn hoogtevrees overwonnen. Op een uitstekende rots gaan staan met de diepte onder mij en heel hard schreeuwen! Zalig, met voor mij kilometers en kilometers uitgestrekt bos en achteraan in de verte een groot rotsplateau… Gotta love Australia! S’ avonds nog een avondje gevuld met gitaar, bier en rum-cola, gelach en een prachtige sterrenhemel. Annemie en ik mochten slapen bij Sebastian in zijn tent: openlucht, enkel een muggennet als bescherming! Wij dachten, YES. Maar, openlucht of niet, zijn tent stonk verschrikkelijk… Oeps! En ’s ochtends heeft Ruben van mij een volleerde kampvuurmaakster gemaakt! Jep, een leerkrachtdiploma heeft zo zijn nut ;)
Crocs…. En spaghettie!
De bedoeling was om die ochtend naar Gunlom te vertrekken, een plek waar we watervallen zouden kunnen zien. Maar helaas was het unsealed road en kon onze Bruno dat niet aan… Jammer! Dan zijn we maar doorgereden naar de camping waar Ruben en ik de volgende ochtend een nieuwe uitdaging zouden aangaan… zwemmen door een poel met krokodillen! Ik houd jullie nog even in spanning… Het was een gezellige avond: Karen en Ruben waren zich als kleine kinderen aan het amuseren met jongleerballen, en ik en Annemie – harde werksters, zoals altijd – waren spaghettie aan het koken! Nee dat is niet waar. Annemie was aan het koken, ik zat vooraan een beetje te dromen bij de zonsondergang en een muziekje op de achtergrond. En ik moét zeggen. Die spaghetti rook al lekker, maar smaakte fe-no-me-naal! Annemie’s spaghettie ga ik nooit vergeten, een van de toppunten van Australië. Het moest worden gezegd!! De look in de saus had zijn werk gedaan… Na een gezellig gesprek over babies en menstruatie zijn we in slaap gevallen op het grasperkje langs de parking… Zonder muggen!
En dan nu… ons avontuur! De poel had aan de zijkanten een rivier die erin uitliep en helemaal achteraan een watervalletje: Edith Falls. Ruben en ik dachten, laten we naar de waterval zwemmen! Het zag er dan ook zo aanlokkelijk uit, grote rotsen rondom zodat het leek op een klein paradijsje. En ook het infobord zei dat we op eigen risico mochten zwemmen van 7 uur ’s ochtends 7 uur ’s avonds… Dus waarom niet?! We stonden in het water, en waadden verder tot ongeveer aan ons middel. Daar veranderde de bodem plots in een zwart gat… MEGA freaky! We zagen niets… We besloten het erop te wagen, allebei met zeer veel zenuwen! En daar gingen we, zwem zwem zwem… Tot ik het plots niet meer zag zitten, schreeuwde en terugzwom naar de oever! Oepsie… Angst werkt aanstekelijk, en ook Ruben stond plots terug naast mij uit het water. Oke, moed verzamelen. We keken naar elkaar en ja! daar gingen we terug… Ditmaal vastberaden naar de overkant te zwemmen! Ruben dan toch… Mijn angst overwon weer en ik deed hetzelfde als de eerste keer. Ruben zwom moedig door – zo snel als hij kon – en bereikte met succes de overkant!! Zonder opgegeten te zijn! Wauw. Gelukkig kwam er nog een man aan die ook naar de overkant ging, en hij wist me te overtuigen dat het echt wel veilig was. Dus ben ik met die meneer naar de waterval gezwommen.. en ik heb het ook gehaald!! (Duh, anders kon ik dit verslag niet schrijven) Uitgeput zaten we op een rots langs de waterval, maar natuurlijk moesten we na een tijdje ook wel terug… we konden er niet eeuwig blijven zitten! Nu moesten we van de eerste keer springen in dat zwarte gat! Dus ik telde: 1,2,3 GOOOO !!!!!! En ik heb nog nooit zo gezwommen, gezwommen voor mijn leven! (en ik kan al niet zwemmen, je moet niet vragen. Moet nogal een zicht geweest zijn zo aan het hijgen op mijn rug!) Buiten adem en vol adrenaline en overwonnen angsten stonden we terug op de oever. YES!!!! Het avontuur van de maand! (voor mij toch ;))
Lange ritjes door de outback…
29 juni, al zoveel meegemaakt en nog maar een weekje in Australië. Vandaag was een rustige dag. Een van de vele autoritten, met muziek, koekjes, mooie uitzichten en af en toe (lees: in elke stad) een stop voor een maaltijd in de McDonalds! Deze keer had de McDo in Katherine de eer. Yummie, dit was heerlijk. En een keertje internet! Ook nog naar de winkel geweest en af en toe een stinkende geur van een roadkill… Dat brengt ons ook op het meest interessante, maar ook ergste deel van de dag: een grote vogel vliegt imposant door de lucht voor ons, maar juist op dat moment knalt hij ook tegen de elektriciteitsdraden en stort naar beneden… We zijn onmiddellijk gestopt en er naar toe gegaan. Ruben – held van de dag, zoals meestal – is over de draad gesprongen en naar het dier toegegaan. Zijn ogen draaiden weg, hij reageerde niet meer, het kokhalsde bloed… Dus hebben we de beslissing genomen om het dier uit zijn lijden te verlossen. Helaas… Het positieve van de dag waren onze juist aangeschafte campingstoelen die we die avond hebben gedoopt tot stoel van Boss Bitch (=Karen), Babe Bitch (=Annemie), Blonde Bitch (=ikke) en Ruben (=bitch) (Ruben hier, dit laatste is niet waar, maarkom ;). Prachtige camping trouwens! ‘Tamme’ walabies, fancy douches en wc’s, mega grote vleermuizen en tortillas als avondeten. Yummie…
Oppassen! Dropbears!
