Tasmaansen duvel

Gegroet waarde gasten,
Hier zijn we weer met een nieuw verslag. (hopelijk niet zo lang als de vorige, anders wordt het teveel om te lezen voor sommigen, hé Levi Calcagnile :p)
Ik schrijf dit vanuit de Backpackers in Launceston. Een dikke 10 dagen na aankomst in Hobart. Morgenvroeg vertrek ik naar Sydney om langs daar mijn reis verder zetten in ‘mainland Australia’ zoals ze dat ‘eilandje’ boven Tasmanië hier noemen.

Dag 1 van mijn reis naar Tasmanië begon wat hobbelig, door de lange hitteperiode die we tot nu toe gehad hebben, had er zich een enorme onweersstorm gevormd. Toevallig boven Melbourne, en ja, toevallig net toen ik mijn vlucht moest hebben. Leuk zeg. Ik zag de storm al van ver afkomen maar ik dacht dat het een berg was, zo zwart en zo reusachtig. Anyways, lang verhaal kort; onweer, blikseminslagen, hagel, rukwinden, donder die de ramen deed trillen en vluchten die afgelast werden of die van gate naar gate verplaatst werden. Mn vlucht liep een dikke 4.5 uur vertraging op met als gevolg dat ik pas rond een uur of 2 s’nachts aan mijn hostel stond. Voor een gesloten deur. Top. Dan maar slapen op de binnenkoer. Rond een uur of 3 kwamen er toevallig mensen naar buiten, zodat ik naar binnen kon. “Hoera”, en gratis internet. Maar aangezien ik stikop was dan toch maar gaan slapen rond een uur of 4 in de zetel, want er was niemand om me op de kamer te laten… Urf, na wat de kortste nacht ooit zal geweest zijn ben ik opgestaan om 8 uur, volledig stijf en gebroken door een veel te kleine zetel. Ik besloot dan maar om de volgende nacht in hetzelfde hostel te verblijven. Kwestie van iets of wat slaap te hebben en een plan op te stellen. Ingechecked, spullen op mn kamer en wat Hobart stad in, benen strekken. Fish’nChips is trouwens een aanrader (heb ik dat al gezegd?). Zeker de Flake/Haai is goeie boel. Dag gespendeerd met wat slenteren door de stad, een Gamesworkshop store gevonden (waar ze echt extreem vet geconverte en geschilderde models hebben), een draagbaar gastoestel aangeschaft en gepraat met een klimmer in een klimwinkel. (is één van de 6 – 10 klimmers in Tasmanië die een 8 a + klimt, op rotsen… say WOT?)
Ik had die dag op het prikbord een berichtje gezien van een zekere Simon die een reispartner zocht om de oostkust de komende 5 dagen te doen. (de meeste hostels hebben een prikbord waarop je advertenties, auto’s te koop ed kan plaatsen) Ik gereageerd dat ik wel geintereseerd was om rond te reizen, kwam er opeens een Duitse vrouw naar mijn kamer genaamd SimonE. Ah great. Op eerste zicht klikte het wel en we besloten om een 4tal dagen samen te reizen. Ow, nog waard om te zeggen: mijn eerste Guinness op Australische bodem was vandaag een feit. Wel duur: 4 dollar voor een half pint!

