Trip met Karen

Ruben is in Australië. Tijd met Karen.
Gegroet Chica’s en Chico’s…
Ruben is terug in de ‘bewoonde’ wereld na een dikke anderhalve week in de bush en in enkele Nationale parken. Mijn excuses dat ik zo lang niets meer heb laten horen, ik had/heb nog geen tijd gehad om een Australische simkaart te halen of te facebooken/hotmailen. Wat voor een anderhalve week is het geweest… Hoe kan ik de afgelopen tijd beschrijven in woorden en in dit korte reisverslag? Man man man… So far I am really loving Australia. De natuur, de mensen, de manier van leven, de vriendelijkheid… Het is in dat opzicht helemaal niet te vergelijken met het leven in België. Maar laat mij eerst gewoon bij het begin beginnen zeker … :) WAARSCHUWING bij voorbaat: het is een lang eerste verslag. Mijn excuses nogmaals… (but not really)
Dus. 6 Februari 2013 rond half 7 local time landde het vliegtuig in Melbourne. Na een lange, lange 25 uur onderweg was het fijn om eindelijk nog eens mijn benen te kunnen strekken. Pfhoe, ik heb wel niet te klagen gehad. De vlucht ging redelijk vlot, het eten was lekker, de mensen over het algemeen erg vriendelijk. Alleen mijn overstap in Bali ging wat hobbelig. We moesten daar overstappen om naar Australië te gaan en van in het begin was het, wel… spannend… ik moest een visum betalen om gewoon in de luchthaven van Bali rond te lopen (onverwacht en easymoney for the b*sterds) en mijn mastercard werkte niet. Arrrggggg, dan maar geld afgehaald om te betalen. Vervolgens mijn rugzak gaan halen, had één of andere Balinga (of hoe een inwoner van Bali ook maar heet) hem al geclaimd en ging ermee door de douane. Ik moest hem gewoon volgen en deed dat dan maar. Wel, we waren net door de douane of hij deed teken dat ik hem moest betalen omdat hij mijn ‘zware rugzak’ had gedragen. (vuile kleine smeerlap, alsof ik mijn eigen rugzak niet kan dragen!!) whatever, dan nog maar geld afhalen. Huppa, mn rugzak overgenomen (zeg maar terug geëist) en verder gelopen. Nog geen 20 meter moest ik weer betalen!! Gewoon om door een poortje te lopen. Man Bali, You suck! Het laatste deel ging vlot en ik heb zelfs wat kunnen slapen op het vliegtuig. (hoera, 3 uurtjes! :p) Melbourne: Zeer warm, zeer zweterig en wat een zon… Heerlijk, zo uit België te komen, met regen op de weg naar het vliegveld en dan een mooie zonsopgang en heerlijk zomers( zeg maar bijna tropisch met aankomst temperatuur 36° C) weer in Melbourne. : ) : ) jaja, jullie mogen gerust jaloers zijn. :p
Autoverhuurbureau gebeld, auto gefixed voor de komende 15 dagen en hupsakee rijden maar… één van de spannendste momenten hier in Australië tot nu toe!! Ik heb een automatische auto gekregen en hoe de hell werkt zo iets? Ik krijg het ding toch aan de praat en hobbelend rij ik richting the bigg city. Ze rijden hier als gekken, veranderen vaak zonder te pinken, stoppen opeens zonder aanleiding en rijden aan de verkeerde kant van de weg!!!!!! Crazy!! Oh jah, en jetlag? Wat is dat ook alweer? Komt daar nog bij dat ik door één van de grootste en drukste steden in Australië op zoek moest gaan naar een klein blond meisje… gans geflipt! Maar wonder boven wonder vind ik ze redelijk snel.
Even voor diegene die helemaal geen idee hebben over wie ik het heb; Haar naam is Karen, we hebben samen op de Xios gezeten in onze opleiding en ze is hier voor haar 2de working holiday visa. Enneu..… we really like each other… there, I said it.
