Wacka Wallavile

Wallavile…

Ugh!

Long Time No See Blog-reader..
My bad, tis hier heel druk.Het leven tussen werk- en speeltijd… Yup! Ruben heeft eindelijk werk..(En nee, ik sta niet terug in het onderwijs, You crazy?) Er is veel gebeurd tussen het vorige verslag en dit, dus laat me bij het begin beginnen. En ja, analfabeten, hou u maar al vast, het kan een lang verslag worden… :)

Net nadat ik mijn vorige verslag had getyped en gepost, ben ik een trail wandeling gaan doen in het Noosa Heads National Park. Twas en mooie dag, er zat naar het schijnt zelfs een koala ergens in een boom (niet dat ik dat ondier heb gevonden), misschien zou ik dolfijnen en schildpadden kunnen zien en er was een kans dat ik slangen zou tegen komen. ( en wat voor oude rimpelige slangen dat ik gezien heb…)Rugzakje gepakt en vol goede moed vertrokken. Het moet gezegd worden, tis een mooi park, prachtige stranden en één van de gemakkelijkste wandelpaden die ik al heb gedaan. Het voetpad van mijn ouderlijk huis naar mijn oude school (Lyceeum POWER!!) in Hasselt reken ik daar ook bij. Perfect aangelegde betonnen stapstenen of wandelbruggetjes naar de verschillende uitkijkpunten. Prachtige uitzichten op de stranden en de oceaan gegarandeerd. Wel veel te veel volk op de paden en op de stranden. Bummer… Dan kwam ik aan bij een verlaten strand, en ik dacht, hola dat is een meevaller zeg! Laat ik maar een plonske gaan doen. En net als ik me wou omkleden werd ik begroet door een man. Een oude man. Een oude naakte man. Euuhmmm… ok?! Gezellig, de plaatselijke gek precies. Ik negeer hem, want zeg nu zelf, wie wil er met een naakte man praten? Smakelijk allesbehalve. Ik loop wat verder op het strand en er komt één of andere Aziaat gehuppeld langs mij door en knipoogt en wuift zen handje naar mij… Euuhhmmm… ok?! Negeren Ruben, wat verder zwemmen er mensen en dan kunt ge misschien wat normale mensen tegen komen. Wanneer ik echter dichterbij kom zie ik dat het OOK naakte mannen zijn… Haaahhh, wat is dit? Een of ander naaktstrand? Grrrr… ondertussen in de Aziatische strandjanet bij een groepje naakte oude manen gaan staan en hij wuift weer… Shit shit shit… Tijd om het wandeltempo te verhogen en me van dit strand te verwijderen… Bwueheuik… wat verder zie ik een groepje vissende jongeren en vraag ‘ what the hell is up with the naked guys on the beach over there?’ “yeah, pretty disgusting right, don’t go there that’s a nudist beach, only naked gay guys go there.” Leuk, en net wanneer ik een foto van een of ander beest wil trekken, zie ik vanuit mijn ooghoeken iemand tussen de struiken staan. De Aziaat staat bezweet naar me te kijken en vraagt ‘did you get it?’ Yeah zeg ik en ik ik begin terug te wandelen. Even later zie ik dat hij me op een afstand volgt. Shit, Tempo nogmaals verhoogd en al lopend, rennend en spurtend met mn rugzak op heb ik hem uiteindelijk kwijtgespeeld in de bossen, in mijn territorium, waar er geen goed of kwaad bestaat alleen … Ik was al klaar om hem Rambogewijs een kopje kleiner te maken…Man, Alexandria beach, dat zetten ze natuurlijk niet op het kaartje van Noosa National Park: Warning: NAKED GAY GUY BEACH!!.. dat zou mij een bezoekje aan dat strand hebben bespaard. Voor toekomstige Noosa-bezoekers: Alexandria Beach. You are warned…