Dag 2 begon met een bezoekje aan Salamanca markets, op een 10tal min wandelen van het hostel. Een leuk gezellig marktje waar ze echt vanalles verkopen. De specialiteit was denk ik houtsnijwerkjes en prachtig gekleurde houtsnijplanken. We verkenden een beetje elkaar dmv praten en ik merkte al gauw dat het veel van mijn kant moest komen. Simone vertelt alleen iets als je haar iets vraagt en zelf vraagt ze niets. Ik had toen moeten zeggen dat ik mijn plan we zou trekken, maar ik dacht; kom, goedkoop, vervoer naar st. Helens. No worries, vooruit met de geit! Auto gehuurd en vertrokken. Nu, Simone wou rijden en lieve hemel… Heb ik gezweet! :p Ze had in het begin een beetje dezelfde westerse/Noordelijke automatismen van veel te bruusk te remmen en aan de verkeerde kant te rijden, maar het beterde precies niet. Halverwege heb ik dan maar het stuur overgenomen uit schrik dat we ergens tegen zouden knallen. Ik ben een geduldig mens, maar sterven in Australië omdat mijn piloot niet kan rijden, no way Hosé. Wij gereden naar EagleHawk Neck waar Simone de beroemde/beruchte Seadragon wou gaan bezichtigen. Ze kan – zogezegd- duiken en wou daar in een duikcentrum gaan informeren ivm accommodaties en duikprijzen. Wij rijden door naar Pirate Bay (YAAAAAAaaaaaaaarrrrr!!!! :p) en krijgen daar logies. Onderweg zien we hoe grote delen van de natuur, bomen, parken, huizen volledig afgebrand zijn of gewoon compleet verwoest. Voor diegene die onder een steen hebben gelegen de afgelopen maanden, Tasmanië is getroffen door enorme zware branden die een hoop steden en een groot deel van de groene natuur volledig in as hebben gelegd. In het duikcentrum aangekomen worden we verwelkomd door Jess, een Amerikaanse duikinstructrice die hier haar working-holiday visa doet. Een gezellige hoop duikers en environmentalisten (zeg maar groene jongens) runt daar de boel en ze zeggen ons dat er de volgende avond een BBQ is en “a bigg crazy wild party”. Allemaal om de Tasmaniërs een hart onder de riem te steken na de zware tijden en de branden. Allright! Aangezien Simone hier wilt duiken, en ik hier voldoende wandelpaden zie om te gaan wandelen en de omgeving wat te verkennen besluiten we om hier 2 nachten te blijven.Nadat we nog vlug inkopen gaan doen in Nubeena (een 10tal min rijden vanuit Port Arthur) komt er een kerel met zware rugzak en hoedje op de parking opgelopen. Hij stelt zich voor als Fabio, komt uit Zwitserland en wandelt al een dikke 2 maanden door Tasmanië. We raken wat aan de praat en het klikt onmiddellijk. Tis een die-hard (vangt konijnen met pijl en boog omdat zen noodles op waren), heeft dezelfde donkere humor en luistert graag naar Tenacious D en Buena Vista Social Club. Schitterend. Hij vertelt ondermeer hoe hij op de meest mannelijke manier OOIT ontslag uit het leger genomen heeft, wie geïnteresseerd is vragen maar zou ik zeggen. :)
We praten en wanneer een onderwaterfotograaf erbij komt blijven we nog langer plakken. Prachtige foto’s en kleuren zo onderwater!