Een week verder en enkele frustratie van het continu samenwonen komen naar boven. Ik, die nogal vaak eens domme uitspraken kan doen, had voor de zoveelste keer weer eens iets verkeerd verstaan. De typische Australische bomen heten Gumtrees en niet counters… Met het gebruikelijke gelach natuurlijk. Op het moment zelf had ik in mijn dagboek geschreven (niet lachen): “Gumtrees zijn eucalyptus bomen en daar zitten koala’s en dropbears in!” Dropbears. Yeah right! Een van de zoveelste mopjes van Ruben, dat Annemie en ik toch 3 weken hebben geloofd. Zijn theorie: “Zoveel jaren geleden is er een genetische fout gebeurd bij de koala’s, waardoor de dropbears zijn ontstaan. Deze zijn super gevaarlijk! Als je dus in een bos komt met hoge bomen moet je heel de tijd omhoog kijken, want als er een dier of mens voorbij komt, laten die zich vallen, priemen hun nagels en tanden in je nek en vallen je kei hard aan! Oppassen geblazen dus.” Voor alle duidelijkheid: Dropbears bestaan dus niet. GRRR!!!!
Kajakken met vampieren
Maar we gaan even terug naar de ochtend op de speciale camping met walabies. Ruben vond het nog om mij en Annemie wakker te maken door als een wilde op de camper te springen en er als een beest aan te trekken en te schreeuwen alsof hij een kangooroo was met moordneigingen. Dat was SCHRIKKEN. Maar zoals wij meisjes nu eenmaal zijn: alles vergeven en vergeten. Het was tijd om te gaan kajakken in Katherine Gorge! Een ZALIGE dag. Eerst een kleine wandeling, waarna we moesten terugkeren om op onze afspraak te zijn met de meneer die de kajakrit e.d. zou uitleggen. (Hij stonk naar zeewier.) En daar ontmoetten we wederom de vampierfamilie!! Jaja, u leest het goed. Enkele dagen ervoor was het enge kind met zijn (letterlijk) bloeddoorlopen ogen Karen heel de tijd aan het staren. We vermoedden dat het toen kwam door het ijsje dat ze aan het opsmullen was, maar nu deed het kind het wéér. Heel creepy. Maar ook de vader was lang en smal, met een grote zwarte jas (hoewel het 30 graden was ofzo) en rechtopstaande kraag. Daarbij was hij nog eens super wit, met massas zonnecreme! Brrr… Ik krijg de kriebels als ik eraan terugdenk! Alleszins, Katherine Gorge was prachtig. Een grote kloof met hoge rotsen aan de zijkant en prachtig water (ook hier was krokodillengevaar). Het kajakken was dan ook heel ontspannend – voor sommigen meer dan voor anderen ;) – hoewel we het niet lang hebben gedaan. Al snel zijn we gestopt aan een oever en hebben we een platte rots gevonden die iets over het water uitstak. Karen, Annemie en ik hebben ervan geprofiteerd om na enkele sprongen van de rots in de rivier wat zon op slurpen. Wat een heerlijke namiddag. Super rustig, prachtig uitzicht, warm, … En Ruben kon zich ondertussen even van die – af en toe toch wel irritante – meisjes distanciëren om zich als een echte Tarzan/bosaap/Runeb uit te leven door op rotsen te klimmen en er weer af te springen. Wiehoew! Jammergenoeg was het uiteindelijk wel tijd en zijn we terug gekajakt naar het beginpunt. We hebben wel van partners gewisseld deze keer….
Na deze zware sport moesten we natuurlijk ook wel goed uitrusten! Dus onze volgende en - op de McDonals en de winkel waar we geribbelde condooms hebben gekocht na – laatste bestemming waren de hot waterfalls. Zo hot waren ze niet, maar toch! Het was heel gezellig tot Ruben Karen (nasty boy) ontvoerde naar een vies plekje in die rivier waar de varens en planten je vastgrepen en niet meer loslieten en waar HUGE spinnen klaar stonden om elke prooi die ze maar te pakken konden krijgen met grote happen en gif konden verslinden! (Niet overdreven.) (Ruben hier; wel dus. )
1/7: het oversteken van de grens tussen Northern Territory en Western Australia
Die mensen hebben ons eten afgepakt. En een uur van onze tijd!
Romantiek…
Gerookt rijst. BAH. Klinkt niet zo romantisch he? Maar dat was het wel. Door Ruben. WAT? Ik hoor jullie al denken. Jaja! Door Ruben! Meligaard dat hij diep vanbinnen is. Hij heeft zijn hele verhaal verteld van hem en Karen, hoe hij meteen verkocht was, haar zo graag ziet… ooh!!! Maar na dit leuke verhaal, zijn we ook vroeg gaan slapen. We waren allemaal doodop en het was daar al donker tegen half 7… Als je dan constant in de buitenlucht zit.. Amai!