We hebben de komende 2 weken voor ons gereserveerd (met haar werk) en we hebben een hoop op het programma staan. We slaan proviand in voor de komende tijd, ik wissel mijn lange jeans en bergschoenen in voor een short een flipflops (ja, i know, niet echt mannelijk maar het is hier écht héél warm) en rijden wat rond in de stad. (ik heb het stuur maar aan karen gegeven aangezien ik toch een beetje onder de indruk ben) Ik wil persé naar een strand gaan op wat verfrissing te hebben en onmiddellijk te genieten van het weer en alles wat bij het strand hoort. Wink wink ;) wat gezwommen en op zoek gegaan naar een plaats om de avond door te brengen. Trouwens, bijna elke stad/dorp/gehucht/groep, huizen heeft hier een parkje met gratis te gebruiken gasBBQ’s. HEERLIJK! We rijden door naar Frankstone waar we een mooi parkje naast het strand vinden. We zwemmen nog wat en eten dan heerlijke BBQ. Ik begin de lange reis wat te voelen. We zetten mn tentje verscholen achter in een speeltuin op en we vallen in slaap na een lange dag met op de achtergrond het geruis van de zee. Aaaahhh yeaaah…. Heerlijk… :)
Na een verkwikkende nacht vertrekken we richting Lakes Entrance om daar in de buurt een nacht door te brengen. Ongeveer een kleine 200 – 300 km verder langs de kust. De dag begint warm en de zon is erg aanwezig. De rit gaat redelijk vlot en we komen rond een uur of 3 aan in Lakes Entrance. Nog iets super aan Australië zijn de Information Centers. Elk groot/medium stadje dat iets of wat toeristisch is heeft er wel een. Je gaat er gewoon naar toe en vraagt wat je wilt weten over de buurt. Vb. waar is hier een mooi strand, waar kan ik goedkoop eten kopen, wat is er hier voor leuks te doen, waar zijn hier de gratis kampeerplaatsen,… vriendelijke en gedetailleerde antwoorden gegarandeerd. Daar kunnen veel landen nog eens iets van leren.
Wij dus naar een infocenter en gevraagd waar te overnachten. Ze stuurden ons naar een betalende camping (potverdikke 29 dollars!), wij gaan rondkijken en man… het strand (ninety mile beach) dat bij de camping hoort was echt supermooi, grote harde golven en veel aangespoelde wrakstukken hout, schelpen enzo. We zijn direct verkocht. We zetten ons tentje op en besluiten de rest van de dag te chillaxen. Ruben is wel al wat verbrand met z’n witte winterhuidje, gelukkig zijn er helpende handen om hem goed in te smeren. Aaaah yaaah… :p weer heerlijk eten gekookt, wat gedouched en dan gaan kijken op het strand naar de voorbijrazende (hitte)onweerswolken. Karen heeft een goed fototoestel en probeert tevergeefs de bliksem te fotograferen. We zitten nog tot het pikdonker is op het strand en ze speelt wat op haar mini-gitaar en zingt muziek. Man, kan het nog beter? Terug naar de tent door een donker bosje was wel even spannend met een hoopgeritsel en geluiden die ik nog niet echt kon terugbrengen… Tentje in en slapen… Aaaaaaahhhh yeaaaahhh dag 2; geslaagd!
Dag 3 en we besluiten om naar Snowy River National Park te rijden. Vernoemd naar de rivier die doorheen het park loopt, en absoluut niet naar enige sneeuw. Het is een droge, warme dag wanneer we met de huurauto over de kleine bergweggetjes manoeuvreren. De wegen zijn hier over het algemeen van superieure kwaliteit in vergelijking met België. Behalve in de Nationale parken en in de bergen. Los zand, gravel/grind, rotsen in het midden van de weg, omgevallen bomen en voorbijrazende kangeroo’s zijn maar enkele van de veelvoorkomende hindernissen die we zijn tegengekomen in Snowy River. Een rotswand aan de ene kant en een ravijn aan de andere kant, en dat op een weg die soms nauwelijks breder dan de auto is. Gelukkig zijn we maar 1 of 2 4wD auto’s tegen gekomen in tegenliggende richting. Bloedheet is het, ik kan het jullie verzekeren. En al helemaal als je een eucalyptusboom aan de kant moet sleuren omdat het onding over de weg ligt. Zweten gelijk een Ruben in Australië. :p
We komen rond een uur of 3 aan op een verlaten kampplaats in het midden van het park. Het park is eigenlijk een groot Eucalyptusbos vol rotsen en afgebroken takken. Het riviertje is bezaaid met grote afgesleten en verweerde rotsen en het water is heerlijk. Ik heb het echt superheet maar toch ben ik niet de eerste in het water. (raar maar waar) Karen besluit zelfs een modderbad te nemen. Sexy. Ik spring erbij en man, heerlijke verfrissing. Even later besluit ik om maar full commando te gaan, het is toch te warm voor een zwembroek… Gelukkig zitten er geen krokodillen of grote vissen in de rivier anders had ik misschien wel beet. :) Mijn voorbeeld wordt gevolgd door Karen en we zwemmen nog een tijdje buttnekked in de rivier. Yeah, that’s right… :) Ik ben voor de verandering eens niet de enige gek :p feels great! Hahahah… Nadat we terug afgekoeld zijn maken we eten en spelen we een potje kaart. De avond valt en terwijl we nog een glaasje ‘Goon’ (goedkope en zoete wijn in een zak/doos) drinken zie ik voor het eerst de sterren in Australië goed. Man, zoveel sterren heb ik nog nooit gezien, en zo helder!!! Prachtig… Karen probeert met haar fanzy-panzy fototoestel de sterren te fotograferen, maar dat lukt niet echt. :p Ondertussen zit er in de boom naast ons tafeltje één of ander possumbeest (een soort grote knuffelige rat met een dikke harige staart, foto’s en filmpjes volgen). Het mormel houdt ons in de gaten en terwijl ik nog wat gitaar speel komt het voorzichtig uit de boom. Het ziet er niet echt bang uit, en lijkt geïnteresseerd in wat wij doen. Ik zou Ruben niet zijn als ik niet zou proberen om het aan te raken en ik kruip langzaam maar zeker dichterbij. Het diertje blijft zitten en kijkt me heel aandachtig aan. Het blijft op zijn gemak zitten terwijl ik mijn hand uitsteek en richting de boom kruip. Wanneer ik dicht genoeg ben komt het zelfs naar mij toe geleund en snuffelt het eerst aan mn hand. Vervolgens bijt de possum voorzichtig in mijn knokkel. Vuile smiecht! Nadat het gebeten heeft klimt het snel terug naar boven in de boom. Hah, maar goed, anders had ik nu een bontmuts. Potverdikke!! Biting my hand like that!? :p Later op de avond komt het nog eens naar beneden en kan ik het filmen met men GoPro (filmpje volgt)… we poetsen onze tanden en kruipen terug in de tent. AAaaahhhh yeaaaah… wat een leven, wat een leven!