Dag 3 vandaag wil Simone het Tasmanian Devil Park gaan bezoeken, omdat ze persé een tasmaanse duivel wil zien. Oké, ik wil ze ook wel zien, niet persé in een park maar goed. 33 dollar inkom voor een park zo groot als 3 huizen. Excuse me? That ain’t happening! Ik zeg dat als zij dat wilt gaan zien, dat ze dat maar gaat doen en dat ik dan wel met Fabio ga hiken in het aanliggende Tasmanian National Park. Ze besluit om toch niet te doen en we rijden door naar’t natuurpark. Daar aangekomen is het redelijk bewolkt, jammer maar helaas. Fabio hangt zich in een hangmat en Simone en ik vertrekken. Voor we vertrekken vraag ik: “ You’re sure you wanna do this? Because I can do this tomorrow when you go diving. Then we do another park today?” Nee, nee ze wil mee. OK, vooruit met de geit. Een tocht van een 5 km staat voor de boeg, bijna allemaal de hoogte in, zogezegd 4 km lang. Het is een goed bewandelbaar pad, met grote rotstreden. Ik ga voorop en geef het tempo aan. Grrrrr elke 5 minuten moet ik 5 min wachten omdat mevrouw niet kan volgen. Grmbl… ok, dan gaan we nog trager, maar met hetzelfde resultaat. Na een dik anderhalf uur zijn we bijna in het midden – hoezo pushen? :p - we lopen dan al een goed half uur door de wolken. Een prachtige ervaring; het bos op een goeie 10 m voor en achter je te zien verdwijnen in een dikke mist, slierten rook die voor je zweven en een soort van eenzame stilte wanneer je niets anders dan je voetstappen en ademhaling hoort. . De omgeving maakt het alleen maar mysterieuzer: de eucalyptusbomen zijn hier bijna allemaal spierwit of pikzwart (van de branden) en het struikgewas staat vol doorns en vreemde braambesachtige vruchten. (smaken er niet naar) M’n armen zijn ondertussen nat van de luchtvochtigheid. Het is warm en toch wordt ik volledig afgekoeld door de wind en en wolken. Echt, wat een mysterieuze ervaring. Simone wil even rusten na een stevige klim. Ik geef haar de appel, banaan en toast met choco die ze meegaf en drink wat water. We praten wat en ik merk dat ze geen zin meer heeft. Zucht. Ik zeg dat ik even ga verkennen en loop wat vooruit. Ik zie het pad opeens niet meer en wanneer de wind wat harder waait en de wolken wegblaast zie ik dat het pad een dikke 100 m beneden me verder loopt. Blij dat het pad eindelijk eens naar beneden loopt zeg ik dit aan haar, en ze zegt dat we dat dan wel terug naar boven moeten wandelen. Grrr. ‘We’ besluiten dan om maar terug te gaan. Allez, hup Ruben weer voorop en al snel zijn we beneden. “ You run too much!” zegt Simone nog wanneer we de rest van het middagmaal opeten aan een rotsstrand. “You don’t even know what running is I think!” zeg ik lichtjes geïrriteerd. Ik besluit even te gaan verkennen op het rotsstrand om de irritatie met de golven weg te spoelen. Het strand ligt vol Abalonyschelpen! Hola, ik vind zelfs een ‘verse’ abalony! (Abalony is een soort grote schelp waarvan de vrucht tot wel 64 dollar per kilo verkocht wordt, een lekkernij volgens de kenners) het zeeleven is hier op dit rotsstrand zeer gevarieeerd, vele krabben, zeeslakken en verschillende gekleurde zeesterren. We rijden terug en verwachten de duikers hevig feestend aan te treffen, maar dat is ook gene vette. Ze zijn pas een uur later terug en eisen de BBQ op. Feestje! We krijgen worsten en bier (éérste Australisch biertje, nie slech!) aangeboden en één van de duikers, Kane-een supercole chille kerel- heeft zelfs een hoop Abalony gevangen! Natuurlijk mogen we proeven! Hmhmhm... Good stuff! Ik vraag hoe en waar hij ze gevangen heeft en hij geeft me zen ‘geheimen’ prijs. Sweet!
Naarmate de avond vordert druipen de meeste duikers af en worden ze vervangen door de locale hippies. Enkele gitaren worden bovengehaald, extra drank enzo worden vlotjes uitgedeeld. Jess en nog enkelen zingen en spelen tot bijna iedereen in bed ligt. Ik ben de enige van ons groepje die overblijft. Wanneer ik de kamer binnensluip om te gaan slapen zit er een lelijke dikke spin om de muur, een Huntsman. Echt en walgelijk beest. Ik duw hem de woonkamer binnen en ga slapen.