In de bossen kwam ik toen het aan het schemeren was een meisje tegen. Ze stond een beetje verdwaasd haar kaart aan’t bekijken was en precies niet goed wist waar ze naartoe moest. Ik, vriendelijk als ik ben, heb maar gevraagd of ik kon helpen en we hebben samen naar de ingang gewandeld. Terwijl we aan het wandelen waren raakten we wat aan de praat en van het een kwam het ander: zij zocht vervoer naar het dorpje 1770 (Seventeen Seventy), ik zocht werk en zij had verschillende contacten die me aan werk konden helpen. Op amper een half uur hadden we besloten om samen de volgende dag naar Bundaberg te rijden en dan te zien. De benzinekosten werden verdeeld en de volgende ochtend vertrokken we rond 10 uur. Haar naam is Sanna, ze komt uit Estland en heeft bijna de hele rit gebabbeld. Normaal gezien krijg ik zenuwen van zo’n mensen, maar ze had best wel interessante dingen te vertellen. Estland is blijkbaar de moeite: 70 procent van het land is bos, koude winters, warme zomers, muggen (bweik), Beren en wolven (whoehoe!) en veel floklore festivals. Ze zingt in een koor oude Estlandse liederen en spreuken, super interessant. Ze heeft me zelfs een spreuk gegeven om meer geld te krijgen. (niet dat ik dat gebruikt heb, maar het is in’t Estlands geschreven.)
Ondertussen zijn we aan bijna elke farm gestopt tussen Noosa en Bundaberg, heb ik zeker 10 telefoontjes gepleegd en in Bundaberg ben ik in elk Working Hostel langegegaan om te vragen voor werk. In a nutshell: een Working Hostel is een hostel waar je als backpacker naar toe kan gaan en zij helpen je dan aan werk. Je betaalt de accommodatie en het vervoer naar werk, eten en drinken zorg je zelf voor. Het zijn zakenmensen, dus verwacht geen sympathie of medeleven, they are here to do business.. Nu, het is echt een rotjaar voor Australië, heel de east coast heeft bijna onder water gestaan, cyclonen, overstromingen en zelfs een echte tornado hebben de farms hier rake klappen uitgedeeld. Bundaberg heeft het echt zwaar te verduren gehad, huizen weggespoeld, carvanparks verdwenen, hele oogsten verdwenen, zelfs grote shoppingcenters zijn nog steeds aan het opruimen, bijna een maand na overstromingen. Met dat in gedachte was er in de meeste working hostels geen werk voor handen, behalve ééntje. Bundaberg Backpackers. (onthou die naam) Ik ging binnen, langs enkele groepjes zittende jongeren en vroeg aan de man achter de balie of hij werk en accommodatie had voor 1 persoon. Een simpele, rechtdoorzee vraag waarop een simpel antwoord genoeg is. De man achter de toog begon mij allerlei vragen te stellen, begon vannalles af te ratelen en begon precies wat zenuwachtig te doen, heen en weer te lopen, te friemelen met zijn handen en ontweek mijn blik. “yeah, sure we got work, we got about 50 people working, where are you from? Belgium hey? Good good, we got heaps of farms who are gonna be looking for workers within the next week, or maybe two weeks, How old are you? 25 that’s good, yeah, The rent a week is 200 bucks, we have a lounge area, all rooms got air-conditioning, we are located perfectly close to the city centre, you get a free drink, fun people here too, almost all of them working… wait here one sec, yeah sorry bout that,…” en zo ging dat maar door. Vanaf de eerste seconde dat ik de man zag,k weet niet wat het was, of niet exact wat, maar iets in mij schreeuwt dat ik moest oppassen en dat hij loog. Omdat ik genoeg ervaring met leugens en leugenaars heb ben ik zoiezo al op mijn hoede. Niet dat ik een expert ben, maar er zijn een hoop tekens wanneer iemand liegt die hem/haar verraden. En elk teken dat ik ken deed hij. Geschokt in de eerste instantie van hoe onsubtiel of hoe slecht de kerel tegen me loog en me probeerde snel snel een beslissing te laten nemen, vroeg ik hem gewoon recht in zen gezicht R:“how long will it be before I can start working, I don’t want to waste my time.” yeah, probably 2 to 5 days maybe. R: “so most likely 5 days then?” yeah maybe 5 days maybe more, maybe you start working tomorrow” R:” so it will probably be more than a week hey?” yeah at least a week maybe two. Bam, ik had hem en hij wist het. Hij bekeek me venijnig en zei dat ik nu oest beslissen of ik bleef of niet, de andere hostels hadden toch geen werk en zijn hostel was het enige met wel werk. Ik ze, dat ik morgen wel zou terugkomen (yeah right). Ik draai me om en wandel terug naar mijn auto, en terwijl ik een groepje zittende jongeren passeer vraag ik langs mijn neus “any of you guys working?” Ze kijken opeens angstig en willen antwoorden wanneer die kerel buiten gestormd komt en roept “ Oi You, get the fuck out of here, this is private property!Iif you’re not staying here then Fuck off!!!” Ik lach vriendelijk omdat het gewoon voor mij nog duidelijker is dat deze kerel gewoon een vuile bedrieger is en wuif naar hem. Terwijl ik wegloop fluisteren de kerels nog “ we want to work but there’s no work here, we’ve been here for 2 weeks allready”… Thanks guys I know enough. Bye man! roep ik nog en ga terug naar mijn auto. Mijn handen waren aan’t trillen en mijn hart aan het kloppen in mn keel. Wanneer ik me omdraai en terugkijk zie ik dat hij aan’t roepen en aan’t tieren is tegen de kerels die buiten zaten. Kwaadheid en gewoon in shok omdat iemand denkt dat die zo overduidelijk mensen kan bedriegen? Shit, kmoest er even van bekomen . Nadat ik Sanna op een bus heb gezet omdat ik verder ga zoeken naar werk besluit ik naar Gin Gin te rijden, waar volgens enkele backpackers wel werk is. De volgende ochtend leerde ik van enkele backpackers die daar verbleven dat het de grootste eikel is, vanalles probeert met de vrouwelijke backpackers, altijd schreeuwt, super onvriendelijk is, liegt over werk, mensen geld aftroggelt, huurprijzen verhoogt,… Ze zijn zelfs al verschillende keren naar de politie geweest om aangifte te doen, maar de politie kan er spijtig genoeg niks aan doen. Schande. Regelrechte schande. De backpackers komen naar hier om te werken, helpen soms zelfs gratis met de wederopbouw van de stad, en dragen bij aan de economie (drinken, eten, bier, toeristen) en dan kan zo iemand ze gewoon afzetten. Ongestraft? Chhhrrathoeee. (spuwgeluid) Shame!
Wat heb ik van deze ervaring geleerd? (Zoals House het al zei) Everyone Lies. Zelfs de andere working hostels zijn bij nader inzien aan het liegen geweest. Deze pipo (van wie ik de naam jammer genoeg niet weet) is gewoon heel slecht in liegen. Bah, ik haat leugenaars. Bah… De eerste indrukken van Bundaberg of Bundy zoals ze het hier liefdevol noemen, is best wel tegen gevallen.