Dag 4 in Australië begint lekker fris. We gaan na het ontbijt (elke dag een heerlijke portie havermout met suiker en confituur… hmmmm) naar de rivier om de pan wat uit te wassen en nog wat mooie foto’s te maken. Ruben besluit, superslim, om een vette GoPro-opname te maken beginnend onder water. Wanne moneyshot! Ware het niet dat ik de verkeerde achterklep van de GoPro erop had. Heel de camera zelf kletsnat. Goeie bal jong Ruben…. Haaaaahh…. :( dag 4 en de GoPro werkt al niet meer… potverdikke!!! Gelukkig na een hete rit naar Tredbo is het spul gedroogd en werkt het weer! Stevige actioncamera. Maar dat mag ook wel aangezien IK het gebruik… :) aangekomen rond de middag in Tredbo zijn we eindelijk waar we op weg naar waren: de hoogste berg van Australië. Mount Koscuiszko. Met zijn 2228 m boven de zeespiegel niet meteen een grote uitdaging, maar wel een mooie. De wandeling begon in een tropisch woud, heet, zweterig, kleine paadjes omhoog, veel begroeiing en echt prachtig. Omdat het zo warm was ging het water er redelijk snel door. Gelukkig waren er voldoende stroompjes om onze drinkbussen bij te vullen. Nadat we voorbij de boomgrens waren daalde de temperatuur opeens door de wind. Vanaf het eind van de skilift (jaja, een skilift in Australië!) was het een gemakkelijke wandeltocht tot de top van Mount Koscuiszko. Zelfs regen en een wind die ons bijna van het pad blies maakte de tocht niet veel moeilijker. Nog vlug een piske gedaan op de hoogste wc van heel Australië (what have you done today that toped that? :p ) en hup naar beneden. Maar WACHT? Wat is dat op het pad….???
Mama; best nu stoppen met lezen, zoals afgesproken… waaaant:
Ooh yeah!!! Een slang-etje… whoehoeee de eerste slang die Ruben in Australië ziet!!! Amai, precies maar een kleintje… en natuurlijk zou Ruben niet zijn als hij niet zou proberen dat mormeltje te vangen… het beest is te snel, echt veeeel te snel en het ontsnapt. Misschien maar goed, want later leer ik dat zelfs de babyslangetjes van de Coperhead giftig zijn… woepsie… achjah…
Mama, moest je dit gelezen hebben, natuurlijk heb ik niet geprobeerd het slangetje te vangen… ;) No worries.
Soit, veilig naar beneden, en goed geslapen naast een riviertje vol vis… wat een leven wat een leven.