Die ochtend en de dag erna hadden we voor de eerste keer te kampen met Ruben die een heel klein beetje slechtgezind was, maar zoals een goede man dat behoort is hij de dag erna wel sorry komen zeggen. Flink zo ;) En iedereen is weleens slechtgezind natuurlijk, als je elke minuut samen doorbrengt. Zeker als jongen met drie meisjes om je heen! Die avond heb ik ook voor de eerste keer Tim-Tams geproefd… WOOW. Beste koekjes ever!!!!! Ontdekking van mijn leven. Hoewel ze minder lekker proeven in ons Belgenlandje… Waarschijnlijk omdat het de sfeer hier ontbreekt en je hier aan een stuk door koekjes kan eten… Terwijl het daar een zeldzaamheid was.
Dikke babies
We waren ondertussen al 9 dagen in Australië, en ‘vandaag’ was het tijd om nog eens een gorge te ontdekken. Gaikee Gorge! Eerst een lange wandeling door los zand met verstopte beesten (mega vermoeiend), waarna we gelukkig terug konden lopen langs de oever van de rivier. Hier hebben we wel degelijk opnieuw een krokodil gespot! Een dikke babykrokodil, aan het zonnen op een rots. Wie weet welke prooi hij net had verslonden… Gaikee Gorge was heel mooi. Ondanks al het losse zand, was er er ongelooflijk groen! Het groenst dat ik tot nu toe in Australië had gezien. Hoge bomen, struiken gras… ongelooflijk! In het regenseizoen komt normaal het water van de rivier ook veel hoger, en je zag echt de grens in de rotsen staan… Maar het was wel minder mooi dan Katherine Gorge, vond ik. Katherine Gorge was rustgevender. Achja, een mens kan niet alles hebben natuurlijk ;)
Autopech? Noooooo!
Achteraf was weer een lange rit door de outback, op weg naar Broome, wat we juist niet hebben gehaald. ‘Morgen’ – zo hadden we besloten – zouden we eens een rustdagje nemen. Beetje chillen aan de kust vlakbij Broome, een beetje zwemmen… Zo gezegd zo gedaan. Na een van de eerste echt koude avonden arriveerden we in de stad en zijn we meteen naar Cable Beach gegaan. Een heel mooi, weliswaar smal, strand met een helderblauwe zee. Uiteraard hebben we die middag McDonals gegeten en zijn we tegen de avond gaan winkelen in de Coles. MAAAAR het onmogelijk gebeurde… Toen we met al onze inkopen toekwamen aan onze camper en terug wouden vertrekken, startte hij niet meer op. Damn! We zagen onze portefeuille al afslanken in onze gedachten… Snel Travellers Autobarn gebeld (de organisatie van wie we Bruno huurden), die irritante vragen aan het stellen waren voor de verzekeringen… En gelukkig waren we verzekerd. Pfieuw. De wegenwacht = RAC is dan gekomen, heeft een beetje zitten kloppen aan de onderkant van Bruno en dit ook aan Ruben geleerd, en ja hoor! We konden weer vertrekken. Op naar de camping met echt zéér onvriendelijke mensen! Die hebben zomaar onze wasdraad door geknipt! Wat een verschil met de andere Australiërs die ik tot nu toe al had ontmoet. Australiërs zijn zo vriendelijke mensen, zo open en hulpvaardig! Wat een verschil met de Belgische mentaliteit… Maaar deze camping had wel badkamers, wat een luxe!
De avond was uiteindelijk dan toch min of meer positief geëindigd, maar ik bleef zitten met enkele ‘verstoppingen’. Karen had al enkele malen misosoep gedronken en ik dacht… Laten we dit zogezegd zuiverende middeltje eens proberen! Grootste vergissing van mijn leven. Ik kreeg het niét binnen! Ik was net een klein kind dat zijn groenten niet wou opeten, maar echt, ik moest kokhalzen van de geur alleen al. Karen en Ruben waren als twee volwaardige ouders een beetje ‘lastig’ aan het worden omdat ik het niet opat, maar van Annemie – geweldig als ze is – mocht ik het laten staan. YES! Dan heeft Ruben deze gore soep maar opgedronken. Bah! Nooit meer! Hoewel ik als straf geen McDonalds meer mocht eten… Gelukkig ben ik hier sluw aan kunnen ontsnappen. Een maand geen dubbele big mac meer? NO WAY.
Autopech? Not again
Ja hoor, de volgende dag viel Bruno wéér stil. En deze keer kregen enkele klopjes onderaan hem niet meer in gang. Duuus is een garagist hem komen halen om een nieuw onderdeel te plaatsen. Gelukkig had hij dat in huis dus konden we hem die avond al terug gaan halen. De garagist was ook zo vriendelijk om ons af te zetten aan Cable Beach, waar we weer een dagje hebben geluierd en gespeeld in de zee! (Achteraf wist Annemie ons te vertellen dat Cable Beach op de lijst van de 10 gevaarlijkste stranden ter wereld staat… oeps. Niet dat we daarvan schrokken, natuurlijk. Ruben had ons al genoeg ingewijd in alle dodelijk(st)e beesten van Australië.) En ja hoor, ook hier in de zee zwom plots een eng ros vampiermeisje… Brr. Invasie. Uiteindelijk bleek de verzekering de camper te betalen, zijn we naar een gezellige camping op een voetbalveld gereden en liep de dag ontspannen en plezant ten einde. Jep, this is life!
Paarden en krekels
Na een geweldige nacht slapen was het tijd om ons nog een keertje te wassen. (Ahja, dat moet ook af en toe eens gebeuren he.) MAAR, wat troffen we aan op het douchegordijn: een meeeega groot beest! Volgens Ruben een krekel, totaal ongevaarlijk dus, maar dat wist hij ons achteraf pas te vertellen. En dat beest wou niét verplaatsen! Op de een of andere manier hadden we ervoor gezorgd (of beter gezegd: Karen), dat het beest op de grond in de douche terecht kwam, maar toen kroop het onder de kier in de muur, waar het niet meer uit kwam… Tot het tijd was aan de volgende om zich te gaan douchen. Paniek! Uiteindelijk is Karen er gelukkig in geslaagd om het beest in het dopje van haar deodorant te krijgen, en heeft ze het zo buitengezegd… Ach. Vrouwen!