Aangekomen in Gin Gin, hetzelfde liedje, geen werk, floods, te laat in’t seizoen… Grrrr same old story. “Maybe in Wallavile”.. Allez, nog maar eens de zoveelste verwijzing naar één of ander dorp waar wel werk zou zijn. Ik volg nu al bijna 3 weken dezelfde soort aanwijzingen, geruchten, online tips en informatie. En allemaal zonder resultaat. Mijn laatste benzinegeld zit er bijna door en ik heb me voorgenomen om niks meer te kopen van eten en desnoods te overleven op wat ik vind/vang totdat ik werk heb. Het leven is hier veel te duur en het geld vliegt erdoor door die ellendige benzineprijzen. Aangekomen in Wallavile; een gehucht van letterlijk 6 huizen en een pub/hotel/backpackershostel en een hoop farms. Ik vraag in het hostel waar er misschien wel werk zou zijn en krijg een hoop boerderijen die misschien wel werkers zoeken, getekend op de achterkant van een papiertje. Al de boederijen langsgegaan maar steeds het deksel op mijn neus. “ we’re full” “we’re not looking for anyone at the moment” “ No man, the season is slowing down now”…. Grrrr overall mijn naam opgeschreven en nummer gegeven en maar duidelijk gezegd dat ik echt WIL werken en alles zou doen… Terug aangekomen na een lange warme vruchteloze namiddag bij het Wallavile Hotel komt ik de eigenares tegen. Nolla, een oude lieve vrouw die me semi-bezorgd vraagt wat ik nu ga doen? Ik besluit voor één nacht te blijven en morgen nog maar eens langs te gaan bij dezelfde boederijen. De overnachtingsprijzen vallen hier supergoed mee (1 nacht 20 dollar, 105 per week in een kamer, 50 dollar per week in een tent) en er zijn hier een hoop backpackers die aan het chillen zijn na het werk. Ik vraag rond bij de andere backpackers en spreek met een hoop mensen die me direct proberen aan werk te helpen bij hun op de farm.. geweldig! Dag 1 seconde 1 betrekken ze me hier in de dagelijkse gang van zaken. En omdat er niet direct werk is bij de farms laten Nola en Bob (een vreselijke oude man die in plaats van spreken roept, kreunt,klaagt en gromt naar Nola)met enkele klusjes doen. Bierkratten binnensleuren, de waslijn repareren, biervaten binnen rollen en zelfs mee sleutelen aan auto’s. (niet dat ik daar veel verstand van heb, maar ik heb al wat bijgeleerd :p). het enige nadeel was dat ik samen met Bob moest werken. En bob is een eikel. Zo lief als Nola is, zo rot is hij. Ik ga er niet veel woorden aan vuil maken, maar ga besluiten dat ik na 5 uur samenwerken op het punt stond om hem rammel te geven. Net niet, en ik heb het ordeal (ik vind het Nederlandse woord niet proefstuk? Beproeving?) goed doorstaan blijkbaar want sindsdien kan ik bijna niks meer misdoen voor Bob. :p