Dag 5 was een shitdag. Alle, niet echt want ik heb voor het eerst echt gereden met de auto in Australië. En niet zo een beetje; ongeveer 410 km op 1 dag waarvan een groot deel door de bergpasjes en smalle kronkelende weggetjes. Allemaal aan de verkeerd kant van de weg. Behalve de lange km en de spannende momenten heb ik me geamuseerd in de auto met karen. Ze heeft een heel opgewekte persoonlijkheid die mijn donkere, zwaardere kant mooi uitbalanceert. Volle leute in de auto met een hoop muziek en gezang (en gekerm van mij) Na de lange vermoeiende rit stoppen we in Tarra Bulga National park. Een tropisch warm praktisch onaangeraakt regenwoud vol met boomvarens. We komen tegen de avond aan, zetten stiekem ons tentje op tegenover het bezoekerscentrum, koken weer een heerlijke maaltijd op de BBQ en gaan slapen. In het midden van de nacht worden we wakker van een verschrikkelijk gebrul in het woud. Net een soort beer/varken/monster dat ligt te brullen. Man, verschrikkelijk! We slapen verder en om 6 uur begint het opnieuw. Ik storm de tent uit (nadat karen me wakker port) en ik ga op ‘jacht’. Vreemd genoeg vind ik het schepsel niet wat de geluiden maakte, zelfs geen sporen… nadien vind ik -via een app op mn smartphone- de bron van het geschreeuw: een schattige koalabeer. We geloven bijna niet dat zo een lief knuffelig beestje zo een verschrikkelijk geluid kan maken. :p
Dag 6 begint dus al goed. We hebben een korte tocht (8 km) door de wouden van Tarra Bulga gepland langs watervallen en de beruchte boomvarens zodat we vroeg in de namiddag door kunnen rijden naar het volgende natuurpark. Op de een of andere manier nemen we in het begin ergens een verkeerde afslag en doen we een tocht van een stevige 24 km. En dat bij een gemiddelde temperatuur van 30 graden. Sweet. De tocht op zich was echt wel de moeite en de verschillende begroeingstypen die we tegenkomen zijn echt adembenemend. Van tropische regenwouden vol boomvarens en reusachtige bomen en stroompjes tot naaldwouden met de grootse dennenappels die ik ooit heb gezien. Uitgedroogde steppebegroeing met gebruinde varens tot uitgebrande boomoverblijfsels van de recente branden. Er heerst ook een totale ‘fire-ban’ een totaal verbod op vuur maken. Met uitzondering op een gasvuurtje. Bijna al de bomen die ik tot nu toe al gezien heb vertonen op de een of andere manier wel schade van brand. Veel van de bomen zijn zwartgeblakerd en groeien toch alsof er helemaal niks is gebeurd. Maar het deel wat wij tegengekomen waren was echt helemaal vernield. Een kaal landschap met verkoolde stompen van bomen. Maar zelfs dat landschap was adembenemend. Eeeeeennnnn!!! Groot nieuws!!!!
Mama stoppen met lezen. NU!
We waren ongeveer een uurtje onderweg, we kwamen bij een riviertje en jawel. Een f*ing reuze slang kronkelt weg op nog geen meter van ons!!! Donkerbruin, wittige buik, groenig aan de kop en roodachtig aan de staart. Schitterend. Een van mijn doelen in Australië is zoveel mogelijk verschillende slangen te zien en op deze dag gaat dat doel al voor een groot deel in vervulling. De slang schiet te snel weg om iets te kunnen doen, maar no worries: nog geen minuten later zit er een opgerolde tijgerslang (zéér giftig en agressief) in het midden van het pad waar we langs moeten. Man, dat beest heeft een natuurlijke venijnigheid over zich die maar moeilijk met woorden te beschrijven is. Ik ga voorop met een lange stok, klaar om het beest te verpulveren of te vangen moest het een verkeerde beweging maken. Gelukkig (voor de slang) kiest het om weg te slitheren. Karen besluit dat ik maar voorop moet lopen voor de rest van de tocht en gedurende deze komen we nog 3 andere grote exemplaren tegen. (totaal van deze dag 3 copperheads en 2 tijgerslangen) spanning en sensatie!!! De adrenaline en euforie rushen door mijn aders en ik amuseer me weer te pletter. De tocht wordt op het einde wel vermoeiend en de hitte maakt het echt wel een uitputtingsslag. Aangekomen, auto in en een plaatsje gezocht om te gaan slapen. We vinden een gratis slaapplaats op één van de vele BBQ-spots naast de wegen. Man, zoveel vliegen dat er zijn!!! Niet te doen. Vlug gegeten, videodagboek opgenomen (filmpje volgt) en gaan slapen.
Dag 7-9 ofzo, ik ben de tel een beetje kwijt en de dagen vloeien hier over in elkaar heb ik de indruk. De ene geweldige belevenis na de andere hier. In ieder geval. Vroeg opgestaan, heerlijke havermoutpannekoeken gemaakt en vertrokken richting een waterval. Niet zo geweldig uiteindelijk. Dan maar doorgereden naar het volgende natuurpark. Wilsons Promontery National Park. Een soort van schiereiland onder Foster. Mensen, moest ik jullie één ding aanraden om zeker te doen, This would be it. Ok, de camping in Tidal River (basiskamp) is wat duur (29 dollars) en de onbemande overnachtingen in het park ook (10 dollar per persoon) maar we hebben absoluut ons waar voor het geld gekregen. De eenzaamheid, de rust, de prachtige natuur, de verlaten hagelwitte stranden, de verschillende begroeingstypes en de gevarieerde dierenpracht maakten dit park tot nu toe het