Ruben was die ochtend ook weer een beetje ambetant… Er is deze maand veel gebeurd tussen Ruben en Karen, wat heel vaak een domper op de maand betekende. Deze dag was daar een van. Annemie, Karen en ik zijn die dag naar de paardenraces in Broome geweest – super om eens mee te maken! Eindelijk eens een kijkje in Karen haar wereld… En nu kunnen we zeggen dat we naar een paardenrace zijn gaan kijken, in Australië! Wat het van het is hier… Ruben heeft zijn eigen ding gedaan. Een ‘mannendag’. Natuurlijk begrepen wij dat ook en hadden er alle respect voor, alleen opperde hij om alleen verder te gaan. Dat was natuurlijk helemaal geen goed nieuws… En dat wilden we ook niet. Oké, de reis verliep zeker met ups en downs door de ruzies en koppige Ruben, maar Ruben is leuk! En daarbij, samen uit, samen thuis. We zouden deze reis samen maken, en het zou ook veel fijner zijn om hem samen weer af te sluiten… Gelukkig is hij niet vertrokken, maar bleef er toch nog wel veel spanning. Hij had een kaartje geschreven, maar weinig feedback, blablabla. Een heel goedoe! Zeker toen we ’s avonds ook nog naar een Australische film over Aboriginals (Satelite Boy) waren gaan kijken in een openluchtcinema. Wat btw super leuk was! Een heel fijne, maar best wel koude ervaring. Alles was ook in de sfeer ingericht. Aan de muren hingen posters van oude acteurs en actrices, oude filmapparatuur, achteraan was een echt ouderwets snoep/popcornwinkeltje en zelfs de ticketverkoop en de stoeltjes waren uit oud hout vervaardigd. Maar de sterrenhemel maakte het natuurlijk wel àf.
Jammer genoeg was het na dit zalige weekend tijd om de reis naar onze eindbestemming Perth voort te zetten. Broome was een heerlijke stad en een heerlijke tijd, zeker een van de plekken en momenten uit Australië die ik nooit zal vergeten!
Stinken en zweten
En wéér een lange autodagen… een van deze avonden kwamen we ’s avonds op een parking langs de weg terecht waar we de nacht zouden doorbrengen. Met 4 hadden we ons in de camper gepropt, deuren en ramen toe, want het zat buiten weer boemvol muggen! En we hadden onze potie bulten ondertussen al wel gehad in Kakadu. Dus je kan het je al voorstellen… 2 prottende varkens (lees: Annemie en Karen, zeker NIET Ruben en Paulien), een beetje rum en bier, stinkende adem en zweetlucht die geen uitweg vond en hete soep die de aanmaak van lichamelijk vocht nog meer stimuleerde. Not good. Maar we hebben het overleefd! En guess what, het was een imméns gezellige avond! We hebben toen ook nog een deel ‘Snowwhite and the huntsman’ gezien (iedereen viel in slaap), maar het was niet zo een goede nacht. Karen verhuisde steeds van camper naar tent…
De volgende dag wéér een lange autorit en iedereen voelde zich vies en plakkerig. Ik zat ook nog steeds in mijn pyjama in de auto en het was echt een van die ellendige dagen. Je kent dat wel, als je ’s ochtends wordt, je haar plakt tegen je hoofd van de elektriciteit, je bent slecht gezind, moet heel de tijd pipi doen, voelt je vies en wil douchen maar bent langs de andere kant te lui om uit je zetel te kruipen. Zo een dag dus! Gelukkig was het lot ons goed gezind, en kwamen we langs een tankstation met douches. Joehoew!
Kruip, kruip, kruip, stiekem op die arm
Een dag verder waren we alweer Port Hedland voorbij. Een klein mijnstadje waar men ook ijzer en zout ontgint. Hier was niet zoveel interessants, behalve het informatiecenter met super veel mooie boeken! Daar kon je uren blijven rondhangen. We hebben ook even op internet en op het toilet gezeten in de bib, maar daarna zijn we doorgereden tot een rest area waar we bij zonsondergang lekker hebben geaperitieft en hamburgers hebben gegeten. De avond begon rustig en onschuldig tot het wat later werd… Ik citeer. Annemie: “Oh my god…” (heel traag lezen he) “Paulien… Volgens mij… zit er een soort van… wandelende tak… op uw schouder!” AAAAAHHH panieeeekkkkkk, helemaal in shock, op mijn schouder zat een lang smal beest met voelsprieten die bijna in mijn mond zaten, lange kriebelige poten en vleugels. Dat ding was zeker 15 cm groot! Wtf. Het was wel degelijk een wandelende tak, en Ruben heeft dat beest nog vastgehouden ook. Brrr… Iedereen had de slappe lach en toen ik eindelijk van de shock bekomen was, was het tijd om een beetje tipsy te gaan slapen… amai.
Wiehoewiehoewiehoe!!!!