Dag 4 en ik ze Simone af voor een boottocht van 3 uur (110 dollar gekloet). Ik rij terug naar het park waar ‘we’ gisteren zo gefaald hebben en besluit het pad tot het einde te volgen. De wegen in Tasmanië liggen trouwens vol met Roadkill. Bijna na elke bocht ligt er wel een rottend karkas van een kangeroo, wallaby of een wombat of possum. Zo erg dat er zelfs een kookboek bestaat “Roadkill recipies”… ik had het bijna gekocht. :p Ik vertrek rond kwart voor 10. De “You run too much” opmerking van gisteren heeft op een verkeerde plaats geschoten bij mij. Ik besluit om inderdaad zoveel en zover mogelijk te lopen. Gewoon om te zien wat het resultaat zou zijn. Goeie opzwepende muziek in de oren en Hup! De zon is uit en deze keer geen wolken om me te verkoelen. Shit, het is echt wel warm. Al gauw druppelt het zweet als een mini-waterval naar beneden langs mijn gezicht. Yeah, sexy Ruben… :p maar het resultaat mag er zijn: na een uurtje sta ik op het einde van het pad, en wat voor een vet pad is het laatste deel! Man man, een steile schuinoplopende helling aan de ene kant en een dikke 100 m loodrecht naar beneden aan de andere kant. S-U-P-E-R adembenemend! Man, de adrenaline rushed door mijn bloed en ik besluit even tot rust te komen voor aan de terugweg te beginnen. Wat een uitzicht! (foto’s volgen hopelijk, hangt van het internet af) Ik zie ook nog de ‘Totempole’ een rots formatie in de zee die op een,wel, totempaal lijkt en waarvan beroemde foto’s bestaan van een klimster/klimmer die er op hangt. (google it biatchez) indrukwekkend. Genoeg getaffeld, terugweg nu. Muziek in de oren en gaan. Shit, mijn kuiten beginnen te tintelen, pfft, pech, negeren en hup! Tegen het einde voelen mn kuiten aan als steen, :p , en ik spoel mij af in de zee. Oh jah, kben aangekomen tegen bijna kwart voor 12, ah yeah. Zo moet dat! Simone opgehaald van haar boottocht en doorgereden naar Bicheno. (dichtste stadje bij Wineglassbay) tentje opgezet en wat gebabbeld met een rondfietsende groep oudjes. 74 is de oudste en na 2dagen fietsen hebben ze er al 150 km opzitten. De wegen in Tasmanië zijn een stukske hobbeliger dan de wegen in ons Belgenlandje, wees maar zeker! Interessante gesprekken gehad met de oudjes, ze namen geen blad voor de mond! :p

Dag 5 en we rijden door naar Coles Bay. We hangen daar wat rond, en het begint te gieten. Bah, regen na bijna 3 weken perfect weer is toch iets vervelend. Allez, als je van plan bent om een lange tocht van 4tal uur te doen en het toch een beetje van de uitzichten moet hebben. We besluiten dan maar om wineglassbay niet te doen omdat de inkom weer 24 dollar is, en bij deze condities de paden niet aan te raden zijn, volgens de rangers. Jammer wel, maar goed. We gaan nog even kijken bij Coles Bay en ik zie een paar oude vissers de ene na de andere dikke vis bovenhalen. Wow! Ik ga wat babbelen en bewonder de veelkleurige vissen die ze in hun emmers hebben. Omdat ik zo oprecht geïnteresseerd ben krijgen we 4 dikke Leatherjackets mee. ( hun huid voelt aan als schuurpapier, en ze hebben een giftige stekel op hun hoofd, wat had je gedacht? It IS Australia; Allmost everyf*ing thing is poisonous here!)Ze laten me nog zien hoe je ze schoonmaakt en we vertrekken terug. Normaal gezien zouden onze (Simone en ik) wegen hier scheiden en zou ik te voet naar launceston doortrekken, maar de rangers van het park vonden dat te riskant. Het gebied waar ik doortrek is black Tigersnake territorium en het is paarseizoen (lekker aggressief dus), heeft geen wegen, is te steil en weet ik wat nog allemaal. Ze vinden het geen goed idee. Omdat Karen me gevraagd heeft voorzichtig Te zijn besluit ik maar om het anders te doen. Dan maar naar Saint Helens, onze laatste stap samen. (maar goed want ik krijg hoe langer hoe meer zenuwen van haar, ze klaagt over alles, vind alles vies en wil alleen maar in hostels gaan… grrr) we checken in het enige hostel in Saint Helens, en mensen. Moesten jullie hier ooit komen, get out. De prijs (30 dollar) voor 1 nacht is belachelijk, de service miniem en de manager is een zenuwpees die elke scheet die je laat hoort. (bij wijze van én serieus.)
