Shitney

Hallo geïnteresseerden,
Ik schrijf jullie weer van aan de andere kant van de wereld, in wat denk ik de meest bekende stad in Australië moet zijn; Sydney. Voor velen zijn het iconische Operahouse en de Harbour bridge dé plekken die je gezien moet hebben wanneer je in Sydney bent, voor nog anderen zijn de vele stranden thé place to be. Beide opties spraken me niet echt aan eerlijk gezegd; overbevolkt, overprijsde toegangstickets en ronduit saai. Ik heb nu al, in mijn kleine maand in Australië al véél mooiere stranden gezien, en gebouwen zeggen mij niet zo veel.
Desalniettemin heeft Sydney New South Wales, echt wel het één en het ander te bieden en is er veel te doen en te beleven voor wie wil. De enorme stad, waarvan ik na een dikke 5 dagen nog steeds maar een fractie van heb gezien, is druk en het leven gaat er razendsnel. Mensen die mij kennen weten dat ondanks ik al heel mijn leven in een stad woon, ik echt geen stadsmens ben. De drukte, de winkels, de smog, de honderdduizenden verkeerslichten en chagrijnige mensen zijn meestal dingen die ik probeer te vermijden. No such luck in this big city. Maar laat mij bij het begin beginnen.

Vers van het vliegtuig van Lauceston na mijn avontuur in Tasmanië stond in in de terminal te wachten op mijn bagage. Hup gratis internet, hup hostels zoeken, hup goedkoopste en go! Brado’s Backpackers was het, gesitueerd in Kings Cross. Gratis internet, gratis ontbijt, gratis bedlinnen en dat allemaal voor de miezerige prijs van 23 dollar per nacht? Sweet! Trein genomen en mijn weg gezocht in een (voorlopige) gezellige drukte van Kings Cross. Het was op dat moment een uur of 5 in de namiddag. ingecheckt, kakkerlak van mn bed geflikt, spullen op mn bed gesmeten en de stad in om te verkennen.

Ik besloot om eerst Kings Cross te verkennen, kwestie van de buurt van het hostel goed te kennen. De buurt op zich heeft wel veel te bieden: er zijn hier elke 10 meter zeker 3 eet-shops, souvenierwinkeltjes of een supergoedkope prullenwinkel. Het backpackertourisme staat hier op punt, in elke straat is er wel een backpackers-travel maatschappij en de ‘goedkope’ backpackershostels staan hier bijna tegen elkaar. Er zijn verschillende autoverhuur bedrijven die zowel auto’s verkopen als verhuren tegen een ‘voordelige’ prijs. Er is tegenover mn hostel een Mc-donalds en verschillende Indische, Aziatische en Oost Europeese take-away. Ik beslis dan maar om gedurende mijn verblijf vanalles te proberen. Open minds experience the most. :)
Ik loop wat rond en het wordt langzaam avond. Ik merk dat het landschap/uitzicht in de straat precies aan het veranderen is; overal gaan neonlampen aan, komen er grote stevige, mottig-uitziende kerels voor de deuren staan en lopen er schaargeklede dames over de straten. Eeuuuhhhmmm… what’s going on? Ik kijk rond en er lopen steeds minder backpackers/jongeren op straat. In de plaats zijn er nu de schaarsgeklede dames, schooiers die met bruin verpakte flessen(sterke drank) aan het zwalken zijn en schurftige, schichtige magere junkies. Zware bikes met stevige getatoeëerde mottorijders vullen het straatbeeld. Ow crap! Dit is de rosse/vuile buurt van Sydney! Great, Ge – wel –dig! Geen wonder dat het hier zo goedkoop is!! Achjah, ik stoor mij niet aan die mensen en ze lijken me op’t eerste zicht wel met rust te laten. No worries dus. De politie houdt hier trouwens schoon schip, meer dan eens zie ik hoe zwervers, junkies en ander gespuis ertussen uit geplukt worden en worden gefouilleerd en meegenomen. Ik zie ook elke dag meerdere brandweerinterventies, meestal vals alarm wanneer één of andere backpacker iets laat aanbranden in een hostel. Blijkbaar was deze buurt een kleine 5-10 jaar geleden beroemd voor de vele gevechten, rellen, brandstichtingen en hoge criminaliteit. De veiligheidsdiensten nemen hun werk hier dus heel serieus. (als je het brandalarm per ongeluk doet afgaan dan is de boete tussen de 650-850 dollar! Boom!) Nu de criminaliteit wordt hier met een knipoog getolereerd; vaak genoeg zie ik hoe er drugs wordt gedeald, en de vele ‘pawn-shops’ waar clandestien verkregen portefeuilles, gsm’s en dergelijke worden ingewisseld tegen geld doen hier gouden zaken. Genoeg over KC. Laten we het houden op dat dit een kleurrijke buurt is waar je beter niet alleen laat op straat rondloopt (zoals mij :p) en je geld en spullen goed in het oog moet houden. Een verkoper vertelde aan mij de uitdrukking “ even the dogs have knives here in Kings Cross.” Zegt genoeg.