Ondertussen had Nola nog wat rond gebeld met de local farms en heeft me zelfs een baan geregeld! Ik werk elke andere dag op een Squash farm een kwartiertje hier vandaan rijden zoals ik rij. Squash is een soort groente, in de courgette/pompoen familie en smaakt naar courgette, maar dan met stevig vruchtvlees. Het heeft ongeveer de vorm van een diamant ter grote van een kindervuist en is geel met een groen dopje. Ik had er al van gehoord maar had het nog nooit gezien of geproefd. Het smaakt wel ok, nothing fancy. Om half 7 beginnen elke dag, en tegen de middag stoppen. Dag 1 en de voorman zei al “you’re a good picka”. Tis ook niet echt rocketscience. Plant opheffen, blaren aan de kant duwen, vruchten plukken op de juist manier en vruchten op de automatische band leggen. Easy. Ok je bent 5 uur met een kromme rug aan’t werken in een veld vol planten waarvan elke centimeter bedekt zijn met stekels vol irriterend plakkend sap, en dat in de regen of in de brandende zon. Één keer gedaan met werken is dat ook voorbij. Maar easy.. er is veel tijd om na te denken en er komen regelmatig demonen van in’t verleden langs. Donkere gedachten en onaangename herinneringen. Face them and kick them out. Hmmm, nog een beetje te weinig werk naar mijn goesting, en ook het aantal uren dat ik kan werken is net iets te weinig naar mijn goesting. Omdat ik echt wel wil werken, en ik ben hier om geld te verdienen, heb ik de voorman aangesproken en mezelf wat ‘promoot’ en gezegd dat ik wil bijleren, meer uren wil doen, en machines wil leren besturen. Bam, Bullseye. Week 3 werk ik elke dag een minimum van 4-5 uur met enkele grote uitschieters van 7 – 8 uur. Ik oogst nu niet alleen Squash maar ook Lebanese Eggplant (een soort van aubergine). Ook krijg ik de taak om de harvester (een soort oogstmachine met een automatische band) te besturen tijdens het plukken, en wordt mij geleerd hoe ik met een grote tractor met vorklift moet rijden, en mag ik zelfs nieuwe planten leren zaaien… En elke ochtend moet ik met een ‘ute’ een soort pick-up truck met 4 wiel aandrijving de andere backpackers die op de farm werken naar het veld werken. Altijd leuk, zeker wanneer het geregend heeft is het spannend. Enkele dagen geleden was er zelfs zoveel modder dat den dezen het voertuig met 4WD hopeloos vastgereden heeft in modder die tot boven de assen kwam. Goed bezig… :p Yess that’s what I’m talking about! Vooruitgang, nieuwe skills, meer uren en wat uitdaging… Alles goed en wel, maar toch maak ik naar mijn mening nog steeds te weinig uren en verdien ik nog steeds niet helemaal genoeg. Pas op, ik klaag niet, maar de andere backpackers hebben hier de laatste week een paycheck gekregen van 1000 dollar (800 euro)… Ik hou mijn ogen open, luister wanneer er mensen weggaan, en probeer steeds bij beter werk te komen. Ondertussen ben ik al bijna 3 weken aan’t werk op de zelfde farm.