Dag 6 Ik maak me klaar om de komende 4 dagen onafhankelijk van de buitenwereld te leven, vul al men water bij: een magere 6 liter. Hmmm dat gaat tanden bijten worden. Mn plan is om ofwel te gaan wildkamperen (gratis en altijd beter dan een camping) ofwel als de omgeving tegenvalt zo ver mogelijk naar Launceston door te trekken en dan de rest van de weg een bus te nemen. Ik rij nog naar de Bay of fires, een zogezegd prachtige omgeving. Maar het weer is wéér een spelbreker: dondere duistere wolken en een harde wind. Jammer, maar ik kan geen moment langer samen met mijn compaan doorreizen. Tijd voor afscheid! Ik besluit haar het stuur te geven zodat ik nog vlug alles kan herhalen met haar, en zowaar, in de laatste 5 minuten ben ik bijna dood. Wanneer er een tegenligger op ons afkomt rijdt S. bijna loodrecht tegen een vangrail tegen een snelheid van 80 km/uur. Ik roep nog net op tijd “To the right!!!!” en we missen de vangrail op een haar na. Phoeeeeeeeeeee…. Aan het eerstvolgende strand zet ze me af en onze wegen scheiden. Wanneer ze doorrijd daalt er een rust op me neer, geen gedoe meer, just me-time… Ik ben aangekomen aan Cozy beach, een vrije camping, zonder water, met toiletten en met de mogelijkheid tot vuurmaken. Heerlijk!!!! Het weer is wat minder, maar dat maakt me niks uit. Superomgeving en je mag vuur maken! (heb ik al gezegd dat je vuur MAG maken? :p) een Aziaat die ook in de hostel was ligt er ook en begint te babbelen. Kheb niet zo een zin om te babbelen, zet men tent op en ga de omgeving verkennen. Pretty nice! Wel weer overal de eeuwige brandschade. Veel droog hout, spinnenwebben en wegspringende kangoeroes. Wanneer ik terugkom laat de Aziaat (Sam of Samuel ofzo idonno, ik noem hem Sam) zijn visspeer zien. Nice! Hij zegt dat hij morgen gaat vissen. Als hij daar mee vissen kan vangen dan ga ik toch eens kijken hoe hij het doet en wat voor vissen hij zal vangen. De avond valt en ik begin aan mn vuur. Sam’s vuur is onmiddellijk aan en brand heel hard. “If you want to you can use MY fire” zegt hij al grappend. “No thanks, I’ll make my own.” Kijk. Ik ben niet iemand die stoeft over zijn kunnen, of die graag laat zien hoe geweldig hij wel niet is aan iedereen. Ik ben een overtuigde pipo van het principe van nederigheid. Ik laat liever mijn daden spreken dan mijn woorden. (geloof het of niet, alhoewel ik wel weet dat ik geweldig, prachtig, ubermannelijk, deadsexy en hilarisch ben. Believe me, I know :p ) En meestal klikt het niet met mensen die stoefen over hun kunnen. Zoals deze Sam. Ik neem gewoon mijn tijd en begin aan men vuur. Het brand lekker en m’n eten kookt op het vuurtje. Hmmm I love fires like this. Ik kook met zicht op de zee trouwens. Jaloers anyone?:p De avond valt langzaam en ik zie Sam alweer naar het bosje lopen om meer hout te gaan zoeken. Grappig. Hij komt nog even zeggen dat het hout te droog is en daarom zo snel op is. Hmhm, Right.
Wanneer de zon ondergaat weet ik waarom ze dit Bay of Fires noemen. Niet alleen omdat de rotsen een oranje kleur hebben, of omdat je hier vuurtjes moogt maken tegen de sterren op. Maar omdat de zonsondergangen hier zo fenomenaal zijn.