De Hostel past wel in de buurt vind ik. Tis niet echt het meest propere of hygiënische hostel dat ik gezien heb. Ze zit namelijk vol ongedierte. En dan heb ik het niet alleen over sommige van de huurders. Kakkerlakken, bedbuggs en ander gespuis lopen hier over de muren, laken en rugzakken. Ik trek mij daar weinig van aan, maar de sommige backpackers pakken snel hun biezen uit deze hostel en deze buurt. Sissies… :p just eat them and you’ll be fine… :p Het is blijkbaar een stevig probleem/geweest want de pestcontrole-guy kwam langs, en besloot prompt om elke week 2 keer terug te komen om het probleem in te dijken. Hahahaha…

Mijn plan ivm Sydney is het zoeken van een 2de hands auto zodat ik vrij kan reizen door Australië en zo snel mogelijk vertrekken want Sydney is nog duurder dan de rest van Australië. Ter vergelijking: een flesje water gaat hier van 3.50 dollar tot 8 dollar! Alhoewel ik ze voor véél goedkoper heb gekocht) Zo snel mogelijk een auto fixen dus. Duur in aankoop maar wanneer je hem doorverkocht krijgt voor een goeie prijs ben je goedkoop rondgegaan in Australië. Een auto is een mini basiskamp: je kan je spullen erin smijten, erin slapen, een absolute meerwaarde wanneer je naar werk zoekt, andere backpackers meepakken zodat je de benzineprijs wat kan verdelen, rijden naar waar je wilt,… kortom freedom…Er zijn verschillende 2de hands auto franchises hier in de buurt en ik regel daar een auto. Nix al te fancy. Een gewone zwarte auto. En voor degene die echt geinteresseert zijn; een Mitshubishi Magna exectutive, bouwjaar 1993 (yeah, really old!), 140500 km op de teller (wat heel weinig is voor Australië en zeker voor een auto die zo oud is.), net volledig onderhoud gehad en ready to go! Ik laat wel nog een nieuwe voorruit steken omdat er verschillende steenslag inslagen zijn. Kosteloos natuurlijk! Dat duurt helaas enkele dagen en in afwachting regel ik ook alvast een Australische bankrekening en een tax-number. Zo kan ik beginnen te werken, want het geld begint, zeker na de aankoop van een auto, toch wel wat te slinken. Terwijl ik wacht spendeer ik mijn tijd met het verder verkennen van de stad en zijn vele kleurrijke buurten terwijl ik mijn auto regel hier. Zo verken ik oa. Chinatown met het heerlijk eten en de gezellige, kleurrijke straten. De mensen spreken er allemaal een andere taal en je moet bijna overal iemand zoeken die effectief Engels spreekt. Het CBD-het Central Buissness District-is maar saaie boel; de mensen lopen daar allemaal in nette maatpakken, dure mantelpakjes en met een nors gezicht over straat. Wanneer ik er doorkom bekijken ze me nogal lastig omdat ik met mn korte broek, blote voeten en verwonderde blik de reusachtige wolkenkrabbers bekijk. Waarom Blote voeten? Omdat mijn voeten gewoon te mannelijk zijn voor teenslippers: ik krijg daar spontaan schaafwonden van. True story!