mooiste wat ik gezien heb. Buiten karen in een bikini natuurlijk (even punten scoren ;) aaahhyeaaah). Maar even serieus, een dikke aanrader! De afstanden zijn misschien stevig, de temperatuur maakt het niet altijd even gemakkelijk maar je krijgt er echt veel voor terug. We hebben in het totaal een 4tal dagen in het park doorgebracht, bijna 70 km gedaan en ons echt helemaal vergaapt aan de natuur. Dag 1 kwamen we aan tegen de middag, hebben we ons geïnformeerd over wat te doen, waar te gaan ect. We werden geholpen door een vriendelijke parkranger die ons een topografische kaart kopieerde. (super handig, zeker om de opeenvolgende hoogtelijnen, riviertjes, stranden en andere vantage-points te kunnen terugvinden.) we stippelde een 3daagse tocht uit die ons van west naar oost, van oost naar zuid en vervolgens van zuid naar noord bracht. Aangezien het toch stevige wandelingen waren en we al een zware dag er op hadden zitten besloten we om de rest van de dag te chillaxen. Er was een prachtig strand op nog geen 30 min wandelen van waar wij waren: Squeaky Beach. (vernoemd omdat het zand daar squeekt, piept als je er op loopt) onderweg nog een slangetje tegengekomen. :) dat strand was echt supermooi. Hagelwit zand, helder lichtblauw water met de perfecte golven (als je kon surfen tenminste) en weinig volk. Fijn gezwommen en wat gelegen in de zon (ah yeah sunburn). We hebben onze namiddag daar al zwemmend en al zonnebadend doorgebracht. Het was echt een chillaxte namiddag. Er waren maar 2 dingen die een beetje tegenvielen. Ten eerste de ‘sandflies’ zoals ze ze hier noemen. Beter bekent als de ‘steekvliegen’, ‘dapsen’, ‘dazen’ of whatever wij ze thuis noemen. Die vuile vliegende kl**tzakken zitten op elk strand gewoon te wachten tot er mensen komen, om ze vervolgens niet meer met rust te laten. Op je gemak genieten van de zon zat er dus niet in. Constant moest je wel één of meerdere stekers wegslaan. Ten tweede was de naam “squeaky beach” naar mijn mening niet goed gekozen. “Death beach” of “Stinky beach” was beter geweest. Veel aangespoelde dode vissen, zeemeeuwen en zelfs een dode zeehond lag te stinken op het strand. De laatste lag op nog geen 20 m van ons te stinken. Dat hadden we spijtig genoeg pas toen we doorgingen door. Man, een maaienfestijn. Urf! Maargoed, dat kon de namiddag echt niet verpesten…
Omdat we ons budget in het oog houden waren onze maaltijden eerder aan de kleine kant. Omdat er een hoop rotsen waren aan squeaky beach besloot ik om wat mosselen, krabben, slakken en dergelijke bijeen te ‘vangen’ en zo toch wat punch aan ons eten te geven. Na een korte scavengetocht had ik 2 grote broekzakken vol met een soort kleine mossels en een dikke vette slak. Smullen! Na een douche op de camping zijn we gaan slapen.
De volgende dag vertrokken we al vroeg vanuit Tidal River naar Refuge Cove aan de oostkust van het schiereiland. Een prachtige tocht langs rotspartijen, stijle bospaadjes, verlaten stranden, kleine riviertjes, zanderige duinen en dichtbegroeide swamplands. Onderweg nog een stuk of 3 dikke slangen tegen gekomen. (weer de tijgerslang, een copperhead en waarschijnlijk een eastern Brown snake) In de ochtend zeiden de rangers ons nog dat het broedseizoen was voor de slangen, dat AL de slangen in het park giftig waren en dat we ze gewoon met rust moesten laten. De meeste mensen worden pas gebeten wanneer ze proberen de slang te vangen of te doden. Woepsie poepsie… :p Ik zal ze dan maar met rust laten zeker? Ook vertellen ze dat we ons eigen water moeten meedragen of zelf het aanwezige water moeten zuiveren dmv zuiveringstabletten of waterkoken. Tof… Onderweg hebben we geluncht op een prachtig verlaten strand, wat gezwommen in de zee en wat onderwaterfilmpjes van enkel visjes gemaakt met de GoPro (jaja, met de juiste achterklep!). Nadat ik uit het water kwam en Karen op het strand zag zonnebaden besefte ik echt wat een voorrecht het is om hier in zo een prachtig park te zijn met zo een toffe reisgezel. Rugzak op en verder en na een dikke 7 uur rondtrekken kwamen we aan op de camping. Helemaal verlaten in het midden van een eucalyptusbos op wandelafstand van het strand. Na een korte inspectie vonden we zelfs een kampeerplaats aan het strand waar we dan maar ons tentje opgezet hebben. Karen zei opeens: ‘ NIET BEWEGEN!!’ Ik dacht onmiddellijk dat er één of ander smerig giftig beest of slang op of naast me zat. Maar toen ik haar blik volgde zag ik dat er een Wallaby op 10 m van de tent zat. Het zat daar op zijn gemak, alsof er niks aan de hand was te staren naar ons. Man, wat een heerlijk moment weer. We wouden wat gaan zwemmen maar net op dat moment besloot de zon om zich te verstoppen achter een wolkensluier. Tof. De hele dag is het broeiend heet (zeker met een zware rugzak op de rug) en schijnt de zon de zweetdruppels van mijn hoofd en net als wij willen chillen is hij weg. Achja, maakt niet uit, vlug nog wat zeeschepsels gevangen en gegeten. Na een ontspannen avond kruipen we de tent in. We worden ‘s nachts wakker van een onweer en horen de regen op de tent. Heerlijk!!