De zee ligt in het Oosten, de bossen in het Westen, dus in principe kun je vanuit ons strand de zonsondergang niet zien. Er hangen wat wolken boven de zee en de kleuren die ze hebben in samenspel met de zon, je gelooft het zelf niet. Iedereen op de kampeerplaats kwam op het strand staan om te kijken naar het schouwspel. Oranje rood tot geel, roze naar paars, lila, lichtblauw en zelfs lichtgroen allemaal te zien boven de zee. Wanneer we naar de bossen kijken lijkt het zelfs alsof de deze in brand staan. Het licht schijnt precies vanuit de bomen in de lucht. Man, sprakeloos. Dit is nu al één van de speciaalste zonsondergangen die ik ooit heb gezien. (hopelijk pakt het wat op de foto’s)

Dag 7,8,9 spendeer ik in alle rust op dezelfde kampeerplaats. Zo mooi, ideaal en praktisch dat ik gewoon hier ga blijven en de bus naar Launceston neem. Het strand is bezaaid met grote rotsblokken en ik vind zelfs enkele leuke boulder-routes die ik dan ook verschillende keren haal. Eindelijk nog eens klimmen en mijn handen nog eens te doen zweten. Ik vul mijn dagen met het verkennen van het strand en de spectaculaire rotspartijen, te boulderen, wat zwemmen (ijskoud), het praten met vissers, het maken van lange wandelingen, het ‘mediteren’ en nadenken over wat en hoe, het vangen van zeewezens om de magere maaltijden wat aan te spekken en de vernietigende kracht van de branden weer waar te nemen. Kleine gebeurtenissen maken het verblijf nog aangenamer: Sam die vol goede moed beloofd om lunch mee te nemen en dan weer met lege handen terugkomt (remember what I said about people like that?), een oud koppel dat al bijna heel Australië rondreist en me warme koffie en lekkere bolognaise-saus komt brengen omdat ze vinden dat mijn maaltijd toch niks voorstelt (hoezo rijst met bonen niks?), de possums die mayhem en chaos veroorzaakten bij enkele gezinnen tot groot jolijt van de kinderen, het groepje jonge koppels dat me uitnodigd op hun BBQ en me een ganse avond bier voorschotelt (dat moet ik nog even zeggen. Alcohol, en met name bier is hier echt BELACHELIJK duur. Een simpele sixpack kost hier zomaar even 18 dollar! BAM! Ik geloof mijn ogen dus niet wanneer ik gratis bier krijg) en natuurlijke de heerlijke vuurtjes bij de zonsondergangen. Hmmmm… een heerlijke tijd.
Wanneer het zondag is stellen Matt en Emily (een koppel van het groepje) zelfs voor om me mee te nemen naar Launceston waar ze wonen. Man, gotta love Australians! Zo vriendelijk! Ze willen zelfs niet weten van het geld dat ik hun aanbied ter compensatie van de benzine… So nice…
Zo, dat was mijn reis door Tasmanië, één van mijn doelen is helaas niet bereikt; het zien of horen van de beruchte Tasmaanse Duivel. Maarja, je kan niet alles hebben. :) naar het schijnt hebben ze wel in één van de nachten dat wij in het duikcentrum verbleven enkele kippen verslonden, maar jammer genoeg hebben we dat niet gezien of gehoord.

Morgen gaat mijn vlucht rond half twaalf (HALF TWAALF baby!:D) naar Sydney. Nu kom het deel van mijn reis waar ik absoluut geen idee over heb van wat ik wil doen en hoe het te doen. Just Go with the flow naar het schijnt. :) Nu in Sydney is het nu Mardi Gras (soort van carnaval) en een hoop gay-parades. Beloofd een spannende tijd te worden… spannend als een mannenstring, yeah that was intended. Brrr… Hopelijk tot volgende keer en anders… GEPIERD! :p
Ruben Out!