We reden door Karijini. Volgens vele Australiërs een prachtig natuurpark, maar zoals meestal konden we maar 1 plek bezoeken met onze campervan… Dit was zo jammer. We hadden al veel moeten laten vallen. Bepaalde grote watervallen, de Horizontal Waterfalls, nu dit… Echt balen. Maar de plek die wij hadden bezocht, was natuurlijk ook wel mooi. Het was wederom een kloof: Dailes Gorge. Aan het begin was een klein watervalletje met een poeltje beneden en ijskoud water! Maar dat weerhield ons er natuurlijk niet van om erin te duiken ;) We zagen toen een meisje aan de andere kant van de poel liggen met een gebroken been ofzoiets… het zag er heel erg uit, maar er stonden al redelijk wat mensen rond dus we vermoedden dat er ondertussen wel al hulp onderweg zou zijn. Door de kloof was een mooie tocht met veel groen, rode rotswanden en af en toe eens een plek met veel water… Heel erg mooi, maar helaas moeilijk om op de camera vast te leggen! Ongeveer 2 uur later kwamen we bovenaan de kloof uit, en daar bevonden we ons net in het paradijs… Mijn eerste gedachte was: als er een hemel bestaat, zou die er zo uitzien. Een prachtige geheuveld en uitgestrekt landschap met zilvergroene grassen, af en toe eens bomen en een weggetje dat erdoor heen liep… De zon die ondertussen al lager stond gaf ook een speciale gloed die de grassen en struiken er extra helder en speciaal deed uitzien… wauw. Maar tegen het einde van de rit kwamen we een vrouw van een ambulance tegen die zei dat er beneden aan de waterval een meisje was die naar boven moest komen, met een gebroken been… Datzelfde meisje lag daar dus al 3 uur, terwijl de hulp nog niet eens bij haar was. Schandalig! Uiteindelijk is Ruben samen met veel andere mannen naar beneden gegaan en hebben ze samen, doormiddel van een doorschuifsysteem het meisje terug naar boven gekregen. Dit was heel mooi om te zien, zoveel samenwerking om 1 meisje te redden… en ook niet gemakkelijk. Eerst moesten ze door het water en over super gladde stenen, en daarna nog via een smal bergpaadje naar boven. Ja hoor, Ruben was de held van de dag! Er waren ook 2 stagiairs, een meisje en een jongen. Echte pummels. Precies 2 pubers, zoals ze hun helm niet wouden aandoen en schichtig om zich heenkeken. Man man!
Na deze heftige dag zijn we in het donker op onze rest area vlakbij Tom Price aangekomen, die ’s ochtends prachtig bleek te zijn: een hoger gelegen plekje met een prachtig uitzich eromheen. Daarbij was het een R.I.P. lookout. Een soort herdenkingsplaats waar overal stenen liggen met boodschappen voor gestorven mensen, heel erg speciaal om hier wakker te worden.
Autopech. Jep, agaaaain
Na nog een dag rijden waren we dan eindelijk aangekomen in Coral Bay. Wat een avontuur! De chauffeurs hadden niet op tijd getankt en ja hoor… We vallen stil, in the middle of nowhere. Geen idee hoe lang we nog zouden moeten rijden tot in Coral Bay en of daar überhaupt brandstof aanwezig was! Ruben had natuurlijk al meteen enkele noodplannen klaar die hij stiekem had uitgewerkt. Gelukkig stopte de eerste auto die langskwam al om ons hulp aan te bieden, en Karen en Annemie konden met hen meerijden tot in Coral Bay. Daar hebben ze dan een ‘barrel’ gevuld met brandstof en teruggelift naar Bruno. Het was maar een halfuurtje rijden, lucky us! En Vroem vroem daar gingen we weer op naar een nieuw en onbekend strand van de indische oceaan!
Coral bay!
Coral bay was een droom. Een gezellig, niet zo groot stadje met een mooi strand en vieze toilet accomodaties. Enkele winkeltjes waar je stiekem ijsjes kon kopen (sorry Annemie en Ruben :D) en snorkels!! Dat is dan ook het eerste wat we hebben gedaan. In de zee aan dit strand moest je maar enkele meters zwemmen vanaf het strand om koraal en allerlei leuke vissen te zien. Super fijn! En mooi ook, hoewel het water vrij troebel was en het koraal redelijk grijzig van kleur. Dat is wat we de eerste 2 dagen ginder gedaan hebben. Gezond, gezwommen, gesnorkelt, stiekem ijsjes gegeten en ’s avonds een plekje gezocht in de duinen om te overnachten. Het was trouwens best eng hier, zeker met al Ruben zijn spookverhalen! Brr… Maar deze keer had ìk het kampvuur wel zelf gemaakt! Jaja, wees maar trots! En wat mag er natuurlijk in geen geval ontbreken bij kamperen met een kampvuur in de duinen… Marshmellows. MMMMHHHHHH!