(pffft zoveel typen en vertellen, ik krijg er zenuwen van. Wat een babbeltrien ben ik precies)

De volgende ochtend maken we een klein vuurtje (lees: ik en een gecontroleerd, superveilig en praktisch rookvrij vuur) omdat de grond en alles toch vochtig is. We koken er ons ontbijt op en koken het ongezuiverde water tot perfectie. We drinken trouwens elke dag onze eigen zelfgemaakte thee. Bestaande uit enkele eucalyptusblaadjes in kokend water of enkele “balm mint” blaadjes te doorkoken (een soort van munt). Heerlijk :p. de komende trip gaat een zware worden, afgaande op de topo die ons langs een lang strand (lopen in los zand, gotta love it), en door een van 0-300m hoogte stuurt over een kleine halve km. Lekker zwaar dus. We vertrekken al vroeg om de ergste hitte voor te zijn. De slangen schieten ons weer voor de voeten uit. Sweet :)… halverwege het strand is mijn watervoorraad al halfweg. Shit, is nog een lange tocht en het zwaarste moet nog komen. Wanneer we aan de klim beginnen komt de zon lekker branden. Shiiiit… hitte en inspanningen en weinig water over leveren een slappe Ruben op. Damn, dit ben ik niet gewoon… Ik moet zelfs even een rustmoment nemen om mijn hartslag, gezweet en zicht even te laten herstellen. Wat een slappe vod voel ik me. Karen is zelfs amper aan ’t zweten,… Miljaar Ruben, bijt op uw tanden en verder verdorie… Doorgepushed tot we aan de kant van de berg kwamen, koeler, mistig en alles is er vochtig. Een verbetering voor mij en wanneer ik mijn dorst heb gelest aan een stroompje gaat het terug beter. We komen rond een uur of 3 aan in Roaring Megg (de kampplaats tussen de eucalyptusbomen) naast de rivier Roaring Megg. Veel ‘roaren’ is er niet aan want de rivier kabbelt redelijk rustig. Karen zet de tent op en na te chillen gaan we naar de rivier om water te halen. We laten ons eten klaarliggen want we gaan net alles klaarmaken. We komen terug en alles ligt overhoop! De pasta ligt verspreid op de grond, de melk is doorboord, de zakken waarin het eten zat doorpikt en verscheurd. We zien nog net een spottende raaf wegvliegen. Wel grappig. Ze waarschuwen ons voor slangen en ander gespuis maar het beest waar we echt last van hebben is een raaf… nadat we ons eten hebben gemaakt en nog water hebben gekookt voor de laatste dagtocht kruipen we in de slaapzak. Heel veel wind hier in Roaring Megg. Misschien heet het daarom wel ‘Roaring Megg’?
De volgende dag vertrekken we al vroeg terug richting Tidal River. Volgens de tijden die bij de kaart en de routes staan zou het ons op zijn minst weer een dikke 7 uur kosten om de tocht te doen. Pfft, ons tempo is zo goed (en de tijden ook wel zo overschat) dat we er uiteindelijk maar 3,5 uur over doen. Go team Ruben-Karen!! Het blijft, zelfs na 3 dagen een prachtig zicht en een prachtig park. Het weer is wat aan de bewolkte kant, maar ons hoor je niet klagen. Nadat we gegeten hebben en stiekem gedouched hebben op de camping vertrekken we naar onze laatste bestemming: Philip Island. Het enige echte toeristische wat we gedaan zullen hebben. No me Gustas too much toeristico en mijn reisgezellin is van dezelfde mening. We hebben nog een 2tal nachten voordat we terug gaan naar de plek waar Karen werkt met paarden en dan daar de laatste dagen samen doorbrengen. De rit ging vlot en al gauw komen we in de buurt van Philip Island. Hoewel het niet de bedoeling is om daar te overnachten (toeristisch = duur) zijn we bij gebrek aan opties verplicht om toch op een camping te gaan. We nemen de laatste plek in op een grote camping net naast het strand. Niet dat het strand iets voorstelt. 1 m zand en vuil water. Jammer.
We besluiten om de laatste dagen nog in luxe door te brengen en wat meer eten te koken: kip met honing-mosterd saus, rijst + pasta en de heerlijke mais. Hmmmmmmmm…. Voorafgegaan door lekkere chips en enkele glaasjes Goon, man… superfijn.