Ik hou van Australië. Ik geniet hier elke seconde van bijna elk moment. De ochtenden worden hier koud en want het wordt hier stilletjes aan winter. De ochtend is dus mijn favoriet moment van de dag. Ik geniet van de frisheid die de nacht brengt en van de sterren die s’ochtends nog aan de hemel staan. Wanneer ik vertrek naar mijn werk is het pikdonker, en over een tijdspanne van een kwartier is de zon opgekomen. En echt… de zonsopgangen zijn hier echt om stil van te worden (misschien ook wel door mijn ik-ben-verdorie-nog-niet-wakker humeur) maar prachtig. Echt prachtig. En zeker wanneer het vochtig is en er overal mist hangt. De bomen doemen langzaam op uit de mist wanneer ik rij, de huizen zijn net ruïnes en de velden vol sugarcane zijn net delen van een doolhof. Schitterend. Net alsof ik alleen op de wereld in mijn auto rij. (wat natuurlijk niet het geval is, want ik heb bijna een kat overreden, en bijna een Wallaby van de weg geramd. Gelukkig was de Wallaby al elke dag op bijna dezelfde plaats en was ik trager gaan rijden en kon ik hem mooi ontwijken. Niet dat het veel geholpen heeft, want de volgende ochtend lag hij dood langs de weg, aangereden. Verdorie, en ik had het nog niet kunnen filmen met mn Go-Pro. Death brings life, want enkele dagen later was er op het karkas een reusachtige zwarte arend aan het eten.

Ik hou van Australië. Ik weet het ik ben de vorige alinea al zo begonnen, maar het is ook echt zo. Vorig weekend heb ik samen met enkele andere backpackers een BBQ gedaan met bijna heel het hostel. Naar goede gewoonte zorgde ik ervoor dat alles in goede banen liep en iedereen een taak had. Dat klinkt als iemand die op zijn eigen borst slaat, maar het is gewoon zo. :p Omdat ik een goeie band heb en vriendelijk ben tegen bijna iedereen (en in’t specifiek tegen Bob en Nola) had ik alles geregeld. Terwijl dat iedereen aan’t werken was ging ik samen met Liam (een super toffe Brit die dezelfde humor en interesses heeft) een vriend van hem halen op een andere farm. Hij werkt daar met nog een andere Backpacker als een soort vaste werkkracht. De huur is betaald, een dikke 1000 dollar per week loon, ze krijgen daar voertuigen om mee rond te rijden en hebben ongelofelijk veel lol. Toen we daar aankwamen waren ze net aan het schieten met geweren. Hohohoho, Ruben zijn ogen werden even immens groot. En met geweren bedoel ik een shotgun. Jaja, Winchester 12 gauge. Hohohohohoho… Liam en ik waren half aan’t kwijlen en de boer, de held, bood aan dat we zelf mochten schieten. SAY WHAT NOW??? GE-WEL-DIG…lock and load, aim and BAAMM, BAAAAM!!!! Luid en de recoil? It packs a punch that gun. Man, de adrenalinerush heeft me nog zeker een half uur daarna parten gespeeld. Ik vraag al lachend of hij niemand meer nodig heeft op zijn farm. Jammer genoeg is dat niet het geval… Ik krijg terwijl ik wat bekom een pellet geweer in mijn handen geduwd, geen echt, maar er staat een professionele scope op. Jammer genoeg is de loop naar boven gebogen en zegt de boer dat ik niks ermee zal raken, omdat het al kapot is. Ik zeg terwijl ik laad, ‘I’m gonna hit that post there’ en wijs naar een paal enkele meters verder. BENG, recht erop. De boer is onder de indruk en stuurt zijn zoontje om een 20tal meter verder een blikje op een paal te zetten. ‘Try to hit that one now!’ Na enkele keren knal ik het blikje van de paal… ‘Not bad’ yesssss Ruben is Hawk-eye maar dan de mannelijke versie… hahaha, just kidding, twas een echte super ervaring. De ‘shells’ van het shotgun heb ik bijgehouden, hopelijk stopt de politie me nu niet. :p