Ook bezoek ik nog de Fish markts, wat een erg interessante belevenis was; honderdduizenden garnalen, krabben, vissen, kreeften en dergelijk zeevoer kun je daar vers (dagelijks) gaan kopen en proeven. HmHmHm! De geur van gekookte kreeften, lekkere mossels, verse oesters, gepaneerde visfilets deed me van begin tot einde watertanden. Hmhmhm… kwijl stroomt nog steeds als ik eraan terugdenk. :p en krabben! Man nog nooit heb ik zo een joekels gezien! De klauw op zich was zo groot als mijn hand! En het lichaam was zo groot als een basketbal! Big ‘un.
Ik bestel een portie fish cocktail (mix van versch. gepaneerde fissoorten, inktvis, garnaal,… )en een soft-shell crab. Man, good stuff!

Je kan zeggen dat Sydney niet echt mijn ding is, maar de parken die er zijn zijn wel de moeite, Hyde park, The Royal Botanical gardens,… zeker de laatste is wel de moeite. En zo ben ik uiteindelijk toch bij het Sydney Operahouse gesukkeld. Grrr, khad me nochtans voorgenomen dat niet te bezoeken omdat écht iedereen dat bezoekt en daar dezelfde foto’s van heeft…. Achjah, been there, done that, not so much impressed.
Wanneer het weekend wordt is het blijkbaar ‘music future festival’ in de stad, een megagroot electro muziek festival waar al de jongeren naar toe komen. Hmmm I must be gettin’ old… want de ‘jongeren’ die er opaf komen zijn zo… Dom? Allez, nee… zo puberaal en zo kinderachtig met hun stiekem gerolde maar-kijk-eens-wat-ik-heb-cool-he joints, hun pillen en hun overmatig biergebruik. Ik krijg er zenuwen van en ook van de hele houding die er rond hangt. Mensen die me kennen weten dat ik wel een pint lust en zeker voor een feestje te vinden ben, maar ik moet dat doen in goed gezelschap, anders is het maar saai. En het gezelschap ontbreekt me hier in Sydney toch wel. Voor het eerst tijdens mijn reis voel ik me echt… eenzaam? Nee, dat is niet het woord… euhm… niet op mijn plaats? Ook niet… Ik weet niet goed hoe het te omschrijven, maar het is een mix tussen die twee… ergens daartussen. Ik heb mezelf altijd beschouwd als een “Lone Wolf”, als iemand die geen probleem heeft om lang alleen te zijn, en dat zelfs liever doet dan samen met anderen te zijn, maar ik begin toch te merken dat dat niet altijd het geval is… Niet altijd. Het feit dat het volgende week Saint Patrick’s day is doet de vooruitzichten niet veel goeds. Achjah. Suck it up, Ik heb dit gekozen en ik zorg wel dat ik iets goeds vind om te doen dan. Anders drink ik wel een Guinnesske in mn auto hier… :p Half Twaalf. :)

Berowra Heights;
Al de hostels zijn tijdens dat festival volzet en ik heb dus geen plaats om te overnachten. De auto zal maandag pas klaar zijn en ik zoek naar een gratis camping (dichtstbijzijnde is op 40 min met de trein!). Dan bedenk ik me dat ik van Anouk Frederickx (een oud-niet oude- leerkracht van me) een brief met contactpersonen heb gekregen. Zij is hier, blijkbaar, tijdens haar jeugd bijna een jaar komen wonen! Super cool! Mensen die me kennen en bij verlenging nu ook jullie dus, weten dat ik niet graag om hulp vraag, en ben liever koppig, zelfstandig dan dat ik mensen om iets moet vragen. Zo ver zelfs dat ik mezelf liever uitdroog dan een rit naar de stad voor water te accepteren. Dus dit is een grote stap voor mij, and I don’t like it. Maar here it goes. Ik bel naar een zeker Les Roberts, haar gastvader van toen zij hier was en ik hoop op het beste. Hij neemt op en wanneer ik haar naam vertel begint hij hard te lachen, “Anouk? Yeah sure, You can stay here! No,no You don’t need to stay at a camping! We’re having fish tonight! I’ll pick you up from the trainstation!”. Wow, ok, dat is een meevaller, hij is supervriendelijk en vrolijk. Wanneer hij me oppikt babbelt hij in 1 stuk door en vertelt over Anouk en over wat ze allemaal gedaan heeft en dergelijke (No worries Anouk, ik zwijg wel ;) :p). Amai, ik kan wel zeggen dat ik onder de indruk ben. Wanneer we bij zijn huis aankomen wordt ik onmiddellijk begroet door een vriendelijke hond, een opdringerige kat en een heerlijk ijskoud biertje. Ahh Yeahh!! :) Wanneer zijn vriendin Ross thuis komt begint hij aan het eten. Barramundi vis, gebakken aardappelen, erwtjes, bloemkool en witte saus. Hmhmhm… Good stuff! Zeker na backpackers- en fastfood van de laatste dagen… We kijken s’avonds rugby ( gelukkig is dat toevallig de enige sport waar ik een lange tijd naar kan kijken, haters gonna hate. Ik vind dat sport gedaan moet worden, niet bekeken.) en drinken nog een fles wijn leeg en enkele pinten. Na bijna een maand zonder echt alcoholgebruik voel ik het toch wel wat. Ik weet het, ik weet het Robrecht het spijt me… schande…