Net de kleine zeemeermin…
De derde dag in dit paradijsje verliep met ietsje meer actie en avontuur… We gingen op snorkeltocht! Maar niet zomaar een snorkeltocht, we zouden zwemmen met Mantarays en bultrugwalvissen spotten. En dat hebben we ook gedaan. Eerst 2 duiken gedaan waar we prachtig koraal hebben gezien met ongelooflijk veel vissen in alle kleuren! Het koraal was redelijk donker van kleur, maar had wel de meest uiteenlopende vormen. Echt prachtig om te zien. En de vissen kon je bijna aanraken! Daarna hebben we nog 3 verschillende duiken gedaan om met de Mantaroggen te zwemmen, die helikopters op voorhand hadden gespot. Deze dieren zijn zo groot, maar ongevaarlijk. Ze draaiden rondjes onder ons, waardoor ze soms op een meter afstand kwamen… Spectaculair om te zien. Ze hebben ook allemaal een bepaald aantal stippen op hun ruggen waardoor onderzoekers ze kunnen identificeren, en aan hun buik (waar ook hun ogen liggen), hangen lange vissen door zuignapjes vast. Dit was echt een ervaring om nooit te vergeten. Achteraf zijn we dan verder de zee in gevaren, waar we inderdaad een hele kudde walvissen hebben gezien. Enkele maar van heel dichtbij, maar dan nog konden we hen heel mooi zien: hoe hun rug het water uitkwam, en daarna hun prachtige staart die super goed zichtbaar werd en het water terug in spatte… WAUW. Na nog één gewone snorkelduik liep de trip normaal gezien ten einde, maar omdat we nog geen schildpadden hadden gezien heeft de kapitein speciaal voor nog enkelen van ons een stop gemaakt. Super fijn, en de moeite waard. Daarna hebben we zelfs nog dolfijnen gezien en zeekoeien! Enkele speciale personnages die de trip afmaakten: Annemie op haar noedel en de verliefde kapitein ;) en natuurlijk Ruben met zijn go pro die alles heeft kunnen vastleggen! Wiehoew!
Alsof de dag nog niet perfect genoeg was geweest, kwam er ’s avonds nog een visser aan ons vragen ofdat we niet de laatste resjes van zijn pas gevangen vis wouden hebben. Dat lieten we ons geen twee keer vragen! Ruben heeft dan als aperitiefje deze vis klaargemaakt op toast op een bbq op de dijk, en achteraf hebben we nog pizza gegeten op het strand met een beetje gitaar op de achtergrond… En de verleiding was groot: naakt – nachtzwemmen. Het water was warm, de sterrenhemel was prachtig en ons huis was in de buurt, perfecte condities dus! Ik vertrok, en Ruben – macho – wou zich niet laten doen dus vertrok, lichtjes tegen zijn goesting ook, al hield hij zijn onderbroek aan. Dit gevoel was zo zalig. Ik lag daar, vrij, met die sterren boven mij, ik moest mij over niets zorgen maken, enkel genieten… Op dat moment voelde ik mij één met… met wat? Met de natuur? Ik weet niet met wat. Maar ik voelde mij evenwichtig, één. Een moment van puur geluk! Hoewel ik opeens besefte dat ik dit niet echt met iemand kon delen. De rest was ondertussen al terug op het strand, en van het ene op het andere moment voelde ik me ergens ook eenzaam. Geluk voelt zo veel beter als je het kan delen met iemand, besefte ik toen. Ik miste Lucas! Een iets moeilijker einde van een prachtige dag.
Toch geen visje voor de dolfijnen…
Aangekomen in Denham! Mag ook we na weer 2 dagen rijden. ’s Ochtends leuke camping geboekt en doorgereden naar Monkey Mia, waar we normaal gezien visjes konden geven aan dolfijnen! Maar helaas pindakaas (Karen at dit graag met confituur, wtf), dat was die ochtend om 8 uur al gebeurd. + daarbij was het nog eens 8 euro inkom! Wij dachten, dat doen we niet hoor, we hebben toch al massa’s dolfijnen gezien! En reden toch wel een beetje teleurgesteld dezelfde weg terug. Waar we uiteraard wel even gestopt zijn op Little Lagoon, waar we volgens het infobord konden snorkelen. Maar helaas… was het water maar 20 cm hoog. Dus tenzij we geïnteresseerd waren in het bestuderen van de korrels zand, hebben we dit maar gelaten. Ook Ruben was even in een niet-zo-goede-mood, dus nadat hij wat rondjes rond de lagoon had gelopen vond hij het tijd om terug te keren naar de camping. Ja baas! ;) Daar hebben Karen, Annemie en ik als kindjes nog schelpjes zitten zoeken (Karen heeft een lelijke groene meegenomen) en daaaarna hebben we Rapunzel gekeken! Eindelijk. Hier keek ik al een hele mand naar uit… (Zonder Ruben uiteraard, shame on you! Ik eis dat als je terug bent we een disney – reunie - filmavond houden.)
De winter begint
Wakker geworden, iedereen was wat slecht gezind. Daarbij regende het en was het een van de eerste koudere dagen. Na onze kleren een keertje te hebben gewassen en gedroogd zijn we – allemaal een beetje down – doorgereden naar Shell Beach. Een prachtig strand dat enkel gemaakt was miljarden kleine schelpjes. Super mooi! Onderweg hebben we ook bruus moeten remmen voor een Enchidnah (egel) en ’s avonds hebben we in het bos langs onze rest area nog kangooroos gezien! Het was best een enge nacht. Er woedde een storm en Ruben met zn tent vloog om de vijf voeten weg. We hebben dan maar gekozen voor een filmpje en vroeg gaan slapen, want iedereen was doodop.
De laatste 5 dagen
En daarmee ook onze laatste gorge in Kalbarri National Park. Mooi, maar niet zo mooi als de anderen die we hadden gezien. De rotsen hier waren wel prachtig. Ongelooflijk hoog, iets naar voor hellend en je zag duidelijk de verschillende lagen in de steen. Impressionant! Daarbij ontdekte Karen plots hele rijen van omhulsels van grote waterlarven (volgens Ruben). Hierna ging onze route verder langs de kust en een van de mooiste lookouts die we tot dan toe hadden gezien: Eagle Bluff. We stonden op hoge rotsen langs de kust, hadden daardoor een prachtig uitzicht en hebben hele kuddes dolfijnen gezien, springen en zwemmend in de golven… Zo ongelooflijk mooi!