We blijven lang zitten op de eetplaats aan het begin van de camping. Het is al laat wanneer Karen een deel van de afwas naar de tent brengt en ik bij mijn laptop blijf staan die aan het laden is. (BTW, Sofie merci voor de stekker ;) ) Karen komt teruggelopen en zegt “Ruben, het is een beetje verder super gezellig, ze zitten daar allemaal buiten en zijn aan het zingen en aan het gitaarspelen in het donker!” Cool, we gaan kijken en inderdaad, een bende oude mensen (no offence voor al de oudjes die dit misschien lezen :) ) zit op hun gemak muziek te maken. Wanneer we dichter komen denk ik “ dit liedje ken ik precies?” en inderdaad… Ze zitten gewoon Ierse muziek te maken met een 4tal gitaren, 2 mandolines en een basgitaar… Man, super vet, een grote groep is gewoon aan het zingen en onder begeleiding van 1 van de grijsaards worden de liedjes afgewisseld. Karen en ikzelf genieten. Ik zeker omdat ik veel van de liedjes herken omdat mijn papa ons onbewust heeft grootgebracht met de muziek. Heerlijk. We staan wat te genieten wanneer een mandolinespeler zich naar ons/Karen draait en zegt “You play Music? Go get your guitar love.” Ik schiet in de lach en zeg “ yeah, she can play and she can sing like an angel man!” Hij lachen en blijft wat aandringen. Het is precies wel de pleziermaker van de bende en hij staat wat grappig te doen. Karen ziet het niet echt zitten eerst en zegt, shht jong! Ik wil gewoon kijken. :p
Ik geraak aan de praat met een percussionist (wasbordje en cimbaal) en hij vraagt mij van waar ik ben en wat ik in Australië kom doen. We babbelen wat en hij zegt dat hij voor ‘blaze-aid’ werkt. Een organisatie die de getroffen boeren in de omstreken een hand helpt door vrijwilligerswerk. Ik zeg dat zo een dingen mij zeker aanspreken, ook vanuit mijn brandweerinteresse. Ze zijn nog op zoek naar mensen zoals mij, die graag helpen voor 3 maaltijden per dag en die geen schrik hebben om vuil te worden. Hij geeft mij de gegevens en zegt dat hij hoopt mij nog te zien. Ik heb volgende week een trip naar Tasmanië gepland, maar wie weet kom ik daarna nog wel terug. Ik ga zien, na Tasmanië liggen de plannen nog niet 100 % vast. We zien wel, ik ga zoiezo in een dergelijke organisatie werken.
De mandolinespeler gaat ondertussen naar de ‘leider’ van het groepje en zelfs deze vraagt aan Karen of ze niet een liedje wilt zingen. Maar neen, nog steeds niet. No worries. :) Nadat ze het laatste liedje hebben gespeeld ( 10 uur is stilte vereist) zegt hij nog “ I’m dissapointed in you” met een vettige lach en dan is Karen niet meer te houden. Ze zegt “but I don’t know any of your songs, I can only sing Hallelluja” (pffffttt ‘only’? are you kidding me?) De mannen direct “ wooo yeah that’s allright!!” en ze beginnen, uit hun hoofd, de akkoorden te spelen. Karen zet een fantastische versie van Hallelluja neer en tegen het einde van het liedje zie ik de mannen bewonderend kijken naar het kleine blonde meisje. Wanneer ik rondkijk zie ik dat er zelfs mensen van nabijgelegen huisjes zijn komen luisteren. Yeah she can sing. We vertrekken en de mannen bedanken haar nog en nodigen ons uit om de volgende avond naar hun concert te komen en zelf enkele liedjes te brengen. We hebben echter al andere plannen. Maar wat een toffe mensen en wat een onverwachte leuke avond.

De volgende dag brengen we door als echte toeristen in Philip Island. We bezoeken de hotspots, gaan wat winkels in, liggen wat aan een strand, zwemmen wat op surfers beach, eten wat fish’n chips (aah, dat is lekker!), een superlekker ijsje en bezoeken een lokaal avondmarktje. Karen verwacht nieuws van haar werkgevers of we deze avond al mogen komen maar hoort maar niets. Later komen we te weten dat ze per ongeluk het nummer had geblokkeerd en dat we waren uitgenodigd op een diner met de werkgevers in een restaurant. Bummer. We besluiten dan maar om naar het concert te gaan en sluipen de camping op. We zitten in het gras te luisteren naar de mannen en vrouwen en hun muziek. Enkele meezingers en enkele leuke ontdekkingen. Banjospeler en een aboriginal-achtige vrouw die enkele mooie nummers brengen, een hevige kleine man die supergrappig op de gitaar speelt en gewoon een toffe bende. Wanneer we zo zitten valt er een vallende ster voorbij. Man, could this be any more perfect? We besluiten na het optreden om nog wat te gaan feesten in Philip Island en dan een slaapplaats te gaan zoeken. Uiteindelijk merken we dat er helemaal geen hol te doen is in Philip Island. De Aussies weten precies toch niet te feesten hier: de bars sluiten hier om 2 uur, er rijdt superveel politie rond, en echt overal staan buitenwippers. (ofwel maken ze het altijd te bont maar in dat geval weten ze zeker niet wat feesten is.) We gaan dan maar richting Koo Wee Rup om daar ergens ons tentje op te slaan en de volgende dag naar de farm te rijden. We slapen die nacht aan een skateparkje tegenover één of ander memorial. Een hoop zatlappen maakt veel lawaai op de straat en ik ben op mijn hoede. We staan vroeg op en we fatsoeneren ons zo goed en zo kwaad als dat kan (zij beter als ik :p ) in de openbare toiletten. Kwestie om een toch niet al te slechte eerste indruk te maken. Off we go, to the Matt and Tara farm.