De volgende dag zegt Les dat ik deze avond op een BBQ uitgenodigd ben rond 7 uur, geeft hij mij de uitleg tot een wandeling die hij en Anouk vroeger deden en stuurt mij op pad. Een kleine 8 km en ong 2.5 uur zou het me ongeveer kosten volgens hem. Wanneer ik begin heb ik terug het gevoel dat ik thuis ben. In het bos, de hitte, de natuurgeluiden, de geuren, het gevoel van zand en stenen onder mn schoenen.. Heerlijk na de saaie stad! Ik geniet weer een namiddagje van de wandeling waarin ik ondermeer felgekleurde vogels, een reusachtige kolonie kleine ronde helblauwe krabben, honderdenden mierennesten en een grote varaan zie. Heerlijk! Het pad gaat langs verschillende rivieren en meertjes en ik neem dan ook een verfrissende duik.. Life is good! Wanneer ik bij het treinstation aankom ben ik 5 uur en een half onderweg. Daimn! Ik ga miss te laat zijn. Onderweg naar huis stop ik nog even aan een Bottlestop voor wat BBQ-bier en ga dan vlug verder. Ik kom aan, douche me vlug en we gaan tegenover naar de BBQ. Het is een soort van Buren BBQ, ze noemen zichzelf de “Wyong Wallys” en ze hebben superveel lol samen. Ik wordt onmiddellijk verwelkomt, een bier in mn handen geduwd en gezegd dat ik moet gaan zitten. Ze vertellen het honderduit over elkaar en vragen ook wat ik in Australië doe en of ik alleen hier ben. Het gaat ondermeer over de brandweer en de vrijwillige brandweer werking. Wanneer ik vraag of ze geen problemen hebben met de branden doen ze mij het verhaal van een aantal jaar geleden over hoe ze met man en macht hun huizen hebben verdedigd tegen de brand. Hun tuin komt namelijk uit op een natuurpark (letterlijk de bomen op 5 m van de grens). Ze zitten bijna allemaal in de vrijwillige brandweer, heel anders als in België, maar dat kan bijna ook niet anders. De verschillen zijn in dat opzicht echt extreem. Super interessant. De heerlijke vleesmaaltijd wordt geopend met heerlijk malse satéstokjes, supermals en kruidig, daarna met verschillende heerlijke salades en super goeie steaks. Hmhmhm! De wijn en het bier vloeit weer rijkelijk en de sfeer zit er goed in… afsluiten doen we met een heerlijke ‘triffle’, een Engels dessert dat oh zo lekker is. Man man… echt goeie boel… Ik neem rond en uur of 11.30 afscheid en wanneer ik in mn bed lig bedenk ik toch wat een geluk ik hier heb. Ook al gaat niet alles precies zoals ik het hoop of wil, of zijn er soms dingen die wat tegen vallen, het is en blijft een ervaring die ik voor geen geld van de wereld zou willen missen. (tot nu toe, wie weet wat er nog komt!)