De mensen hier in het hotel/hostel zijn bijna allemaal supertoffe mensen. Er zijn veel duitsers en fransozen, 2 nederlanders en enkele britten. Ik ga ze niet allemaal opsommen, maar de Leukste mensen zijn de Nederlanders Tomas en Rianne (ja, I know, wie had dat gedacht?Ruben en ‘the Dutch’.) Omdat dat zo een spontane hartelijke en warme mensen zijn, zoveel te vertellen en altijd luid, maar vriendelijk en Liam, de brit. Lucas en Thomas zijn ook twee heerlijke mensen… en Julien en tibauth. Argh… too many people… Ik kan nu een hele hoop andere namen opsommen en jullie doodslaan met opsommigen van karaktertrekken over/van de mensen waar ik het meest mee optrek, maar daar hebben jullie geen boodschap aan. Besluit: de mensen in het Wallavile Hotel zijn (bijna) allemaal supertoffe en sociale mensen waar het echt goed mee klikt. Gratis eten in overvloed hier, en dan bedoel ik niet over half vervallen vlees of over dingen die niemand lust. Nee nee, echt eten. Enkele dagen geleden heeft een Fransman voor me gekookt. David heet hij en hij wilt hier geld sparen voor misschien en restaurant te openen in Frankrijk of ergens anders. Man zo een goeie saus dat hij gemaakt heeft…  altijd is er wel iemand die wel iets van eten over heeft en aanbiedt.. Tijdens het schrijven van dit verslag heb ik heerlijke garnalen met ei en paprika gekregen van Sam, (een oude man die tijdens de overstromingen zijn hele hebben en houden kwijt heeft gespeeld en nu in hethotel verblijft in afwachting tot een oplossing.) De avonden zijn hier een hele belevenis, soms is er een soort van muzikale sing-a-long song avond (gitaar heeft ondertussen de laatste snaar verloren, met dank aan team holland :p ), soms kijken we films, soms gaan we wandelingen op de aanliggende velden doen (waarbij we trouwens deze week een slang hebben gevonden!!! Red Belly Black, en ja giftig) soms is er een groot eetfestijn en andere momenten zijn er gewoon teveel dingen om op te noemen . Er zijn hier zoveel nieuwe ervaringen te beleven, nieuwe en interessante mensen te ontmoeten en te bespreken, niet te doen.

Nog enkele weken en dan zie ik karen terug. En geloof me het wordt tijd. Langs haar kant omdat het op haar farm weer geweldig stressvol aan toe gaat. Langs mijn kant omdat hoeveel mensen er ook rond me heen zijn en hoezeer ik me ook amuseer tis gewoon leuker met haar erbij. Wat een meligheid zeg, misschien dat ik dit wel niet erbij publiceer. We’ll see…
Nog enkele weken om geld te pakken, en dan de reis naar Cairns te beginnen.
Spannend, ik kijk er al naar uit.

Enneuhm… voor degene die het zich afvraagt. Ja ik twijfel heel erg om terug te komen naar België. Ik geniet hier zoveel, ik zie hier zo een prachtige dingen, ik werk, er zijn (soms) leuke mensen om me heen, dit land heeft zoveel te bieden… Ik twijfel. Want aan de andere kant is het soms saai zonder familie en echte vrienden. We zien wel… Kheb mijn hart verloren, en misschien is dat goed dat dat al voor Australië het geval was. We’ll see… :)

Bij deze wil ik me verontschuldigen voor het gebrek aan attentie voor de jarigen, voor het weinige en meestal onvolledige contact dat ik gehad heb en voor mijn afwezigheid tout court. Niet alleen is het soms echt te hectisch, maar de internet verbinding in Wallavile is ronduit rot. Wanneer ik al een signaal krijg dan is het de kwestie van doodstil te blijven staan, mijn gsm (want wifi kennen ze daar blijkbaar niet) niet te bewegen en vlug vlug wat bij te lezen over jullie levens, of een foto te posten…
Oe ja, en mijn excuses voor het gebrekkige en de vele fouten in mijn Nederlands. Ik doe mijn best, maar Engels (en de andere talen die ik met de mede Wallavillians praat) neemt de overhand.

Voor de luie lezer:
Conclusie van dit verslag:
Noosa national park: mooi maar pas op voor Alexandria Beach.
Bundaberg Backpackers: nooit naar toe gaan.
Wallavile: Nola en Bob
Werk: Squashfarm en opwerken.
Ochtenden in Australië.
Shot-gun Madness.
Wallavile mensen zijn geweldig.

Bij deze, ik ga mijn vingers laten rusten, lees het, lees het niet. Do whatever you please.

Tot de volgende, misschien, als ik niet gebeten wordt door één of ander schepsel.
Bye bye wonderlijke koeienvlaai… :)

Ruben “ Hercule Poirot” Standaert

P.s. Hercule Poirot is de bekendste Belg,… Niet clijsters, niet Prins dingens, of niet ’t Heilig Paterken… neen, Hercule Poirot… :p