(en maar typen pffft, ik begin het wel beu te worden… hold on, just a little more)
Nu, voor ik verder ga, even een korte toelichting. Normaal gezien zou ik de eerste twee weken in Australië op deze farm komen werken, maar een dikke 2 weken voor ik vertrok hoor ik dat het niet door gaat. Omdat Matt en Tara opeens problemen hadden dat ik zou komen,omdat ik een jongen ben en jongens niet toegestaan zijn op de farm, omdat Karen afgeleid zou zijn door mij en een hoop andere redenen die eigenlijk nergens op sloegen. Goed, mij niet gelaten. Ik besluit dat ik Karen daar even weg zou halen (bende negatievellingen) en dat we dan de berg zouden doen. Een hoop geregel op het laatste moment. De dag dat ik vertrek hoor ik dan dat ik wel mocht komen. Ja hallo, zo werkt dat niet bij mij. Ik zeg foert, het plan en de bijhorende onkosten zijn gemaakt en daar houden we ons nu aan. Punt. Maar omdat ik/we Karens werkgevers niet (te hard) tegen de schenen wouden stampen besloten we om de laatste 3-4 dagen op de farm door te brengen. Bij deze weten jullie alvast hoe de toon gezet is. Toppie floppie.
Nu de eerste kennismaking verliep wat stroef en wat onwennig maar het ijs was toch al vlug gebroken. Ik ben niet iemand die lui is of geen werk ziet en dat hebben ze wel graag denk ik. En werken is er genoeg; paardenmest opscheppen, hooi verplaatsen, grachten graven in de brandende zon, hekken aanspannen en repareren, met de tractor rondhobbelen, kasten verslepen,… genoeg, tenminste voor de eerste 2 dagen. We zijn hier met 5 mensen; Matt en Tara, Aditi ( een Duits meisje van 19 dat hier ook rondtrekt), Karen en mezelf. Normaal gezien zijn er niet zo veel mensen hier en is er dus wel meer te doen. Maar nu niet dus. Ach, ik heb eten en onderdak dus ik klaag niet. Te hard toch niet, zo prutsen is niet mijn ding. En de Australische “its allright like that mate”-mentaliteit die er hier hangt helpt niet echt. Er hangt ook steeds een gespannen sfeer in het huis, alsof er elk moment een bom kan barsten. Tara was de eerste dag blij om ons te zien, en was precies oprecht tegen Karen. Matt was van in het begin hetzelfde tegen mij. Een laid-back kerel met een droog gevoel voor humor die met 100 dingen tegelijk bezig is. De tweede dag veranderde de sfeer al precies. De verandering in Karen is ook niet echt leuk om te zien. Ze loopt hier met momenten op de tippen van haar tenen en houdt constant Tara in het oog. Zo vriendelijk en opgewekt als die laatste was, zo stil, teruggetrokken en precies lastig is ze nu. Tenminste tegen Karen. Tegen mij is er geen probleem en ik ben dan ook gewoon mezelf. Mjah. Ik snap wel dat Karen graag werkt met paarden en dat ze hier al wat geschiedenis heeft, maar toch. Ik zou bepaald gedrag niet slikken, en zeker niet onder het mom van vriendschap. Maar whatever… Ze kent mijn mening en laten we het daar op houden. Ik ben benieuwd wat het hier gaat geven wanneer ik weg ben. We shall see…
Het avontuur van Karen en Ruben zit er voorlopig op, het avontuur van Ruben gaat eindelijk beginnen. Allez, van Ruben ‘alleen’ dan toch. Ik kijk er naar uit!!!!! Whoep Whoep Whoep!!! :)
Als ge al tot hier toe gelezen hebt, proficiat, veel tijd precies. :p Ik zal proberen de volgende verhalen wat korter en bondiger te maken. Beloofd. Al is het maar voor mijn gemak. Amai mijn vingers en goesting.
Ik vertrek nu naar Tasmanië tot de 5de maart en dan vlieg ik naar Sydney. In Tasmanië verwacht ik weer niet veel internet te hebben, maar ik hoop toch in contact te blijven.

Bandido’s en Bandida’s I will catch you on the flip side….
Laterzz and no worries!

R.

Btw: De foto's staan op onderstaande link om te bewonderen...

http://picasaweb.google.com/108841674062075524172/RubenKarenTrip?authuser=0&authkey=Gv1sRgCKCH6um_nfGPNQ&feat=directlink

En Karen's versie moesten jullie geinteresseerd zijn... :)

http://kanerdownunder.waarbenjij.nu/reisverslag/4482944/de-ruben-karen-trip