De volgende dag neemt Les me mee op zijn boot. Yes, I said it; Boat!:D We gaan wat vissen in de Hawksbury river, op enkele km’s hiervandaan. Voor iemand die nog nooit (schande) in een boot gezeten heeft een hele belevenis. Het is weer warm: een dikke 30 graden en het water is een mooie 24-25 graden. De rivier blijkt echt een monster van een stroom te zijn, en de tocht van haven tot visspot bedraagt al gauw meer dan 40 min. Het decor waar we naar ‘moeten’ kijken is weer fenomenaal; de oevers van de rivier zijn bezet met grote rotspartijen afgewisseld door gele stranden en begroeid met een verscheidenheid van bomen en struiken, allemaal heel groen, en aan de andere kant ligt de oceaan. We zien de zee arenden boven ons cirkelen en de rivier zit vol met grote roze kwallen…. Haaaaah! Wat een belevenis is dit toch weer! Man man… helaas vangen we geen vis :p maar dat doet niet veel van de fun af. Ik geniet volop en spijtig genoeg moet ik vandaag weer naar de stad om op tijd te zijn voor de auto morgenvroeg. Heel jammer want ik heb me echt geamuseerd hier in de meest noordelijke suburb van Sydney. Ik neem afscheid van Les en bedank hem nog eens voor het verblijf en de prachtige dingen die ik weer heb mogen zien dankzij hem. “ see you later maybe!” De vriendelijkheid en gastvrijheid van sommige Australiërs verbaasd me nog steeds.

Terug in de stad aangekomen merk ik dat dit (de stad) toch niks voor mij is. Ik wil de natuur zien, werken, buiten zijn, en cole dingen doen. Niet in de uitlaatgassen van auto’s rondlopen, binnenzitten in winkels of in het hostel, opeengepakt wachten voor een groen licht of weer eens overpriced voedsel moeten betalen… bah. Zo snel mogelijk de auto regelen en WEG! Ik kom terug aan in het vertrouwde hostel. Waarom terug naar datzelfde stinkhol? I dunno, ik vind het eigenlijk wel een leuke plaats in een leuke buurt (jaja, ik weet wat ik gezegd heb, maar ik voel me daar op mn gemak op de een of andere rare manier, ze laten me met rust en er is altijd wel iets te beleven.) en de kerel die het uitbaat (Forester) heeft en ongelofelijk goeie energie en vibe. Altijd lachen tijdens het ontbijt. Ondertussen koop ik mij een goedkoop gitaarke zodat ik mezelf toch wat kan bezighouden tijdens de dooie momenten. De volgende dag is de auto EINDELIJK klaar, maar door nog meer paparassenwerk kan ik pas vertrekken tegen een uur of 5. Wat net dan natuurlijk spitsuur is. In wat een van de drukste steden in de wereld moet zijn. In mn nieuwe tweedehands auto. Aww yeah… Ze rijdt trouwens heel lekker en is comfortabel (en ja de auto is een ‘ze’) maar ze drinkt als een ouwe zuipschuit. Der werkt maar 1 box van de installatie, en er is een klein mierennest in de ‘gearbox’. En het is echt wel warm in deze zwarte oude auto. Omdat ik al zoveel verschroeide, verbrandde en verkoolde bomen heb gezien hier in Australië heb ik haar maar “Blackened” gedoopt. Lekker metal! Dus als ik het over Blackened heb in een volgend verslag; That’s the car. :)

Mijn plan is nu te vertrekken naar de Blue Mountains, dat is een bergketen/Natuurpark op een 100tal km van sydney zelf. Daar enkele mooie wandelingen te doen, misschien zelfs een beetje te gaan klimmen. En dan zo hoog mogelijk door te rijden, liefst naar Queensland. Er zijn héél veel backpackers in New South Wales, en de werkgelegenheid/werkcondities zijn dus minder gunstig hier. In Queensland hoop ik een goed werk te vinden, en dan een dikke maand tot 2 te werken. Vingers gekruist en meehopen mensen!!!

Oh ja, voor diegene die ooit nog in Sydney zijn. Bij de marine haven, is er een ‘pie’-shop. (bladerdeeg, vlees en saus) Harry’s café de Wheels. Dé plaats om een meat-pie te eten. Echt heerlijk. Prijs tussen 4.50-5.50 dollar. Aanrader!

Di-di-di-di-di-dhats all folks!
Catch You on the flip side.

R.
Btw. Voor degene die dit lezen, proficiat. Ik weet dat het altijd lange verhalen zijn, en deze is voor mij persoonlijk een redelijk saaie. Mijn excuses, en een pluim voor jullie als je het vol hebt gehouden om tot het einde te lezen. Voor degene die dit niet lezen, you stink :p Yeah I said it.