Eindelijk aangekomen in Geralton was iedereen gelukkig weer vrolijk en hebben we onszelf getrakteert op avondeten in de McDonalds! (What a surprise) Hier hebben we twee Duitsers bang gemaakt met de meest stinkende prot van deze vakantie, massages en kraaksessies uitgedeeld en kaka gedaan met bloed erbij! Een klein probleempje kwam echter op ons pad… Nergens was een slaapplaats te bekennen. Woepsie! Een optie was om te kamperen op de McDonals parking, maar dat hebben we dan toch maar niet gedaan. Na eventjes zoeken kwamen we in een sjieke villawijk terecht, en hebben we ons daar op een parkinkje gezet naast het strand… tegenover een huis met een enge starende oma. Bijna heel de avond was ze door haar gordijnen naar ons haar het gluren, terwijl wij met 4 in de camping zaten gepropt (het was super koud buiten!). Ook kregen we keer op keer een angstaanval als we een auto hoorden aankomen, want als je wild kampeert, bestaat de kans dat je de politie op je dak krijgt… Gelukkig is er niets ergs gebeurd, en hebben we een super leuke avond gehad! Lekker soepje met noedels, veel gelachen door de zuurstof die ontbrak en uiteindelijk met 4 in de camper geslapen… Dat was gelukkig eenmalig, niemand had veel uren rust gehad :D
SHOPPEEEEEN
De volgende ochtend was weer suuuper koud, DUS zijn we maar gaan shoppen! Ja, Ruben heeft zelfs schoenen én een pul gekocht! (Weliswaar met Karens hulp, fantastische vriendin dat ze is ;)) Ruben zijn verjaardag kwam ook steeds dichterbij, dus was het tijd om verrassingen voor te bereiden en spulletjes te kopen… Helaas waren we (zoals meestal) niet subtiel genoeg en had hij àlles door. “Ik zal wel eventjes al naar buiten goed?” zei hij met een klein-kind-dat-kattenkwaad-uitspookt-grijns. En zeker toen we met een grote doos aankwamen die overduidelijk uit de alcoholshop kwam.
Hierna weeeral (sorry voor de herhaling) een lange autorit richting Perth! We kwamen steeds dichter en dichterbij… Gelukkig hadden we een leuk tijdverdrijf gevonden: galgje! En ja hoor, ik heb Ruben verslagen. MWOEHAHAHA. We kwamen tijdens onze rit ook steeds meer en meer terug in de bewoonde wereld terecht. Zo vreemd! Net terug in Europa, je zou bijna vergeten dat je eigenlijk nog steeds aan de andere kant van de wereld zat… ’s avonds aan het kampvuur was het weer ongelooflijk koud, hoewel we zalige spaghetti hadden om ons te verwarmen. Jummie! Dit was het begin van de meest verschrikkelijke nacht ever…
En ja hoor, amper geslapen. Annemie en ik bevroren van de koude en hebben alles geprobeerd om warmer te krijgen. Valiezen langs ons gelegd om de koude buiten te houden, extra dekens genomen, extra sokken… Maar niets hielp! De volgende dag hebben we dan maar een warmwaterzak gekocht, die we de laatste dagen nog continu overal naartoe hebben meegesleurd…
Perth
Met ‘Perth’ van Bon Iver op de achtergrond reden we deze prachtige stad binnen. Van ver zagen we al de hoge, moderne gebouwen de grond uit rijzen, de zee langs ons, … Maar al snel moesten we de muziek afzetten omdat het verkeer te druk was. Daar gaat het mooie, dramatische moment! Wat een schitterende stad – alleszins, dat is mijn mening, ik hou van steden. Temidden van al de drukte hadden we eindelijk een parkeerplaats gevonden en zijn we op zoek gegaan naar een informatiecenter en toilet, sommigen al meer aangekleed en frisser ruikend dan anderen. Heel veel straatmuzikanten, mensen in alle soorten en maten, een Australiër die plots Nederlands blijkt te spreken… speciaal! Nadat we dan ook gegeten hadden (je mag 1 keer raden waar) en campings hadden geboekt voor de laatste nachten, waren alle primaire behoeftes eindelijke vervuld en konden we op zoek naar een tattooshop voor Pinna! Maar wat een prijzen… (En vreemde mensen achter de balie en het stonk daar, een beetje eng. Ik was blij toen we er weggingen). Nog enkele dagen hebben we ideetjes zitten bedenken voor haar tattoo, maar uiteindelijk is het zetten ervan omwille van bepaalde omstandigheden niet meer doorgegaan. Dus zijn we maar naar onze camping gereden waar we zalig hebben gedouched, waar Karen en ik werden aangevallen door een stortvloed van woorden van een of andere (vriendelijke) Australische vrouw en naar de Woolies konden! Hier hebben we spek en cake gekocht voor Ruben zijn verjaardag! Maar wéér had hij het door.. Sneakerd. ’s Avonds hebben we zalige sushi en lasagne gegeten en the hangover gekeken met warme melk! Mmmh…. ‘s nachts is er een van ons nog zo lomp geweest om tegen de wasdraad te lopen, maar daar ga ik niet verder op ingaan.
FEESTVARKEN
20/7 Ruben verjaart!!!!! ’s Ochtends heel stiekem (maar niet heus) ballonnen en slingers ophangen zonder dat hij het door heeft!!! (mislukt) MAAR. Hij mocht natuurlijk wel niet weten dat we hoedjes hadden en wélke kleuren de slingers en ballonnen hadden, dus moest hij in zijn tent blijven tot we een signaal gaven dat hij eruit kon. Maar zoals dat gaat bij mannen was hij ongeduldig en moest hij super dringend pipi doen. Wat was de oplossing… Pipi doen in een fles schweppes. Vieze Ruben!! En dat op uw verjaardag. Na een heerlijk ontbijt met partyhoedjes en al, zijn we naar de bib geweest voor internet en naar de nieuwe camping geraced. Hier hebben we lekkere cake gegeten en Ruben heeft al zijn kaarsjes in een keer kunnen uitblazen! Joepiee (de wind heeft wel geholpen, maar niet tegen hem vertellen, want dan komt zijn wens niet uit). Ook heeft hij zijn cadeautje, Guinness gekregen dat we ’s avonds met veel smaak hebben opgedronken. WANT we gingen uit! Maar daarvoor moesten we nog even naar de winkel op suiker te kopen, anders hadden we de volgende dag geen ontbijt… Alleen hebben we de winkel niet gevonden. We hebben letterlijk een uur rondgereden, maar nee, geen supermarkt te bekennen! Damn, dan maar oats zonder suiker. (Niet aan te raden). Eenmaal teleurgesteld terug in de camping hebben we ons klaargemaakt, ingedronken, de taxi gemist, er achteraan gerend en dan maar een andere taxi genomen, en blij vertrokken naar Perth! Maaar, Australiërs weten duidelijk niet wat een goed feestje inhoud. Ten eerste mochten we al bijna niet binnen in het Belgian Beer Cafe omdat we onze paspoorten niet bij hadden (wel onze ID, dus hij kon duidelijk zien dat we wel degelijk BELG waren). Hier was het best wel gezellig maar immens duur! Daarna zijn we doorgegaan naar een ander cafeetje waar live muziek bezig was, en waar de drank niet te drinken was. Klinkt onlogisch, I know. Ook hier was het maar saai, dus zijn we iets gaan eten in de Hungry Jacks (applause!) en daarna aangeschoven tot we eindelijk binnenkonden in nog een soort van café, waar wat meer te doen was. Iedereen was er wel super marginaal, en niemand was echt nog in de mood om te feesten… Dus we hebben daar wat gedanst, op de stoel gezeten, gedronken, … Het was geen toppertje! Maarja, weer een ervaring. Alleen jammer dat het juist op Ruben’s verjaardag zo moest gaan. We hebben ook een ier moeten wegjagen ‘IREN GO BRAG’ en zijn dan terug naar huis gekeerd. Balen! Maar wel heel goed geslapen btw, de meisjes in Perth zijn niet normaal: om 11 uur ’s avonds al strontzat, zelfs in de winter mega korte rokjes, diep uitgesneden bloesjes…. Margi!
Voorlaatste dag…
Was een rustige dag. Ontbijt zonder suiker, uitgeslapen, koffers gepakt, Bruno opgeruimd, naar de winkel geweest… Van dat gedoe. EN we hebben Struikeltje ontmoet! Een super schattig, mankend eendje dat een beetje eten kwam bedelen! ’s Avonds hebben we dan nog gezellig geBBQed, en Ratatouille gekeken!
Laatste dag
Allerlaatste volledige dag in Australië. En hij bestond uit: ontbijten, veeeel te lang dan gepland souvenirs kopen en Bruno poetsen. De plakband eraf krijgen was moeilijker dan verwacht! ’s Avonds hebben we dan de restjes opgegeten en nog tot heel laat gepraat… Allemaal een beetje triest.
23/07 vertrek
Vroeg in de ochtend hebben Karen op het vliegveld afgezet en hebben zij en Ruben voor nog enkele maanden afscheid moeten nemen. Geen gemakkelijk moment… Ruben, Annemie en ik zijn dan teruggekeerd naar de camping, hebben nog verder gepoetst en hebben dan fastfoodrestauranten bezocht, totdat het ook voor ons tijd was om naar het vliegveld te gaan. Het afscheid was ook niet leuk, maar ja, aan alle mooie verhalen komt een eind…
Het was een zalige maand, weliswaar met ups en downs. Voor ons 4 niet zoals we het hadden verwacht, maar absoluut geweldig. Iedereen heeft – volgens mij – veel over zichzelf geleerd in het zo intensief samenleven. Ik persoonlijk heb het negatieve gevoel waar ik mee zat kunnen achterlaten in Australië, ik ben zeker sterker thuisgekomen. Verder heb ik er een goede vriendin bij, een geweldige grote broer, en mijn zusje… Tja, die blijft geweldig. Danku Karen, dat ik dit met jou mocht doen, ik hou van je! En natuurlijk, mijn papa en mama… Dankjullie wel!
<3
Paulien.
Applaus! :)
Zo, goed gelezen allemaal.
Foto's volgen op facebook ergens vandaag of morgen,
Volgende verslag hopelijk ergens vlug.
Cheers!
Ruben
-
20 Oktober 2013 - 15:30
Mama (Pascale):
Lieve Paulien, ik heb genoten van je verslag, heel erg. Ik voelde me net een beetje mee op reis. Ik houd van de manier waarop je dit verhaal geschreven hebt. 4 toffe, lieve, gekke, avontuurlijke jongeren samen op reis in het verre Australië, dat avontuur vergeten jullie nooit meer :-).
Dikke kus! -
27 Oktober 2013 - 21:01
Annie:
Weeral zeer interessant. Groetjes en tot snel wederzien colegaatje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
